Ζυμώνεται στο μυαλό μου επί ακριβώς έναν μήνα, προσπαθώντας να καταλήξω αν συμφωνώ με τον Ντέιβιντ Λιντς ή με τον Σαμ Μπάιφορντ, αρθρογράφο του “The Verge” και γείτονά μου (εν τη ευρεία εννοία) στο Τόκιο. Το κείμενο στο οποίο αναφέρομαι βρίσκεται εδώ και σ’ αυτό, ο κ. Μπάιφορντ απαντάει, ούτως ειπείν, σε ένα σχόλιο που ο 71χρονος αμερικανός σκηνοθέτης έκανε στα εξτρά του DVD του “Inland Empire”. Και το σχόλιο είναι ότι “όποιος βλέπει μια ταινία στο γ.... κινητό του και νομίζει ότι την βλέπει, πλανάται”.
Ο συνεργάτης του “The Verge” έχει τις αντιρρήσεις του όμως τις εκφράζει με αρκετά ήπιο τρόπο, προφανώς από σεβασμό στον σκηνοθέτη αλλά και επειδή του αναγνωρίζει ότι όταν έκανε το σχόλιο τα τηλέφωνα ήταν πολύ υποδεέστερα των σημερινών. Με συσκευές όπως το LG G6, που διαθέτουν οθόνη 5,7 ιντσών 18:9, υποστηρίζει ο κ. Μπάιφορντ, η εικόνα που αποτυπώνεται στον αμφιβληστροειδή του δεν είναι πολύ διαφορετική από αυτή της τηλεόρασης 34 ιντσών στην οποία είδε για πρώτη φορά το “Mulholland Drive” σε DVD.
Και πιθανότατα έχει δίκιο. Όμως το θέμα είναι ότι για πολλούς σκηνοθέτες ειδικά των παλιότερων γενιών, ακόμα και οι 34 ίντσες μιας τηλεόρασης ήταν λίγες (προς τιμήν του, ο κ. Μπάιφορντ αποδέχεται αυτό το ενδεχόμενο). Οι ταινίες τους ήταν φτιαγμένες για τις κινηματογραφικές αίθουσες οπότε κάθε τι λιγότερο από αυτό υστερεί. Όμως εδώ η συζήτηση ξεφεύγει από τον δημιουργό και πηγαίνει στον αποδέκτη: όλοι οι άνθρωποι δε θεωρούν όλες τις διαστάσεις μιας ταινίας εξίσου σημαντικές.
Για όσους βλέπουν μια ταινία με κύριο ενδιαφέρον το κείμενο στο σενάριό της, η οθόνη ενός κινητού ίσως να μην είναι πρόβλημα –αντίθετα, όσοι ενδιαφέρονται για το εικαστικό της μέρος, αυτό που γενικά λέμε “φωτογραφία”, δύσκολα θα ικανοποιηθούν με οτιδήποτε λιγότερο από 50 ίντσες. Και όσοι θέλουν την πλήρη ατμόσφαιρα με καταβύθιση στον ήχο και με τους πρωταγωνιστές “μεγαλύτερους από τη ζωή”, θα συνεχίσουν να καταθέτουν τον οβολό τους στις αίθουσες, κάποιοι δυσανασχετώντας για την επικράτηση των μούλτιπλεξ έναντι των παλιών “σινεμά”.
Όπως είπα προσωπικά βρίσκομαι κάπου στη μέση: έχω δει αρκετό κινηματογράφο στις αίθουσες ώστε να θυμάμαι την εμπειρία και ακόμα περισσότερο σε οθόνες 26 ιντσών και κάτω ώστε να έχω συνηθίσει και να μπορώ να εκμεταλλευθώ τη μικρή οθόνη στο σύνολό της –επιπλέον όντας κατά βάση φαν των σεναρίων, μερικές φορές το μέγεθος μου γίνεται εντελώς αδιάφορο. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με τις 5,7 ίντσες του τηλεφώνου, και όχι μόνο λόγω πρεσβυωπίας: απλώς δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει να βλέπει κανείς ταινίες σ’ αυτό. Και η απάντηση “Επειδή το τηλέφωνο μπορεί να τις δείξει”, μου φαίνεται ανεπαρκής...
Σχόλια