Hampton Creek, Theranos, Zenefits, Lending Club, WrkRiot, Skully, ScoreBig, Rothenberg Ventures, Faraday Future, Hyperloop –μερικά μόνο από τα ονόματα που παρελαύνουν από το πολύ καλό άρθρο της Έριν Γκρίφιθ στο “Fortune” με τίτλο “Η άσχημη, ανήθικη κρυμμένη πλευρά της Σίλικον Βάλεϊ”. Το οποίο, όπως λέει ξεκάθαρα ο τίτλος, επικεντρώνεται σε όλα αυτά που σπάνια λέμε όταν μιλάμε ή γράφουμε για τη βιομηχανία του μέλλοντος που θα... κάνει τον κόσμο καλύτερο.
Όλες οι παραπάνω εταιρείες –και αρκετές ακόμα- βαρύνονται με σκάνδαλα, τα περισσότερα σχετικά με κάποιου τύπου απάτη, οικονομική ή άλλη. Και δεν είναι περίεργο: όταν επενδύονται σε μια αγορά 73 δις venture capital, ήτοι κεφαλαίου που οι επενδυτές ξέρουν ότι πιθανότατα θα πάει χαμένο και δεν στενοχωριούνται τόσο, το γεγονός ότι θα βρεθούν κάποιοι που θα πουν ψέμματα προκειμένου να πάρουν ένα μερίδιο από αυτά είναι τόσο φυσικό που δε θα έπρεπε καν να είναι θέμα συζήτησης.
Όμως είναι –και όχι μόνο για την καλή συνάδελφο του “Fortune”. Και αυτό επειδή σε πείσμα της πραγματικότητας, εξακολουθούμε να έχουμε από την αγορά τεχνολογίας την απαίτηση να επανδρώνεται από υπέρ-ανθρώπους και να λειτουργεί με νόμους και αρχές διαφορετικές από αυτές που λειτουργεί οποιαδήποτε άλλη. Και κάθε φορά που αυτό δε συμβαίνει, πέφτουμε από τα σύννεφα και αισθανόμαστε προδομένοι με τον ίδιο εφηβικό τρόπο που απογοητευόμασταν από τα μουσικά μας είδωλα όταν έκαναν μια εμπορική επιτυχία.
Το αστείο (ή το θλιβερό, αναλόγως πώς βλέπει κανείς τα πράγματα) είναι ότι στην πραγματικότητα είμαστε συνυπεύθυνοι για το ότι τα τεχνολογικά μας είδωλα... εκπίπτουν. Επειδή τόσο στη συνείδησή μας, όσο και στις εκδηλώσεις μας, θεωρούμε ότι το να πηγαίνεις κόντρα στους κανόνες είναι όχι μόνο κάτι καλό αλλά και κάτι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ίδια την έννοια της προόδου και, άρα, του χώρου στον οποίο δραστηριοποιούνται.
Ανεξαρτησία, ατομικότητα, δημιουργικότητα –είναι αξίες που θεωρούμε (και δίκαια) ότι δεν μπορούν να λείπουν από έναν οραματιστή, έναν άνθρωπο που βλέπει λύσεις εκεί που οι άλλοι βλέπουν προβλήματα. Όμως τελικά η γραμμή που χωρίζει τους επουσιώδεις κανόνες από τους ουσιώδεις δεν είναι και τόσο ευδιάκριτη, ειδικά όταν προστίθεται η πίεση από τους επενδυτές και από την ευρύτερη κουλτούρα της συγκεκριμένης αγοράς (“Πώς άλλαξες τον κόσμο σήμερα; Ναι, εσύ!”)
Προσωπική μου αίσθηση είναι ότι όσο περνούν τα χρόνια, τέτοια φαινόμενα θα πολλαπλασιάζονται. Οι απαιτήσεις μας από την αγορά τεχνολογίας αυξάνονται διαρκώς, ακριβώς επειδή οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται σ’ αυτή δείχνουν ότι μπορούν να ανταποκριθούν οπότε, άλλοτε με καλή πρόθεση και άλλοτε με κακή, οι επικεφαλής των εταιρειών θα κινηθούν λίγο (και συχνά πολύ) εκτός ορίων. Όσο για μας, πιθανότατα θα συνεχίσουμε να τους το συγχωρούμε με μια και μόνη απαίτηση: να είναι πετυχημένοι. Όπως δηλαδή συγχωρήσαμε και στον Μπιλ Γκέιτς, τον Στιβ Τζομπς και τον Μαρκ Ζάκερμπεργκ ότι παράτησαν το πανεπιστήμιο.
Σχόλια