Για δυνατούς λύτες (και γερά στομάχια) είναι ο προβληματισμός που θέτει στο κείμενό του στο “Quartz” ο Σουνίλ Ρατζαμαράν, SVP της Replicon και συνιδρυτής του Scripted, “Η οικονομία on-demand είναι μια φούσκα και όπου να ‘ναι θα σκάσει” υποστηρίζει ο κ. Ρατζαμαράν και συνεχίζει παραθέτοντας μια σειρά από όντως ανησυχητικά πλην ρεαλιστικά στοιχεία.
Τα πιο αφυπνιστικά είναι τα δύο πρώτα, αυτά που δείχνουν ότι το μεγαλύτερο μέρος των χρηματοδοτήσεων για τις υπηρεσίες on-demand πηγαίνει στις μετακινήσεις και μεταφορές, στα ταξίδια και τον τουρισμό και τη μεταφορά τροφίμων και ότι το 75% των ποσών αυτών πηγαίνει σε 5 startup, τις Uber, Airbnb, Lyft, Ola και Instacart. Παρότι δε, οι υπόλοιπες διαστάσεις του προβλήματος που εξερευνά το άρθρο δεν εικονογραφούνται με σκληρά νούμερα, είναι εξίσου σημαντικές και δείχνουν ότι η εκτίμησή του μάλλον θα επαληθευτεί.
Η προβληματική (νομικά και συχνά και πρακτικά) σχέση των εταιρειών με τους υπαλλήλους-που-δεν-είναι-υπάλληλοί τους, η έλλειψη πίστης εκ μέρους των πελατών που απλώς θα μετακινηθούν από τη μια εταιρεία στην άλλη αναλόγως των τιμών και το μεγάλο κόστος (σε μάρκετινγκ) που έχει κάθε πελάτης, η άτακτη ανάγκη για τις ίδιες τις υπηρεσίες, οι αλλαγές που θα φέρουν οι αυτοματισμοί σε όσους καταφέρουν να τους υιοθετήσουν και ο ελέφαντας στο δωμάτιο, δηλαδή η έλλειψη κερδοφορίας είναι οι βασικοί λόγοι που επικαλείται ο συντάκτης του κειμένου. Και είναι δύσκολο να του φέρει κανείς αντίλογο.
Βεβαίως το πρόβλημα προς το παρόν καλύπτεται από τις εταιρείες venture capital οι οποίες εξακολουθούν να κινούνται με βάση το σκεπτικό των μονόκερων, δηλαδή της επόμενης Facebook ή της επόμενης Amazon που θα φέρει πίσω τα χρήματά της επί 1000 και, άρα, αξίζει τα δεκάδες ή εκατοντάδες εκατομμύρια επενδύσεων. Όμως οι κοινωνικές και οι τεχνολογικές αλλαγές (π.χ. η δυνατότητα των ανθρώπων να πληρώνουν για μια υπηρεσία ή η αντικατάσταση κάποιας άλλης από ρομπότ) ενδέχεται να αναγκάσουν τους επενδυτές να αλλάξουν στάση και οι επενδύσεις να μειωθούν. Και αν αυτό γίνει, ορισμένες από τις εταιρείες αυτές θα κλείσουν.
Κατά τον Σουνίλ Ρατζαμαράν, οι εταιρείες που θα καταφέρουν να παραμείνουν όρθιες μετά τη θύελλα του ξεφουσκώματος θα είναι εκείνες που θα καταφέρουν να κατακτήσουν την πίστη των πελατών, εκείνες που προσφέρουν κάτι συγκεκριμένο και που οι πελάτες τους το χρειάζονται τακτικά και εκείνες που θα συνεργαστούν είτε με ανταγωνιστές, είτε με άλλες εταιρείες που συμπληρώνουν τις υπηρεσίες τους ώστε να γίνουν το συντομότερο κερδοφόρες. Ακούγονται απλά; Είναι! Για την ακρίβεια είναι η κοινή λογική που απαιτείται για οποιοδήποτε επιχειρείν – υπάρχει λόγος να ισχύει κάτι διαφορετικό μόνο και μόνο επειδή ο “χώρος” δράσης είναι η ψηφιακός;
Σχόλια