Μια ενδιαφέρουσα τροπή για τη Σίλικον Βάλεϊ και για το κομμάτι της κοινωνίας που εκφράζει ή που ταυτίζεται μαζί της, εντός ή εκτός των ΗΠΑ έχει πάρει το θέμα των προεδρικών εκλογών του επόμενου μήνα. Το θέμα ξεκίνησε με την ανακοίνωση ότι ο επενδυτής Πίτερ Τιλ, ο οποίος μας απασχόλησε πρόσφατα λόγω της διαμάχης του με το “Gawker” συνεισέφερε 1,25 εκατομμύριο δολάρια στην καμπάνια του Ντόναλντ Τραμπ, παραβαίνοντας τον άγραφο κανόνα που ήθελε το μέτωπο της αγοράς τεχνολογίας να στέκεται αρραγές και αδιαίρετο απέναντι στον υποψήφιο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.
Την ανακοίνωση ακολούθησε πληθώρα αντιδράσεων προς την κατεύθυνση που θα περίμενε κανείς –τις καταγράφει με αρκετή λεπτομέρεια ο Μάικλ Τ. Κόρεν στο σχετικό του άρθρο στο “Quartz” στο οποίο φέρνει στο προσκήνιο μια λεπτομέρεια που ίσως έχει και το περισσότερο ενδιαφέρον. Ήδη από την πρώτη του πρόταση, ο δημοσιογράφος τονίζει ότι με την κίνησή του, ο Πίτερ Τιλ αναγκάζει την Σίλικον Βάλεϊ να διαλέξει πλευρές –όχι απέναντι στον ίδιο ή απέναντι στον υποψήφιο που υποστηρίζει αλλά απέναντι στον εαυτό της και στην άποψη που διαρκώς διατυμπανίζει, αυτή της πλήρους αποδοχής των πάντων. Και πράγματι, αν το ερώτημα που έμμεσα θέτει ο κ. Τιλ είναι “Θα με απορρίψετε επειδή απλώς διαφωνούμε πολιτικά;” πού στέκεται η Σίλικον Βάλεϊ;
Επίσημα πήρε θέση ο Σαμ Άλτμαν, πρόεδρος του Y Combinator, μιας από τις εταιρείες που έχουν τον Πίτερ Τιλ ως σύμβουλο και (και αυτό έχει μεγαλύτερη βαρύτητα) ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας του οποίου (ναι αυτής της εταιρείας) ο επενδυτής είναι μέλος. Με το tweet του ο πρώτος και με το memo του στους υπαλλήλους του ο δεύτερος κινήθηκαν προς τον δρόμο της πολιτικής ορθότητας: δε συμφωνούμε με τον Ντόναλντ Τραμπ αλλά δε θα βγάλουμε τα μάτια κάποιου μόνο και μόνο επειδή τον υποστηρίζει. Διότι αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο είναι να υποστηρίξουμε την ποικιλομορφία και το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να είναι διαφορετικός.
Βεβαίως εύλογα θα μπορούσε να πει κανείς ότι περιπτώσεις όπως αυτή του Ντόναλντ Τραμπ (ή θα έπρεπε να) ξεφεύγουν από το πλαίσιο της συνηθισμένης αντιμετώπισης: το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης δεν καλύπτει κάποιον που θέλει να φωνάξει “φωτιά!” σε ένα κατάμεστο θέατρο και όταν οι απόψεις που έχει εκφράσει ο συγκεκριμένος υποψήφιος έχουν φτάσει τόσο κοντά σε αυτό που στις ΗΠΑ θεωρείται “λόγος μίσους” (hate speech) ίσως η πλειονότητα των ηγετών της Σίλικον Βάλεϊ έχει δίκιο που υιοθετεί την, οργανωμένη ή όχι, στάση που συνοψίζεται στη φράση “στα τσακίδια η ποικιλομορφία –ας τον μποϊκοτάρουμε όλοι μαζί.” Όμως ίσως τελικά η πιο ψύχραιμη τοποθέτηση να είναι αυτή της Κόνι Λοΐζος στο “Techcrunch”: ο Πίτερ Τιλ είναι ένας άνθρωπος και δη ένας άνθρωπος που δεν είναι ο ίδιος υποψήφιος για κάποιο αξίωμα – μας ενδιαφέρει πραγματικά τι πιστεύει;
Σχόλια