Μερικές φορές ξεχνάω πόσο καλό μπορεί να είναι (ακόμα) το “Wired” –από μια άποψη μάλιστα ίσως πια να είναι και καλύτερο καθώς πολλά από τα κείμενα στα τεύχη της θρυλικής πρώτης εποχής (Ροσέτο, Μέτκαλφ, Στιούαρτ, Νεγκροπόντε κ.λπ.) δεν έχουν παλιώσει πολύ καλά. Και ναι, βεβαίως εκ των υστέρων όλοι έχουμε όραση 20/20, όμως πραγματικά διερωτάται κανείς πώς ήταν δυνατόν τόσο ευφυείς άνθρωποι να υπήρξαν τόσο αφελείς σε ορισμένες από τις απόψεις τους.
Όπως και να ‘χει, το θέμα δεν είναι το “Wired” πριν από 24 χρόνια αλλά το σημερινό και για την ακρίβεια ένα αφιέρωμα από το τρέχον τεύχος με τίτλο “Ο Μεγάλος Τεχνολογικός Πανικός του 2017” το οποίο υπάρχει ολόκληρο –νομίζω- online και αναφέρεται όχι στον πανικό των εταιρειών τεχνολογίας αλλά στους διάφορους πανικούς που αντιμετωπίζουμε εμείς οι χρήστες της καθώς η δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα παίρνει τη στροφή πριν την τελική της ευθεία.
Από την επικράτηση των ρομπότ (με τον ζόφο να ποικίλλει από τις απώλειες θέσεων εργασίας ως το Skynet) μέχρι τον φόβο μήπως δε μάθουμε τι έγινε (γνωστόν και ως FOMO –fear of missing out), και από την επικράτηση των τρολ ως την Facebook-οποίηση των σχέσεών μας, τα άρθρα που αποτελούν το αφιέρωμα καλύπτουν μερικές από τις μεγαλύτερες ανησυχίες μας σχετικά με τον κόσμο που συμπληρώνει τον πραγματικό, συχνά σε σημείο που τα όρια να γίνονται δυσδιάκριτα.
Αν το δει κανείς από πλευράς στιλ πρόκειται για κλασικό “Wired” με κείμενα άλλοτε λογοτεχνίζοντα και άλλοτε γεμάτα (αλλά όχι ΠΟΛΥ γεμάτα) πληροφορίες. Η πραγματική αξία του ωστόσο, και νομίζω κάτι τέτοιο είχαν στον νου τους οι δημιουργοί του, είναι ότι αναγκάζει τον αναγνώστη να αναρωτηθεί πόσα από αυτά τα άγχη αντιμετωπίζει και ο ίδιος και σε ποιον βαθμό. Και αναλόγως πόσο διατεθειμένος είναι να πάει παραπέρα, γιατί τα αντιμετωπίζει και τι θα μπορούσε να κάνει για να μην τα αντιμετωπίζει
Προσωπικά μιλώντας, αν και γενικά έχω διάφορες ανησυχίες σχετικά με το πώς η τεχνολογία θα αλλάξει τις κοινωνίες μας τις προσεχείς δεκαετίες, δεν κατάφερα να ταυτιστώ με καμία από αυτές που παραθέτουν οι εκλεκτοί συνάδελφοι του “Wired”. Ίσως επειδή τα περισσότερα από τα πράγματα που καταγράφουν μπήκαν στη ζωή μου με ρυθμό που επέτρεπε την κατάποση και την πέψη τους, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι μπορεί κανείς πραγματικά να στενοχωριέται για το αν έχει followers στο Instagram ή για το πώς αυτοί σχολιάζουν τις φωτογραφίες του.
Παρόλα αυτά, τα άγχη που έχει καταγράψει το αφιέρωμα υπάρχουν –οι καιροί που το “Wired” καθοδηγούσε τον ονλάιν πληθυσμό έχουν παρέλθει, ευτυχώς! Και οι χρήστες του Δικτύου, τους οποίους κάποια στιγμή θα πρέπει να πάψουμε να ξεχωρίζουμε από τον υπόλοιπο κόσμο καθώς στις κοινωνίες μας, αυτοί που δεν είναι χρήστες είναι πλέον ισχνή μειονότητα, τα βιώνουν καθημερινά περισσότερο ή λιγότερο και τα κάνουν μέρος του ψυχολογικού τους προφίλ και του χαρακτήρα τους. Και παρότι είθισται κάτι τέτοιο να θεωρείται (περίπου) έκπτωση από την ανθρώπινη ιδιότητα, θα έλεγα ότι ίσως θα ήταν καλό να είμαστε κάπως πιο φειδωλοί σε τέτοιους χαρακτηρισμούς: αν κανείς ξύσει λίγο την επιφάνεια θα συνειδητοποιήσει ότι τα άγχη μας είναι πάντοτε τα ίδια –το μόνο που αλλάζει είναι ο μηχανισμός που τα πυροδοτεί.
.
Σχόλια