Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο τελείωσαν και όπως ήταν αναμενόμενο, η καταστροφολογία σχετικά με τις συνθήκες στο Ρίο (και γενικότερα τη Βραζιλία) και σχετικά με το πώς αυτές θα επηρέαζαν τη διοργάνωση διαψεύσθηκαν, όπως διαψεύδονται πάντοτε: οι αγώνες είναι μια τόσο μεγάλη επιχείριση και ο βρόγχος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και των εταιρειών που στηρίζουν την ίδια και το προϊόν της τόσο σφιχτός που το μόνο πράγμα που μπορεί πραγματικά να δημιουργήσει προβλήματα είναι μια θεομηνία. (Κάτι που παρεμπιπτόντως ανησυχεί αρκετούς σε σχέση με τους επόμενους αγώνες που θα γίνουν στο Τόκιο.)
Είμαι μάλλον ο πλέον ακατάλληλος για να σχολιάσω το αθλητικό μέρος της διοργάνωσης (έχω πει πολλές φορές ότι διεκδικώ την πατρότητα του χαρακτηρισμού “μίσαθλος” για κάποιον που έχει τόσο κακή σχέση με τον αθλητισμό –και όχι μόνο ως θέαμα- όσο εγώ), ωστόσο κράτησα δύο σημεία που θεωρώ ότι έχουν ενδιαφέρον από την πλευρά ενός Μέσου όπως το “Deasy”: το πρώτο είναι η παρέμβαση της τεχνολογίας στον εξοπλισμό των αθλητών, ακόμα και αυτών του στίβου και περιγράφεται πολύ καλά (αν και όχι σε όλη της την έκταση) στο άρθρο “Every Olympian is kind of a cyborg” του “Wired”. Υποθέτω ότι οι φανατικοί θεατές των αγώνων θα ήξεραν για τα μικροσκοπικά δόντια στα ρούχα των δρομέων και για το πλεονέκτημα που τους χαρίζουν –προσωπικά δεν το ήξερα αλλά δε με εκπλήσσει καθόλου. Και σίγουρα βάζει σε ένα διαφορετικό πλαίσιο τη συζήτηση περί “fair play”.
Το δεύτερο, και ακόμα πιο κοντά στο αντικείμενο του “Deasy” είναι το θέμα της μεγάλης σύγκρουσης μεταξύ τηλεόρασης και ψηφιακών Μέσων ως προς τη μετάδοση των αγώνων. Αρκετοί είχαμε ακούσει για την, στα όρια της σοβαρότητας απαγόρευση της δημιουργίας και μετάδοσης animated GIF από τη ΔΟΕ όμως όπως ήταν αναμενόμενο, τα GIF κυκλοφόρησαν –απλώς όχι από τα μεγάλα ΜΜΕ. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία (και που ήταν επίσης αναμενόμενο σε οποιονδήποτε δεν ήταν η ΔΟΕ) ήταν ότι τα νούμερα τηλεθέασης στους αγώνες, ειδικά στις ΗΠΑ όπου η μετάδοση έγινε για μια ακόμα φορά μέσω του δικτύου NBC, ήταν αισθητά χαμηλότερα.
Όποιος θέλει να δει αναλυτικά τα στοιχεία, το πιο ολοκληρωμένο ρεπορτάζ το προσφέρει το Bloomberg –το νούμερο που αξίζει να θυμάται κανείς είναι ότι στο κομμάτι του κοινού που καλύπτει τις ηλικίες 18-49 (και ναι, πρόκειται για αυτό στο οποίο στοχεύουν όλοι οι διαφημιστές) η τηλεθέαση ήταν κατά 25% χαμηλότερη από αυτή των αγώνων του Λονδίνου. Και όπως και το Bloomberg, έτσι και άλλα Μέσα (π.χ. το “Gizmodo”, το “Mashable” ή ακόμα και το “Esquire”) αποδίδουν το “πρόβλημα” στους millennials.
Βάζω το “πρόβλημα” σε εισαγωγικά γιατί μην όντας η ΔΟΕ, το NBC ή κάποιο άλλο από τα δίκτυα που έχουν συμβόλαια αποκλειστικής κάλυψης των αγώνων, δε θεωρώ ότι υπάρχει πραγματικό πρόβλημα. Αυτό που υπάρχει είναι η αδυναμία μονολιθικών οργανισμών όπως οι παραπάνω να αντιληφθούν ότι ο τρόπος που βλέπουμε τηλεόραση έχει αλλάξει –και ναι, επικεφαλής της τάσης είναι οι millennials όμως σε μια με δύο δεκαετίες, αυτή θα έχει επεκταθεί στο σύνολο του πληθυσμού καθώς το επάνω κομμάτι της γενιάς αυτής θα περάσει στην τρίτη ηλικία και το κάτω θα έχει αποκτήσει δικά του παιδιά στα οποία θα περάσει τις ίδιες συνήθειες.
Τα “παραδοσιακά” Μέσα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να πάρουν ένα κομμάτι της πίτας. Όμως αποδείχθηκε ότι αυτό που μπορούσαν δεν ήταν αρκετό –για την ακρίβεια, ήταν αρκετό για τώρα όμως δε θα είναι αρκετό για την επόμενη ή τη μεθεπόμενη ολυμπιακή διοργάνωση. Όπως σε όλα τα πράγματα που έχουν επηρεαστεί από την ψηφιακή αγορά, χρειάζεται και εδώ η μετάβαση σε ένα νέο υπόδειγμα (paradigm) το οποίο θα λαμβάνει υπόψη τα social media και τις φορητές συσκευές αλλά και τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται την τηλεθέαση οι χρήστες τους. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η ΔΟΕ και τα τεράστια υπάρχοντα τηλεοπτικά δίκτυα μπορούν να σχεδιάσουν ένα τέτοιο υπόδειγμα όμως αν δεν το κάνουν, οι πιθανότητες να το κάνει η Facebook ή η Google αυξάνονται κατακόρυφα.
Σχόλια