Πέρσι, στο περιθώριο των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο, είχα γράψει ότι θα ήθελα κάποτε να εισηγηθώ και επίσημα την εισαγωγή στο λεξικό της λέξης “μίσαθλος” ως μόνη επαρκή απόδοση της σχέσης μου με τον αθλητισμό τόσο από την πλευρά του συμμετέχοντα όσο και από την πλευρά του θεατή. Παρόλα αυτά, μια πρόσφατη κίνηση PR της Nike σχετική με το τρέξιμο είναι ένα από τα συναρπαστικότερα πράγματα που έχω δει στον χώρο της τεχνολογίας –σε σημείο που σκέφτομαι σοβαρά να πάω στη Μανίλα για να τη δοκιμάσω παρότι περιλαμβάνει ίσως την αθλητική δραστηριότητα που απεχθάνομαι περισσότερο, δηλαδή το τρέξιμο.
Το πρότζεκτ ονομάζεται “Nike Unlimited Stadium” και πρόκειται για μια πίστα τρεξίματος 200 μέτρων σε σχήμα παπουτσιού με το εσωτερικό κουλουάρ να βρίσκεται δίπλα σε έναν τοίχο-οθόνη. Κάθε δρομέας (από τους 30 που μπορούν να συμμετάσχουν κάθε στιγμή), τρέχει μια διαδρομή μόνος του ώστε η πίστα να τον καταγράψει και να του αναθέσει ένα άβαταρ και από εκεί και πέρα, σε κάθε νέα διαδρομή, θα μπορεί να τρέχει εναντίον του αβατάρ αυτού –εν ολίγοις, εναντίον του εαυτού του. Και κάθε φορά που θα τον νικάει, θα μπορεί να τρέξει απέναντι στην νέα του επίδοση.
Προφανώς πρόκειται για ένα χρήσιμο εργαλείο για δρομείς –μετρίως χρήσιμο γιατί ένα εργαλείο που κάνει την ίδια δουλειά λέγεται “χρονόμετρο” και υπάρχει από τότε, υποθέτω, που υπάρχουν και ρολόγια. Σίγουρα δίνοντας μορφή στην προηγούμενη επίδοση, ο δρομέας έχει ένα κίνητρο παραπάνω, αν μη τι άλλο ψυχολογικό όμως κατά τη γνώμη μου κανένας σοβαρός αθλητής δε θα απαιτήσει ένα “Nike Unlimited Stadium” για το γυμναστήριό του με το επιχείρημα ότι θα τον βοηθήσει να γίνει καλύτερος. Ο λόγος που το εγχείρημα με ενθουσίασε έχει ελάχιστα να κάνει με τους αθλητές υψηλών επιδόσεων και περισσότερο με τον απλό, ερασιτέχνη δρομέα και, ακόμα λιγότερο, με κάποιον που δεν έχει καμία σχέση με το τρέξιμο αλλά ίσως σκέφτεται να αποκτήσει.
Το “Nike Unlimited Stadium” είναι ένα παιχνίδι και όπως ξέρει ακόμα και ένας πρωτοετής νηπιαγωγός, το παιχνίδι είναι ο καλύτερος τρόπος για να αρχίσει κανείς να ασχολείται με κάτι. Οι αθλητές επιδόσεων έχουν τα κίνητρά τους για να συνεχίζουν να πηγαίνουν για προπόνηση ακόμα και όταν είναι κουρασμένοι και απογοητευμένοι και τραυματισμένοι και στενοχωρημένοι και... και... όμως ένας άνθρωπος που θέλει απλώς να προσθέσει λίγη γυμναστική στη ζωή του προκειμένου να αισθανθεί καλύτερα, έχει περισσότερες πιθανότητες να το κάνει αν τον βάλει κανείς να τρέξει απέναντι στον ψηφιοποιημένο εαυτό του.
Όμως ακόμα και αν αφήσει κανείς την, κάπως απλοϊκή και εν πάση περιπτώσει κοινότοπη “φιλοσοφία” σχετικά με το ότι ο μόνος μας αντίπαλος είναι ο εαυτό μας, προσωπικά μου αρκεί το φουτουριστικό του πράγματος. Όπως η VR τραγουδίστρια Χατσούνε Μίκου και τα επιβατηγά drones, το “Nike Unlimited Stadium” είναι το μέλλον όπως το είχαμε φανταστεί όταν πριν από πολλά χρόνια διαβάζαμε ότι ο ουρανός πάνω από το λιμάνι είχε το χρώμα τηλεόρασης συντονισμένης σε κανάλι χωρίς πρόγραμμα. Και έχω την εντύπωση ότι κάτι τέτοιο πρέπει να είχαν στον νου τους και οι άνθρωποι της Nike και της διαφημιστικής εταιρείας Bartle Bogle Hegarty που το συν-δημιούργησαν. Όπως επισημαίνει και στο τελευταίο του άρθρο ο Ουόλτ Μόσμπεργκ η τεχνολογία γύρω μας εξαφανίζεται όμως πού και πού χρειαζόμαστε μερικές τέτοιες ενέσεις ενθουσιασμού.
Σχόλια