Για όλους εμάς που μεγαλώσαμε (ούτως ειπείν) μαζί με το Δίκτυο, το “Wired” ήταν πάντοτε αντικείμενο μιας σχιζοφρενικής σχέσης: από τη μια πλευρά λειτουργούσε, περίπου, όπως η Deutsche Welle την εποχή της δικτατορίας (ήτοι, ήταν η φωνή που μας έλεγε για τον υπέροχο κόσμο των δικτύων που εμείς δυσκολευόμασταν να δούμε μέσω των αργών, dialup συνδέσεών μας) όμως από την άλλη, διακατεχόταν από μια αφέλεια που δύσκολα ταίριαζε με οποιαδήποτε αντίληψη είχαμε περί πραγματικότητας. Και παρότι πολλοί συμμεριζόμασταν την άποψη αυτή, δεν ήταν λίγοι αυτοί που θεωρούσαν ότι ίσως ήταν η δική μας αντίληψη περί πραγματικότητας που έχανε.
Στην πορεία αποδείχθηκε ότι μάλλον οι του “Wired” διακατέχονταν από ένα σύνδρομο άκρατης μελλοντολαγνείας και αυτό φάνηκε όταν η ιδρυτική ομάδα αποσύρθηκε και το έντυπο πέρασε στα χέρια του κολοσσού Condé Nast. Παρόλα αυτά, και παρότι οι αρχικοί αιθεροβάμονες μετέφεραν τους οραματισμούς τους αλλού, το περιοδικό (και αντίστοιχα το σάιτ), διατήρησε αυτή την ιδιόμορφη διττή σχέση με την πραγματικότητα: παρότι ορισμένα από τα κείμενά του είναι μνημεία δημοσιογραφίας της ψηφιακής εποχής, ορισμένα είναι, επιεικώς παιδαριώδη και πιστά στην... τιμημένη παράδοση της εποχής Ροσέτο.
Διαβάζοντας, φερ' ειπείν, την “Ανοιχτή Επιστολή Προς το Internet” που δημοσιεύθηκε προ ημερών, δυσκολεύεται κανείς να πιστέψει ότι έχει γραφτεί από ενήλικους και δη από ενήλικους με σχέση με το αντικείμενο –ακόμα περισσότερο δυσκολεύεται να πιστέψει ότι το κείμενο έχει γραφτεί εν έτει 2016. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, οι συντάκτες του “Wired” (το κείμενο υπογράφεται από όλο το περιοδικό) ζητούν από το Internet να συμμορφωθεί γιατί έχει μετατραπεί σε έναν χώρο όπου κάποιοι χρήστες φέρονται άσχημα σε κάποιους άλλους. Και διαμαρτύρονται γιατί αυτό δεν ήταν το Internet που είχαν οραματιστεί πριν από 25 χρόνια.
Ακριβώς επειδή πρόκειται για το “Wired”, έχω κάθε διάθεση να πιστέψω ότι ο συντάκτης του άρθρου εννοεί αυτά που γράφει –μ' άλλα λόγια, ότι πραγματικά εντυπωσιάζεται που το Δίκτυο αποδείχθηκε παράδεισος για κάθε είδους προβληματικούς ανθρώπους. Όμως πώς θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά; (Και εννοώ στην πραγματικότητα, όχι στις φαντασιώσεις των digerati της δεκαετίας του 1990.) Ο κόσμος αποτελείται από κάθε είδους ανθρώπους και από τη στιγμή που το Internet μεγάλωσε και απλοποιήθηκε αρκετά ώστε να μπορεί να ενσωματώσει τους πάντες, ενσωματώνει τους πάντες –θεωρητικά, αυτό υποτίθεται ότι ήθελαν και οι ευαγγελιστές του “Wired” εκείνη την εποχή. Υπήρχε τρόπος να φανεί ελκυστικό μόνο στους “καλούς” και να αφήσει αδιάφορους τους “κακούς”; Πότε έγινε κάτι τέτοιο στην ιστορία της ανθρωπότητας;
Βεβαίως θα συμφωνήσω με το άρθρο: το Internet σήμερα έχει πολλά σημεία που επιδέχονται βελτίωση! Όμως αυτό συμβαίνει επειδή δεν είναι παρά ο καθρέφτης της κοινωνίας μας –για την ακρίβεια είναι ένας πολυσυλλεκτικός καθρέφτης ο οποίος περιλαμβάνει σχεδόν όλες τις κοινωνίες του κόσμου. Αν αυτές δεν αλλάξουν, υπάρχει περίπτωση να αλλάξει το Internet; Ναι, είναι θλιβερό να σου παίρνουν το παιχνίδι σου, όμως αυτό σημαίνει να είσαι ενήλικας. Και έχω την εντύπωση, όπως την είχα και τότε, ότι η ομάδα του “Wired” βλέπει την ενηλικίωση σαν κάτι κακό και ασύμβατο με τον σχεδιασμό του μέλλοντος –η ιστορία έχει αποδείξει την ορθότητα αυτής της αντίληψης.
Σχόλια