Κατ' αρχάς καλό θα ήταν να αφήσουμε εκτός συζήτησης το αμιγώς πολιτικό μέρος: όπως έχω γράψει κατ' επανάληψη, εγώ δεν είμαι πολιτικός συντάκτης και το “Deasy” δεν είναι πολιτικό μέσο. Επίσης, και παρότι βρήκα αρκετά διασκεδαστικά τα δημοσιεύματα περί αύξησης των βρετανικών αναζητήσεων του τύπου “τι σημαίνει βγαίνουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση;” μετά το κλείσιμο των καλπών, θα έλεγα ότι τα τελευταία ψήγματα αξιοπρέπειας που ενδέχεται να του έχουν απομείνει θα έπρεπε να εμποδίσουν οποιονδήποτε Έλληνα να σχολιάσει και δη δυσμενώς τον τρόπο που αντιδράει μια άλλη κοινωνία σε ένα δημοψήφισμα μετά από αυτό που συνέβη στην Ελλάδα πριν από περίπου ακριβώς έναν χρόνο.
Ας μείνουμε σε αυτό που μας ενδιαφέρει: στο τεχνικό. Όμως πλέον (πάντα;) το τεχνικό με το οικονομικό πήγαιναν χέρι-χέρι και η αποσύνδεση της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όποτε και αν έρθει αυτή, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα θίξει βασικά την ίδια. Τις εβδομάδες που προηγήθηκαν, μεγάλοι (όπως η Microsoft) έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για την εικόνα της βρετανικής αγοράς τεχνολογίας την επόμενη μέρα από το Brexit. Και οι λόγοι δεν είναι μόνο πολιτικοί/οικονομικοί: είναι και λόγοι νοοτροπίας.
Εξ ορισμού, οι άνθρωποι που δραστηριοποιούνται στο Internet είναι διεθνιστές με έναν τρόπο πολύ πιο βαθύ από όσο μπορούσαν να διανοηθούν οι πολιτικοί στοχαστές του 19ου αιώνα. Ο χώρος στον οποίο κινούνται είναι στην πραγματικότητα ανύπαρκτος και άχρονος –ένα site ή ένα ηλεκτρονικό κατάστημα λειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο και δέχεται επισκέπτες από παντού- αλλά και οι ίδιοι εργάζονται συνήθως χωρίς γεωγραφικούς περιορισμούς: ένας προγραμματιστής ή μια εταιρεία ξεκινάει σήμερα στο Βερολίνο και μπορεί σε έναν χρόνο να βρεθεί στη Σίλικον Βάλεϊ. Για να μπορέσει να εξοικειωθεί κανείς με έναν τέτοιο τρόπο ζωής χρειάζεται ένας ειδικός τρόπος σκέψης και αυτός ο τρόπος σκέψης σίγουρα δε συμπίπτει με αυτόν του Νάιτζελ Φάρατζ.
Το Λονδίνο έχει έτσι κι αλλιώς χάσει τα πρωτεία του ως hub νέων εταιρειών –ο ρόλος από πέρσι έχει πάει στο Βερολίνο. Το θέμα είναι ότι μετά από το Brexit, οι πιθανότητες να τον ξαναπάρει μειώνονται σημαντικά, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη τα επιπλέον προβλήματα που θα ανακύψουν σε σχέση με την ελεύθερη διακίνηση δεδομένων. Αν ως τώρα οι Βρυξέλλες θεωρούσαν ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν να εγγυηθούν το απόρρητο των προσωπικών δεδομένων των ευρωπαίων πολιτών, υπάρχει κάποιος λόγος να θεωρήσουν τη Βρετανία πιο αξιόπιστη; Εκτός βεβαίως αν η τελευταία εγγυηθεί ότι οι πολιτικές που θα θέσει σε εφαρμογή θα ευθυγραμμίζονται απολύτως με αυτές της ΕΕ οπότε τίθεται το ερώτημα: αν η Βρετανία αναγκαστεί, στην τεχνολογία και όχι μόνο, να θέσει σε ισχύ πολιτικές ίδιες με αυτές της ΕΕ, ποιος ήταν ο λόγος που ένας στους δύο Βρετανούς αποφάσισε ότι θέλει να αποσυνδεθεί από αυτή;
Τελικά ακόμα και αν αφήσει κανείς εκτός το αμιγώς πολιτικό μέρος, είναι δύσκολο να κάνει το ίδιο με την ανοησία...
Σχόλια