Αμφιβάλω αν οποιοσδήποτε φιλόμουσος ή μουσικός της γενιάς μου είχε ποτέ την ευκαιρία να δει και να ακούσει από κοντά ένα από τα όργανα της Moog Music, της εταιρείας που δημιούργησε στη δεκαετία του 1950 ο πατέρας των συνθεσάιζερ Ρόμπερτ Μουγκ (1934-2005). Κομμάτι της θρυλικής γενιάς στην οποία επίσης ανήκαν ο Λίο Φέντερ (1909-1991) της ομώνυμης εταιρείας κιθαρών και ο Τζιμ Μάρσαλ (1923-2012) της ομώνυμης εταιρείας ενισχυτών, ο Μουγκ και τα όργανα που σχεδίασε και παρήγαγε, όχι μόνο καθόρισαν τον ήχο της δεκαετίας του 1960 αλλά έβαλαν τις βάσεις για σχεδόν όλη την ποπ και ροκ μουσική που γράφτηκε και ηχογραφήθηκε τα τελευταία 50 χρόνια.
Τα όργανα της Moog Music ήταν πανάκριβα, γεγονός αναπόφευκτο αν σκεφτεί κανείς ότι η εταιρεία ήταν στην πραγματικότητα μια βιοτεχνία που κατασκεύαζε σχεδόν τα πάντα στο χέρι. Ακόμα και τα ίδια τα υλικά που χρησιμοποιούσε ήταν ακριβά: τα σώματα των συνθεσάιζερ με την υπογραφή της ήταν ξύλινα, ενώ οι προσόψεις/control panel τους ήταν μεταλλικές –σε έναν κόσμο στον οποίο κυριαρχούσε το πλαστικό, τα παραπάνω ήταν σχεδόν συνταγή για οικονομική αποτυχία. Και πράγματι, από επιχειρηματικής πλευράς, η Moog Music, όπως και οι υπόλοιπες εταιρείες που μπλέχτηκαν στην αγορά των συνθεσάιζερ στο ξεκίνημά της, πέρασε από πολλά σκαμπανεβάσματα. Και τελικά σταθεροποιήθηκε χάρη στην αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για τους ήχους των αναλογικών συνθεσάιζερ από τους DJ της σύγχρονης χορευτικής σκηνής.
Προς τι η βόλτα στη λεωφόρο των αναμνήσεων; Υπεύθυνη γι αυτό είναι η ανακοίνωση της Moog Music ενός app για iPad: το app είναι η software εκδοχή ενός από τα κλασικά modular κομμάτια της εταιρείας, του Model 15 το οποίο παράγεται ακόμα και πωλείται έναντι 10.000 δολαρίων (http://www.moogmusic.com/products/modulars/model-15/) –η εφαρμογή κοστίζει 29,99 δολάρια και, θεωρητικά τουλάχιστον προσφέρει τις ίδιες δυνατότητες. (Το σχετικό δημοσίευμα στο “Wired” μιλάει για “90% πιστότητα”).
Το σκεπτικό πίσω από την εφαρμογή είναι προφανές: όλοι όσοι θα ήθελαν να έχουν ένα κομμάτι της Moog Music (και μη γελιόμαστε: η εφαρμογή υπογράφεται από την εταιρεία, πράγμα που σημαίνει ότι ο ήχος της πλησιάζει όσο γίνεται τον πραγματικό ήχο των Moog) δεν έχουν να διαθέσουν 10.000 δολάρια και αυτοί που έχουν να τα διαθέσουν θα αγνοήσουν την εφαρμογή και θα πάνε κατευθείαν στο “αληθινό πράγμα”. Παράλληλα, αρκετές χιλιάδες τινέιτζερ με μουσικές ανησυχίες θα μπορέσουν να δοκιμάσουν την τύχη τους με ένα όργανο της Moog Music στον εξοπλισμό τους ο οποίος, έτσι κι αλλιώς, έχει ως κέντρο τον υπολογιστή τους –από μια άποψη, η εφαρμογή δεν είναι πολύ διαφορετική από τις οικονομικές σειρές “Squier” της Fender ή “Epiphone” της Gibson που ανέθρεψαν τουλάχιστον δυο γενιές επίδοξων μουσικών.
Δεν κρύβω ωστόσο ότι η ιδέα μου ξινίζει κάπως. Ο ήχος της Moog στηρίζεται ακριβώς στο ότι δεν είναι ψηφιακός και από την άποψη αυτή, ανεξαρτήτως υπογραφής, το “Model 15 App” εξ ορισμού δεν είναι Moog αλλά μια προσομοίωσή του. Όσο η εταιρεία εξακολουθεί να παράγει τα κανονικά μηχανήματα αυτό βεβαίως δεν είναι πρόβλημα όμως αναρωτιέμαι τι θα συμβεί μετά από 10 χρόνια, όταν μια γενιά μουσικών θα έχει ταυτίσει τον “ήχο Moog” με αυτόν της προσομοίωσης; Ή μήπως ανησυχώ υπερβολικά;
Σχόλια