Ως τώρα οι ειδήσεις της προχθεσινής ανακοίνωσης της Google έχουν γραφτεί παντού και από τους πάντες –μηδέ ημών των ιδίων εξαιρουμένων: τηλέφωνα, οικιακοί βοηθοί με ολίγη από τεχνητή νοημοσύνη, χνουδωτές μάσκες VR, router και Chromecast Ultra και κάτι ψιλά. Όλα απτά και σταμπαρισμένα με ένα μινιμαλιστικό “G” το οποίο λειτουργεί περισσότερο σαν εικονίδιο. Όπως π.χ. ένα δαγκωμένο μήλο.
Αν ήμουν συνωμοσιοφοβικός θα έλεγα ότι το δαγκωμένο μήλο συμβολίζει τον άνθρωπο και το “G” συμβολίζει (τουλάχιστον σύμφωνα με τη σημειολογία των ελευθεροτεκτόνων) τον θεό –μ' άλλα λόγια ότι το προχθεσινό πανηγύρι της εταιρείας από το Μάουντεν Βιού είχε έναν και μόνο αποδέκτη: την εταιρεία 10 χιλιόμετρα πιο νότια, στο Κουπερτίνο, και έναν και μόνο συμβολισμό: είμαστε μεγαλύτεροι. Όμως δε χρειάζεται να τραβήξει κανείς τα πράγματα από τα μαλλιά. Ακόμα και χωρίς τους συμβολισμούς, ειδικά στον χώρο των τηλεφώνων, η Google μπήκε σε ευθεία τροχιά σύγκρουσης με την Apple καθώς το μοντέλο βάσει του οποίου υπονοεί ότι θα κινείται στο εξής είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό της εταιρείας του Τιμ Κουκ.
Τα Pixel δεν είναι απλώς δύο ακόμα τηλέφωνα Android: είναι σχεδιασμένα από την Google και η HTC απλώς τα συναρμολογεί –σύμφωνα με τον Ρικ Όστερλο, επικεφαλής του νεότευκτου τομέα hardware της εταιρείας, στο Bloomberg το πράγμα δεν είναι διαφορετικό από αυτό που κάνει η Apple με τη Foxconn. Αν θα συμφωνήσει κανείς μαζί του είναι θέμα ορισμού όμως η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Η Google θα δοκιμάσει να χτυπήσει την Apple στο γήπεδό της προσπαθώντας παράλληλα να μην προκαλέσει προβλήματα στους εξ Ανατολής συμμάχους της (Samsung, Huawei, LG κ.λπ.) δίνοντας προτεραιότητα στις καινοτομίες του Android στα Pixel.
Όπως όλοι, θα ρίξω κι εγώ το καπέλο μου στο ρινγκ των προβλέψεων: αν το ζητούμενο είναι όντως μια μετωπική σύγκρουση με την Apple, η Google θα χάσει –και το λέω με όλη τη συμπάθεια που τρέφω στην τελευταία και όλη την αντιπάθεια που τρέφω στην πρώτη. Η Google ήταν και είναι –βασικά- μια εταιρεία τεχνολογίας ενώ η Apple ήταν και είναι –βασικά- μια εταιρεία λάιφσταϊλ και όταν κανείς πουλάει λάιφσταϊλ και δη τόσο πετυχημένα (δε μιλάμε για τους ελληνικούς επαρχιώτικους εκδοτικούς ερασιτεχνισμούς των δεκαετιών 1980-1990!) μπορεί να εξισορροπήσει τις τεράστιες απαιτήσεις που έχει μια κάθετη εμπλοκή στον τομέα του hardware. Και μόνο τα προβλήματα των συμμαχιών, τα οποία χάρη στον παροιμιώδη απομονωτισμό της, η Apple δεν έχει να αντιμετωπίσει, αρκούν για να κάνουν την Google να μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που μπλέχτηκε στο παιχνίδι αυτό –αν πάνω σ' αυτά προσθέσει κανείς τον κυκεώνα των διαδικαστικών ζητημάτων από νομισματικές ισοτιμίες μέχρι τις συνθήκες εργασίας στην Ταϊβάν και μέχρι το κόστος μεταφοράς των συσκευών, προσωπικά δε θα έδινα στα προϊόντα “Made by Google” διάρκεια ζωής περισσότερο από έναν χρόνο.
Όπως και πολλοί άλλοι, θεωρώ την εμπλοκή της Google με το Android ευφυέστατη και απολύτως ταιριαστή με τον χαρακτήρα της εταιρείας. Από την άλλη, σχεδόν όλες οι εμπλοκές της με το hardware υπήρξαν αποτυχίες ακόμα και σε περιπτώσεις που δεν υπήρχε ένας αντίπαλος τόσο ισχυρός όσο η Apple. Χρειάζεται άραγε τόση φαντασία για να αντιληφθεί κανείς ότι όλοι οι άνθρωποι/εταιρείες δεν μπορούν πάντοτε να κάνουν τα πάντα;
Σχόλια