Μια ακόμα σεζόν του “Silicon Valley” ήλθε και παρήλθε και όπως και παλιότερα δεν αντέχω στον πειρασμό να μην κάνω ένα μικρό σχόλιο. Όχι τόσο ως προς το κωμικό μέρος (το στιλ του χιούμορ –ή μάλλον του σαρκασμού- της σειράς δεν είναι απολύτως του γούστου μου) όσο ως προς το ρεαλιστικό. Όπως επίσης είχα σχολιάσει παλιότερα, η ακρίβεια με την οποία οι δημιουργοί της σειράς προσεγγίζουν τα κλισέ της αγοράς τεχνολογίας είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη.
Ειδικά ο συγκεκριμένος κύκλος κινήθηκε πολύ γύρω από ένα θέμα που σπάνια τονίζεται, τουλάχιστον στην “ονειρική” εκδοχή των ιστοριών επιτυχίας των διαφόρων startup, αυτόν των χρηματοδοτήσεων –το στοιχείο υπάρχει βεβαίως στο “Silicon Valley” από καταβολής του όμως σε αυτόν τον τελευταίο κύκλο πρωταγωνιστούσε. Και δικαίως: αν ο ένας τρόχος της άμαξας της τεχνολογίας είναι ο καθαρά τεχνικός, ο άλλος είναι ο οικονομικός, είτε σαν σπέκουλα και τζόγος είτε σαν πραγματική επένδυση σε βάθος χρόνου. Και αυτό είναι καλό να το θυμούνται όσοι αποφασίζουν να παίξουν το παιχνίδι αυτό, ειδικά στις αρένες του εξωτερικού.
H Pied Piper του Ρίτσαρντ Χέντρικς δεν έχει να αντιμετωπίσει ιδιαίτερα τεχνικά ζητήματα: αυτά καταφέρνει να τα αντιμετωπίσει ο ίδιος και η ιδιότυπη πλην ταλαντούχα παρέα του. Όλες οι δοκιμασίες με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπη η νεοσύστατη εταιρεία σχετίζονται με τον επιχειρηματικό κόσμο, τόσο στην παλιά όσο και στη νέα, κάπως σουρεαλιστική εκδοχή του όπως αυτή εκφράζεται στην Κοιλάδα. Και αποδεικνύεται –στη σειρά, όπως και στην πραγματικότητα- ότι πίσω από τις φαινομενικές ιδιαιτερότητές του, ο κόσμος αυτός δε χάνει ούτε στο ελάχιστο την σκληρότητα που χαρακτηρίζει κάθε επιχειρηματικό κλάδο.
Όπως επιβάλλει η καλλιτεχνική άδεια, η Pied Piper καταφέρνει να σωθεί από κάποιον συνήθως από μηχανής (βεβαίως!) θεό –εδώ είναι και η διαφορά με την πραγματικότητα καθώς η τελευταία θα ήταν πιθανότατα πολύ πιο άγρια και θα συγχωρούσε πολύ λιγότερες αστοχίες. Όσοι ωστόσο χρησιμοποιούν τη σειρά και σαν ένα βαρόμετρο του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνεται τον εαυτό της η αγορά τεχνολογίας, καλά θα έκαναν να αγνοήσουν αυτό το τελευταίο σημείο και να μείνουν στο βασικό σημείο: η καλή ιδέα και η καλή υλοποίηση –η χακιά, κατά το “Jargon File”- είναι βεβαίως το θεμέλιο, όμως όλο το υπόλοιπο οικοδόμημα (και ένα μεγάλο μέρος της πάλης που απαιτείται για να χτιστεί) είναι καθόλου γκλάμορους νούμερα σε καθόλου γκλάμορους λογιστικά φύλλα.
Σχόλια