Το ξεκίνησα υποκινούμενος από μια πραγματική ανάγκη: θέλοντας να διευρύνω κάπως τα όρια της... φούσκας μου στο Facebook, άρχισα να προσθέτω στο feed μου ειδησεογραφικές πηγές διαφορετικές από αυτές που πραγματικά θέλω να παρακολουθώ. Το βασικό μου κίνητρο ήταν να αποκτήσω μια ευρύτερη εικόνα της αμερικανικής πολιτικής σκηνής (έτσι κι αλλιώς, τα διεθνή που με ενδιαφέρουν τα παρακολουθώ, όπως και οι περισσότεροι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, νομίζω, από τα πρακτορεία) όμως θεώρησα ότι θα είχε ενδιαφέρον να δω και τον τρόπο που οι πηγές αυτές αξιολογούν και τις υπόλοιπες ειδήσεις τους.
Περίπου έξι εβδομάδες μετά, έχω εντυπωσιαστεί από τρία πράγματα: το πρώτο είναι το επίπεδο των ανθρώπων που παρακολουθούν –και σχολιάζουν- σάιτ όπως η “New York Post”, το Fox News, το “Newsmax” ή το UPI News –ακόμα δεν έχω τολμήσει να προσθέσω το “Breitbart” στο οποίο αναφέρθηκα τις προάλλες όμως κάποια στιγμή θα το κάνω καθώς φαίνεται ότι είναι από τα σάιτ που επηρεάζουν περισσότερο τόσο το κοινό όσο και τον ίδιο τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ. Ναι, πρόκειται για το αμερικανικό/διεθνές αντίστοιχο όλων αυτών που κάνουν σχόλια του τύπου “ΨΟΦΟ!!!!!!” και που πιστεύουν στους από αέρος ψεκασμούς και σε όλες τις υπόλοιπες συνωμοσίες.
Όμως αυτό ήταν μάλλον αναμενόμενο. Και ίσως, εξίσου αναμενόμενο ήταν και το ότι η υπόλοιπη, μη πολιτική ειδησεογραφία τόσο από τις ΗΠΑ όσο και εκτός είναι αισθησιακή και συχνά εξωπραγματική: τα εγκλήματα που δημοσιεύονται έχουν σχεδόν πάντοτε δράστες ή ύποπτους μη-λευκούς, τα “πολιτιστικά” σχετίζονται σχεδόν αποκλειστικά με γάμους και διαζύγια επωνύμων, τα “επιστημονικά” είναι έρευνες σχετικά με θεραπείες του καρκίνου μέσω συγκεκριμένων τροφίμων κ.ο.κ. Καθένας είναι ελεύθερος να υποθέσει ό,τι θέλει –αυτό που μπορώ να πω πάντως είναι ότι είναι ζήτημα μέσα σε σχεδόν δέκα χρόνια παρακολούθησης των λεγόμενων “liberal” Μέσων (όπως οι “New York Times” ή η “Washington Post”) να έχω δει συνολικά όσες τέτοιου τύπου ειδήσεις είδα σε έξι εβδομάδες από τα “συντηρητικά”.
Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ωστόσο –και εξακολουθεί να με εντυπωσιάζει καθώς είναι σε εξέλιξη- είναι πόσο δύσκολο είναι να εξισορροπήσει κανείς το news feed του! Το απλό follow των παραπάνω πηγών δεν άρκεσε να τις εμφανίζει και μόνο όταν μετέτρεψα τα follow σε like κάτι άρχισε να γίνεται –στην πραγματικότητα, μέχρι που ζήτησα να βλέπω τα ποστ τους πρώτα και άρχισα να τα χτυπάω ώστε να πάω στα αντίστοιχα σάιτ, οι πηγές αυτές παρέμεναν ουσιαστικά κρυμμένες. Από κάποιο σημείο και πέρα κατάφερα να τις φέρω κάπως μπροστά όμως ακόμα καλύπτουν ένα μικρό μόνο μέρος του feed μου. Ήτοι, αν θέλει κανείς, όχι να σπάσει, αλλά έστω να μεγαλώσει κάπως τη φούσκα του, θα πρέπει να ασχοληθεί σοβαρά.
Βεβαίως τα παραπάνω δεν είναι ακριβώς κάτι καινούριο: ακόμα και το ίδιο το Facebook, όποτε μιλάει για τον περιβόητο/διαβόητο αλγόριθμο, αναφέρει ότι τροφοδοτείται από πολύ περισσότερα πράγματα από τα απλά like και follow και όσοι έχουμε προσπαθήσει να προωθήσουμε κάτι, επαγγελματικά ή προσωπικά, έχουμε δει πόσο δύσκολα εμφανίζεται στα feeds των άλλων. Ο λόγος που αυτή την εβδομάδα το... έκανα θέμα είναι επειδή ήταν η πρώτη φορά από τότε που άρχισα να χρησιμοποιώ το Facebook, που προσπάθησα να αλλάξω τη συνολική εικόνα του feed μου. Και αυτό που είδα ήταν ότι αν κάποιος που το κάνει επίτηδες, και άρα είναι αποφασισμένος να προσπαθήσει ξανά και ξανά, χρειάζεται τόση δουλειά για να το πετύχει, οι πιθανότητες να κάνουν το ίδιο οι “πιστοί” της μιας ή της άλλης παράταξης είναι, πρακτικά, μηδέν. Τι σημαίνει αυτό, φοβάμαι ότι θα το βλέπουμε όλο και περισσότερο στα χρόνια που έρχονται.
Σχόλια