Όχι ότι τα καθαρά εταιρικά του προβλήματα δεν αρκούν για να κάνουν τον Τζακ Ντόρσεϊ να χάσει τον ύπνο του όμως προσωπικά, και πάντα εξ αποστάσεως, αρχίζω να θεωρώ πιο ανησυχητικά ορισμένα άλλα γεγονότα που σχετίζονται με την Twitter και που εμφανίστηκαν μετά τις αμερικανικές εκλογές. Με μια λέξη θα τα χαρακτήριζα “προβλήματα ταυτότητας” και παρότι ξέρω ότι πολλοί θεωρούν ότι τέτοια πράγματα έρχονται σε δεύτερη μοίρα όταν αναφερόμαστε σε επιχειρήσεις, το μόνο που μπορώ να πω είναι “δεν είμαι σίγουρος”.
Η αρχή έγινε βεβαίως από τον ίδιο τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο των ΗΠΑ ο οποίος ήδη από τις αρχές του 2016 και ήδη από Μέσα που δε θα χαρακτήριζε κανείς ως “φιλικά” του όπως για παράδειγμα το “Slate” αντιμετωπιζόταν σαν κάποιος που χρησιμοποιούσε το Μικρό Γαλάζιο Πουλί με εμπνευσμένο τρόπο. Και αντίθετα από το πώς τελείωναν τέτοια δημοσιεύματα τότε, η σημερινή πραγματικότητα επαληθεύει ότι ο ο κ. Τραμπ κατάφερε όντως να κάνει το microblog να λειτουργήσει υπέρ του.
Ένα μηδέν εις βάρος των εναλλακτικών χρηστών του –στο μέτρο που αυτοί εξακολουθούν να το χρησιμοποιούν. Όμως το πράγμα έχει συνέχεια: πρώτα με την κατάργηση αρκετών λογαριασμών χρηστών που σχετίζονται με την νέο-ακροδεξιά κίνηση “alt right” και μια μέρα αργότερα με την απαγόρευση των “κακών λέξεων” στην οποία αναφερθήκαμε και εμείς. Τα δύο περιστατικά, καίτοι υποτίθεται ότι μπορούν να λειτουργήσουν σαν κλείσιμο του ματιού της εταιρείας προς το φερόμενο ως “παραδοσιακό” κοινό της όμως στην πραγματικότητα οι αντιδράσεις δείχνουν να είναι προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Το κακό με την ελευθερία του λόγου είναι ότι μπορεί κανείς να την επικαλεστεί μόνο αν ισχύει καθολικά. Αν ισχύει “για όλους –εκτός του Ντόναλντ Τραμπ” ή “για όλους –εκτός των μελών της alt right” ή “για οτιδήποτε –εκτός από κάτι που με προσβάλει”, δεν ισχύει και όσοι έχουν χτίσει τη σχέση τους με μια υπηρεσία στη βάση της ισχύος της ελευθερίας του λόγου, μάλλον θα ενοχληθούν και θα αναζητήσουν μια διαφορετική υπηρεσία. Και είμαι σίγουρος ότι θα υπάρξουν πολλοί πρόθυμοι να πάρουν ένα μερίδιο (ή το σύνολο) του μισού δισεκατομμυρίων χρηστών που υποστηρίζει ότι έχει η εταιρεία από το Σαν Φρανσίσκο.
Όπως έγραψα και παραπάνω, είναι δύσκολο να μιλάει κανείς για ιδεολογία όταν έχει μια εισηγμένη εταιρεία η οποία αναζητά (εναγωνίως;) χρήματα για να καταφέρει να επιβιώσει σε μια αγορά που διψάει για προοπτικές. Όμως αν η Twitter έχει αυτή τη στιγμή μισό δισεκατομμύριο χρήστες, οφείλει ένα μεγάλο ποσοστό τους στο γεγονός ότι χρησιμοποίησε την ιδεολογία σαν κυρίαρχο στοιχείο της. Αναρωτιέμαι λοιπόν: θεωρεί άραγε ότι αυτή η τακτική απέτυχε; Και αν ναι, ποια θα είναι η εναλλακτική λύση; Γιατί σε καμία περίπτωση δεν είναι τόσο μεγάλη ώστε να μπορέσει να εξαφανιστεί...
Σχόλια