Ήταν μια περίεργη συγκυρία: τη μια μέρα, ένας φίλος από τις ΗΠΑ μου έλεγε για μια κοινή φίλη που ζούσε στο Σαν Φρανσίσκο επί 40 χρόνια και που αναγκάστηκε να μετακομίσει γιατί τα έσοδά της δεν της επέτρεπαν να συνεχίσει να ζει εκεί και την επόμενη ημέρα, ένα άρθρο στο “Medium” αναφέρεται στο στεγαστικό πρόβλημα του Σαν Φρανσίσκο με τον ανησυχητικό τίτλο: “Πώς θα σωθεί το Σαν Φρανσίσκο”. Από τι; Από το ότι σιγά-σιγά μετατρέπεται σε μια πόλη στην οποία μπορούν να ζήσουν μόνο λευκοί άντρες, ηλικιών από 30 και επάνω και με μηνιαίους μισθούς που να υπερβαίνουν τα 10.000 δολάρια.
Στο θέμα είχαμε αναφερθεί και παλιότερα όμως όπως φαίνεται, ακόμα και αν μερικοί από τους μεγαλύτερους παίκτες της αγοράς αποφασίσουν να κινητοποιηθούν, η τάση είναι τόσο καθολική που χρειάζεται κάτι ευρύτερο για να ανατραπεί. Και αν μπορεί να τη συνοψίσει κανείς σε μια κουβέντα αυτή είναι ότι με τους ενοικιαστές (στην πλειονότητά τους, στελέχη της αγοράς τεχνολογίας) και τους ιδιοκτήτες να έχουν μπει σε έναν αγώνα ώθησης των ενοικίων προς τα επάνω, η πόλη χάνει την ιδιαίτερη κουλτούρα της ποικιλομορφίας που την έκανε διάσημη. Ή αλλιώς, διώχνει όσους δεν εμπίπτουν στο μοντέλο/στερεότυπο του στελέχους της αγοράς IT και/ή Ίντερνετ.
Ακούγεται παράδοξο όμως όπως μπορεί να διαβάσει κανείς στο παραπάνω άρθρο, πέρα από την προφανή λύση της δημιουργίας νέων κατοικιών, το Σαν Φρανσίσκο θα μπορούσε να υιοθετήσει και άλλες λύσεις, όπως για παράδειγμα την καλύτερη συγκοινωνιακή διασύνδεση των έστω και λίγο πιο απομακρυσμένων περιοχών του με τον ίδιο τρόπο που το έχει κάνει η Νέα Υόρκη –αλλά δεν το κάνει. Και παρότι κατά ένα μέρος γι αυτό ευθύνεται ο τρόπος που είναι οργανωμένη η τοπική αυτοδιοίκηση εκεί και που δεν επιτρέπει την εύκολη λήψη αποφάσεων, κατά ένα άλλο μέρος, ευθύνεται η νοοτροπία του ατομικισμού: όταν έχεις αρκετά χρήματα για να ζήσεις όπως θέλεις εσύ, δύσκολα μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς πώς να κάνεις την πόλη σου προσιτή σε αυτούς που έχουν λιγότερα.
Η ειρωνεία σε όλα αυτά, είναι ότι υπεύθυνη για την κατάσταση είναι μια βιομηχανία που αρέσκεται να πιστεύει ότι ανατρέπει τις παλιές καταστάσεις και ανοίγει τον δρόμο για καινούριες οι οποίες είναι καλύτερες. Και παρότι συχνά το πετυχαίνει, η μεταμόρφωση μιας από τις πιο σημαντικές πολιτισμικά πόλεις του κόσμου σε γκέτο λευκών υψηλόβαθμων στελεχών και/ή προγραμματιστών σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί “αναβάθμιση” παρά μόνο για τους πιο συντηρητικούς από αυτούς. Θα υπάρξει άραγε λύση; ή θα δούμε το φαινόμενο να πολλαπλασιάζεται;
Σχόλια