Ως τώρα όλοι πλέον έχουν δει το καινούριο-που-δεν-είναι-καινούριο-αλλά-που-στην-πραγματικότητα-είναι-καινούριο Nokia 3310 –ακόμα και όσοι δεν το είδαν δεξιά κι αριστερά και παντού σίγουρα το είδαν εδώ σ’ εμάς. Αυτό που έχει ενδιαφέρον πάντως (τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου –ή κατά τη μονομανία μου) πάει λίγο πιο πίσω από τα τέσσερα χρώματα και το φιδάκι (μα σοβαρά τώρα!) και έχει να κάνει με το πόσο έχει συμπτυχθεί ο χρόνος ειδικά όταν αναφερόμαστε στην τεχνολογία.
Από όσο θυμάμαι, το καινούριο (που-δεν-είναι-καινούριο κ.λπ.) 3310 είναι η πρώτη οργανωμένη κίνηση εκμετάλλευσης της ιδέας του ρετρό στον χώρο –σίγουρα της τηλεπικοινωνίας και πιθανότατα και της τεχνολογίας υπολογιστών. Και είναι εντυπωσιακό ότι βασίζεται πάνω σε μια συσκευή η οποία δεν έχει κλείσει ούτε μια εικοσαετία: προσωπικά δε θυμάμαι πότε κυκλοφόρησε (αν και το είχα, και το έχω ακόμα) όμως όπως μας θυμίζει η Wikipedia ήταν πρώτη Σεπτεμβρίου του 2000, ήτοι 16 χρόνια και μισό. Με δεδομένο δε πόσο γρήγορα αλλάζουν τα μοντέλα στην αγορά αυτή και με δεδομένη τη μεγάλη αλλαγή του 2007 (ναι, το iPhone) αναρωτιέμαι πόσοι πραγματικά θυμούνται το αρχικό 3310 και από αυτούς πόσοι πραγματικά το νοσταλγούν.
Βεβαίως όλα αυτά είναι πολύ πιθανό να είναι απλώς μια χαριτωμένη κίνηση του μάρκετινγκ προκειμένου να επαν-εκκινηθεί το brand Nokia – έτσι κι αλλιώς σύντομα θα μάθουμε αν η συσκευή πούλησε και πόσο. Το γεγονός πάντως ότι ήδη αρκετοί πλέκουν το εγκώμιο όχι μόνο του ίδιου του 3310 αλλά και των χαζών τηλεφώνων γενικότερα (π.χ. εδώ) αν και προσωπικά δε θα το αξιολογούσα σοβαρά (η ανάγκη για νεωτερισμούς στην αγορά μας είναι ζωτική) δε θα το αγνοούσα κιόλας. Κι αυτό γιατί φέρνει στο προσκήνιο μια άλλη συζήτηση, αυτή που σχετίζεται με το αν τα τηλέφωνά μας είναι πια τηλέφωνα και με το πώς επικοινωνούμε.
Αν υπάρξουν αρκετοί που θα αγοράσουν το 3310 και το χρησιμοποιούν παράλληλα με το smartphone τους (δεν αναφέρομαι σ’ αυτούς που το έχουν απλώς για αποτοξίνωση, τα σαββατοκύριακα), αυτό ισοδυναμεί –τουλάχιστον για τη δική μου αντίληψη- με την παραδοχή ότι το iPhone/Android δεν είναι στην πραγματικότητα τηλέφωνο αλλά ένας πολύ μικρός υπολογιστής. (Και ναι, βεβαίως αυτό είναι, όπως είναι και μια καλή φωτογραφική μηχανή όμως στη συνείδηση όλων μας παραμένει “τηλέφωνο”.) Αγοράζοντας μια φτηνή και αξιόπιστη συσκευή που μας εξασφαλίζει ότι θα μπορούμε να επικοινωνήσουμε φωνητικά χωρίς να σκεφτόμαστε διαρκώς αν έχει ρεύμα, κάνουμε πλέον έναν συνειδητό διαχωρισμό και αυτό είναι κάτι που θα επηρεάσει σημαντικά τις μελλοντικές στρατηγικές προώθησης συσκευών –και ίσως όχι μόνο αυτές...
Σχόλια