Ως θέμα δεν είναι άμεσα σχετικό με την τεχνολογία όμως στο επίκεντρό του βρίσκεται η Σίλικον Βάλεϊ και μια ακόμα και επιπόλαια γνώση της κουλτούρας της δείχνει ότι ταιριάζει απόλυτα με αυτή, τόσο από την καλή του πλευρά, όσο και από την κακή. Ο λόγος για το “ωμό νερό” (“raw water”), δηλαδή το απολύτως αφιλτράριστο νερό πηγής το οποίο τον τελευταίο καιρό πουλιέται στην Κοιλάδα 6 δολάρια το λίτρο και μάλιστα συχνά με ουρές αναμονής καθώς ο κόσμος το καταναλώνει σαν... νερό.
Γιατί; Επειδή στην κουλτούρα των Καλιφορνέζων γενικότερα και των στελεχών της Σίλικον Βάλεϊ ειδικότερα υπήρχε ανέκαθεν μια τάση συμπάθειας για οτιδήποτε “φυσικό”, “ανεπεξέργαστο”, “οργανικό”, “καθαρό” ή “αγνό” και γιατί ειδικά η γενιά των ανθρώπων της Google της Facebook και των σταρτάπ προσπαθεί να δηλώσει με κάθε τρόπο ότι διαφέρει από τις προηγούμενες και ότι οι επιλογές της κινούνται πάντα προς το πιο προχωρημένο, προς το πιο καλό και προς το πιο εξελιγμένο.
Παρόλα αυτά, το “ωμό νερό” είναι μια κίνηση σαφώς προς τα πίσω καθώς τόσο αυτοί που το προωθούν όσο και αυτοί που το καταναλώνουν δείχνουν να ξεχνούν πολύ βολικά ότι ο ανθρώπινος οργανισμός έχει συνηθίσει τόσο πολύ το φιλτραρισμένο νερό που ενδέχεται να αντιμετωπίσει πολύ σοβαρά προβλήματα πίνοντας την απολύτως αφιλτράριστη εκδοχή του. Το νερό κατευθείαν από την πηγή περιέχει σωρεία μικροβίων που οι άνθρωποι των σύγχρονων κοινωνιών έχουν μάθει να αγνοούν χάρη σε έναν αιώνα εμβολίων, φαρμάκων και τεχνικών φιλτραρίσματος και η κατανάλωσή του μπορεί να εισάγει ξανά στην πραγματικότητα λέξεις όπως η χολέρα ή η ηπατίτιδα που για τους περισσότερους θεωρούνται ξεχασμένες.
Αυτό που προσωπικά βρίσκω πιο στενάχωρο είναι ότι παρότι η κοινωνία της Σίλικον Βάλεϊ αποτελείται σε πολύ μεγάλο βαθμό από θετικούς επιστήμονες, τέτοιες μόδες (και λέω “τέτοιες” γιατί υπάρχουν και οι ανάλογες με την κίνηση κατά των εμβολίων ή κατά των γενετικά μεταλλαγμένων τροφίμων) καταφέρνουν και πιάνουν τόπο: στο δικό μου μυαλό, ένας άνθρωπος με επιστημονικό υπόβαθρο μπορεί πολύ γρήγορα να αξιολογήσει τα υπέρ και τα κατά που έχει το να πίνει αφιλτράριστο νερό και να καταλήξει στην πιο λογική απόφαση.
Βεβαίως κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει –και πιθανότατα εύστοχα- ότι την ευθύνη για τέτοιες τρέλες την έχουν περισσότερο τα στελέχη των εταιρειών και λιγότεροι οι μηχανικοί. Η προσωπική μου εμπειρία ωστόσο (καίτοι σε ένα δείγμα πολύ μικρό για να είναι απολύτως έγκυρο) λέει ότι όταν τέτοιες τάσεις παίρνουν μπροστά, συμπαρασύρουν τους πάντες και ότι η διαφορά κουλτούρας μεταξύ των “τεχνικών” και των “εμπορικών” είναι πολύ μικρότερη από αυτή που ήταν την εποχή του “Bastard Operator From Hell” (http://bofh.bjash.com/). Ήτοι, ότι ακόμα και άνθρωποι με επιστημονική σκέψη γίνονται θύματα τέτοιων ανόητων μοδών.
Αυτό είναι και το (απαισιόδοξο) συμπέρασμα αυτής της ιστορίας: δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή που προβλήματα λυμένα από χρόνια κινδυνεύουν να επανέλθουν στο προσκήνιο λόγω ανοησίας. Και παρότι η δική μου τουλάχιστον απαισιοδοξία δε φτάνει μέχρι του σημείου να θεωρήσω ότι παρακολουθούμε το τέλος του κόσμου, δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τον Τ.Σ. Έλιοτ και τον διάσημο στίχο του σχετικά με το ότι ο κόσμος δεν τελειώνει με πάταγο αλλά με λυγμό –τον λυγμό της αδυναμίας απέναντι στην ανθρώπινη ανοησία.
Σχόλια