Για μια ακόμα φορά θα αναφερθώ στην Ιαπωνία –ο αναγνώστης ας μου συγχωρήσει την έμμεση επιδειξιομανία (αυτό είναι το περιβάλλον μου και αυτή είναι η αγορά στην οποία βρίσκομαι πιο κοντά ώστε να μπορώ να παρατηρήσω ιδίοις όμμασι) όμως εν προκειμένω η αναφορά και η σύγκριση είναι, παραδόξως αν και πρόκειται για τεχνολογικά ζητήματα, εις βάρος της υιοθετημένης μου πατρίδας και υπέρ της πραγματικής. Συνοπτικά για όποιον δε θέλει να διαβάσει παρακάτω, το Ίντερνετ εδώ βρίσκεται περίπου εκεί που βρισκόταν το ελληνικό πριν από 10 χρόνια.
Βαθιά αναπνοή: δεν αναφέρομαι βεβαίως στις υποδομές! Στο σπίτι μου έχω οπτική ίνα που συνδέθηκε εντός 24 ωρών από τη στιγμή που έκανα την αίτηση και δύο τεστ που έτρεξα ενώ γράφω τις γραμμές αυτές (εδώ και εδώ) μου δίνουν μέσο όρο κατεβάσματος 30 Mbps και ανεβάσματος 60 –πιο σημαντικό είναι ότι επί τέσσερα χρόνια δεν είχα downtime ποτέ ενώ τις δύο τρεις φορές που χρειάστηκα τη βοήθεια της Docomo για να ρυθμίσω καινούριο υπολογιστή, η εξυπηρέτηση ήταν υποδειγματική.
Επίσης, και όπως ξέρουν όλοι, τα ιαπωνικά κινητά είχαν σύνδεση στο Ίντερνετ από εικοσαετίας σχεδόν (το σχετικό άρθρο στη Wikipedia δίνει έναν πολύ καλό κατάλογο των δυνατοτήτων τους ήδη από το 2000 ενώ τα σημεία WiFi πολλαπλασιάζονται κυριολεκτικά μέρα με την ημέρα, ειδικά εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2020. Και από πρόπερσι, η υπηρεσία που ασχολείται με τα δημοσιονομικά, άρχισε να εφαρμόζει το σύστημα της online κατάθεσης φορολογικών δηλώσεων.
Όμως αυτό είναι μια ένδειξη του προβλήματος: το σύστημα άρχισε να εφαρμόζεται από πρόπερσι, όχι πριν από, ας πούμε, δέκα χρόνια. Και αν είναι κανείς διατεθειμένος να κάνει ορισμένες παραχωρήσεις στο συγκεκριμένο θέμα καθώς, όπως είδαμε και με το TAXIS, πρόκειται για ένα τιτάνιο εγχείρημα (και πολύ περισσότερο σε μια χώρα με δεκαπλάσιο πληθυσμό από την Ελλάδα), στον ιδιωτικό τομέα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα.
Ειδικά στο θέμα του web και της εταιρικής παρουσίας εκεί, τα πράγματα είναι οριακά θλιβερά: βεβαίως σάιτ έχουν πλέον οι πάντες όμως σε μεγάλο βαθμό, η εικόνα είναι περίπου αυτή που παρουσίαζε το ελληνικό web στις αρχές της δεκαετίας του 2000: όλοι είχαν ανέβει πάνω στο τρένο όμως το τρένο ήταν τεχνολογίας 50ετίας. Το ίδιο συμβαίνει και με το ιαπωνικό web αυτή τη στιγμή και παρότι ειδικά σε θέμα ντιζάιν τα πράγματα είναι αρκετά καλύτερα από αυτά της Ελλάδας του 2000, σε θέματα λειτουργικότητας και αίσθησης Ίντερνετ-ικής κουλτούρας (έστω και τρέχουσας), είναι πολλά χρόνια πίσω.
Έχω την εντύπωση ότι το έχω γράψει και παλιότερα όμως ο καλύτερος τρόπος να εικονογραφήσει κανείς τις διαφορές στην αντίληψη είναι να αντιπαραβάλλει το Amazon με το μεγαλύτερο ιαπωνικό σάιτ ηλεκτρονικού εμπορίου, το Rakuten. Ακόμα και αν κανείς δεν ξέρει να διαβάζει ιαπωνικά οι διαφορές είναι εξόφθαλμες: πρόκειται για το όνειρο (ή τον εφιάλτη, αναλόγως από ποια θέση βλέπει κανείς τα πράγματα) των “κατασκευαστών ιστιοσελίδων” (sic) που διαφημίζονταν στις πίσω σελίδες του “Κόσμου του Internet” πριν από δεκαετίες.
Το γιατί είναι, βεβαίως, σύνθετο και ίσως πέρα από τα ενδιαφέροντα του έλληνα αναγνώστη –και πάλι επί τροχάδην, προσωπικά το έχω εντοπίσει στην εσωστρέφεια που ακόμα χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό τους Ιάπωνες, καθώς και στο γεγονός ότι παραμένουν πεισματικά ανθεκτικοί στις αλλαγές (π.χ. οι αγορές μέσω έντυπων καταλόγων και δελτίων που αποστέλλονται μέσω φαξ είναι πολύ πιο δημοφιλείς από ό,τι θα φανταζόταν κανείς). Όμως στο μέτρο που οι συμπατριώτες μου χρειάζονται μια ένεση τόνωσης του ηθικού τους (και από ό,τι είδα στην πρόσφατη επίσκεψή μου στην Ελλάδα, μάλλον τη χρειάζονται!) στον τομέα του Ίντερνετ, η χώρα βρίσκεται επιεικώς στην ίδια θέση με αυτή της τρίτης οικονομίας στον κόσμο. Και με λίγο λιγότερη επιείκεια, ψηλότερα από αυτή!
Σχόλια