Μου το έστειλε ο αδερφός μου, μανιώδης αναζητητής πραγμάτων που σχετίζονται με την τεχνολογία και ειδικά αυτή που σχετίζεται με τη μουσική και ομολογώ ότι το βρήκα εξαιρετικά διασκεδαστικό –μέχρι τη στιγμή που συνοδεύτηκε από μια συνειδητοποίηση που με σόκαρε! Λέγεται “Museum Of Obsolete Media” και υπάρχει μόνο online –στην ουσία είναι η συλλογή ενός ανθρώπου διαφόρων μέσων που έχουν χρησιμοποιηθεί για την καταγραφή ήχου, εικόνας και δεδομένων. Ο δημιουργός του, το ξεκίνησε το 2006 και η συλλογή αριθμεί ήδη 460 διαφορετικά μέσα.
Τα οποία πλέον δε χρησιμοποιούνται –αυτό άλλωστε είναι και το κόνσεπτ. Από κυλίνδρους για μηχανικά πιάνα και δίσκους γραμμοφώνου σε βιντεοκασέτες Ampex της δεκαετίας του 1950 (πολύ πριν οι ιδιώτες μάθουμε τι είναι “βίντεο”) και από διάτρητες ταινίες που “προγραμμάτιζαν” αργαλειούς τον 19ο αιώνα ως τις καρτέλες των Βιού-Μάστερ που ήταν απαραίτητο συστατικό της παιδικής ηλικίας όσων μεγάλωσαν στη δεκαετία του 1970, είναι όλα εκεί. Και μόνο εκεί, καθώς πλέον έχουν αντικατασταθεί από τις ψηφιακές τους εξελίξεις.
Η βόλτα στις σελίδες του μουσείου είναι συναρπαστική καθώς μπορεί κανείς να δει μπροστά στα μάτια του και την εξέλιξη αλλά και τις συγκρούσεις (ενίοτε και πραγματικές) μεταξύ εφευρετών και εταιρειών για την επικράτηση σε μια συγκεκριμένη πλατφόρμα. Και στο τέλος τη ματαιότητα των συγκρούσεων αυτών καθώς οι επίγονοί τους βρήκαν κάτι καλύτερο ή φθηνότερο ή πρακτικότερο ή πιο σέξι για το κοινό –ή όλα μαζί- και την ανάγκη τα δεδομένα να μεταφερθούν σε μια ακόμα πλατφόρμα.
Όσο για τη συνειδητοποίηση που με σόκαρε, αυτή ήταν ότι θυμάμαι ένα μεγάλο μέρος από τα μέσα αυτά, ίσως και το μεγαλύτερο, και αυτό με κάνει να αισθάνομαι πολύ, πολύ γέρος! Και παρότι ξέρω ότι αυτό συμβαίνει επειδή έζησα, και ζω, από κοντά τη βιομηχανία τεχνολογίας και τη ραγδαία εξέλιξή της (περισσότερα μέσα έχουν εμφανιστεί και εξαφανιστεί τα τελευταία 30 χρόνια από ό,τι τα προηγούμενα 100) η αίσθηση είναι πραγματικά περίεργη γιατί με φέρνει στη θέση να είμαι ταυτόχρονα παρατηρητής και αντικείμενό μιας ιστορίας που δε σταματάει να γράφεται.
Δεν ξέρω αν την ίδια αίσθηση θα αποκομίσουν και άλλοι επισκέπτες, συνομήλικοί μου ή μη –εξαρτάται υποθέτω από το πόσο έχει ασχοληθεί καθένας με τα μέσα αυτά και πόσο έχει σταθεί να παρατηρήσει την εξέλιξή τους. Όμως πιστεύω ότι μια βόλτα στις σελίδες του μουσείου αξίζει τον κόπο, αν μη τι άλλο για να δει κανείς πόσο μακριά έχουμε φτάσει τους τελευταίους δύο αιώνες. Και ταυτόχρονα, πόσο παρόμοιες είναι οι βασικές μας ανάγκες –μια λεπτομέρεια που συχνά ξεχνάμε ενώ δε θα έπρεπε- και, συνακόλουθα, την προσωρινότητα πολλών διαστάσεων του πολιτισμού μας.
Σχόλια