Ψάχνοντας στο πατάρι για τα χειμωνιάτικα, έπεσα επάνω σε ένα ντοσιέ μέσα στο οποίο υπήρχε και μια ελληνική εφημερίδα πενταετίας –ο λόγος που την έχω κρατήσει είναι επειδή στο συγκεκριμένο φύλλο, στα “Κοινωνικά” (μια λέξη που υποθέτω ότι δε λέει τίποτα σε οποιονδήποτε είναι κάτω των 30, ανύπαντρος και έχει την τύχη να μην έχει κανέναν θάνατο στην οικογένειά του) δίπλα στις μικρές αγγελίες, υπάρχει η αναγγελία του γάμου μου. Δεν ξέρω αν η νομοθεσία έχει αλλάξει τα τελευταία πέντε χρόνια –πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στην Ελλάδα τα τελευταία πέντε χρόνια- όμως μέχρι και το 2011, οι γάμοι και οι θάνατοι έπρεπε να δημοσιεύονται σε τουλάχιστον μια ημερήσια εφημερίδα. Παλιότερα το ίδιο γινόταν και με τους αρραβώνες και με τις βαφτίσεις αλλά έχω την εντύπωση ότι αυτό έχει πάψει προ πολλού.
Λέω “έχω την εντύπωση” γιατί δε διαβάζω εφημερίδα. Και αυτό δε συμβαίνει μόνο επειδή δε βρίσκομαι πια στην Ελλάδα: Ακόμα και όταν θα είμαι εκεί σε μερικές εβδομάδες, δεν πρόκειται να πάω να αγοράσω εφημερίδα για να μάθω τι συμβαίνει. Όπως κάνω και τώρα, από μακριά, και όπως κάνω τα τελευταία 10 χρόνια, οποτεδήποτε θελήσω να μάθω κάτι για την ελληνική ειδησεογραφική πραγματικότητα, θα επισκεφθώ κάποια σάιτ –ελληνικά αν πρόκειται για κάτι περιορισμένης εμβέλειας και ξένα αν πρόκειται για κάτι μεγάλο όπως π.χ. οι διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης πέρσι και το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Βεβαίως τα παραπάνω δεν είναι τίποτα καινούριο: ότι ο Τύπος περνάει κρίση εξαιτίας μιας πλειάδας λόγων, ένας εκ των οποίων είναι η καθολική κυριαρχία του Internet έχει λεχθεί και γραφτεί τόσες φορές που ακόμα και εγώ που γράφω τις προτάσεις αυτές αυτή τη στιγμή βαριέμαι που το κάνω. Άπειρες φορές έχουν επίσης γραφτεί ιδέες για το πώς η κρίση αυτή θα μπορούσε να αναχαιτιστεί, πώς την έχουν διαχειριστεί οι μεγάλες εφημερίδες του εξωτερικού κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ. Αυτό που με απασχολεί εν προκειμένω είναι καθαρά το θέμα της χρήσης της εφημερίδας σαν ένα είδος “πλατείας του χωριού” όπου αναρτώνται συγκεκριμένες πληροφορίες που σχετίζονται με τα απλά μέλη της κοινωνίας του εν λόγω χωριού – πληροφορίες όπως το ότι ο Α παντρεύεται την Β ή ότι ο Γ πέθανε ή οτιδήποτε άλλο εντάσσεται (εντασσόταν;) στη στήλη “Κοινωνικά”.
Οι ανακοινώσεις αυτές είναι υποχρεωτικές ώστε να εξασφαλιστεί ότι ο Α ή ή Β δεν είναι δίγαμοι ή ότι τυχόν χαμένοι κληρονόμοι του Γ θα εμφανιστούν για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους στην περιουσία του. Και αυτό είχε νόημα όταν ο κόσμος διάβαζε εφημερίδα (και μάλιστα τη διάβαζε ολόκληρη) οπότε μια δημοσίευση εκεί όντως θα εξασφάλιζε τη δημοσιοποίηση των συγκεκριμένων γεγονότων. Σήμερα, όταν το χαρτί έχει κατρακυλήσει στα τάρταρα των 80.000 φύλων ημερησίως τις καθημερινές –για όλες τις πρωινές και απογευματινές εφημερίδες μαζί- πόσο πιθανό είναι να πιστοποιηθεί όντως μια διγαμία; Και αφήνω εντελώς εκτός συζήτησης το γεγονός ότι υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που, όπως κι εγώ, παντρεύονται με μη-Έλληνες, πράγμα που κάνει τη δημοσίευση ακόμα πιο άχρηστη.
Προφανώς δεν πρόκειται για κάτι σημαντικό: ακόμα και αν η κυβέρνηση –η σημερινή ή κάποια μελλοντική- αποφασίσει να καταργήσει τη συγκεκριμένη διαδικασία, μάλλον δε θα πτοηθεί κανείς (ακόμα και τώρα που ισχύει η συγκεκριμένη υποχρέωση, είναι ένας ήσσονος σημασίας μπελάς ανάμεσα στους πολλούς που αντιμετωπίζει κανείς όταν ετοιμάζεται να παντρευτεί). Ο λόγος που σκέφτηκα να γράψω το κείμενο αυτό είναι επειδή είναι ένα ακόμα από εκείνα τα απομεινάρια της παλιάς εποχής που δεν έχουν κανένα νόημα στη σημερινή –ότι μεταξύ των δύο εποχών έχουν μεσολαβήσει λιγότερα από 20 χρόνια είναι απλώς αστείο.
Σχόλια