Υπάρχει μια αμερικανική έκφραση που αντιστοιχεί στην παλιά ελληνική “μεταξύ σφύρας και άκμονος” (πόσος κόσμος κάτω των 40 υπάρχει άραγε που καταλαβαίνει τι σημαίνει; Ελπίζω αρκετός!) και που μου αρέσει πολύ λόγω της απλότητάς της: είναι η “damned if you do, damned if you don’t” και περιγράφει πολύ γλαφυρά, νομίζω, μια κατάσταση η οποία έχει μόνο δυο εκβάσεις αμφότερες επιζήμιες για αυτόν που εμπλέκεται –πρακτικά δηλαδή, ένα αδιέξοδο. Και μου ήρθε ξανά στο μυαλό, διαβάζοντας για έναν (ακόμα) συνεργάτη της Google ο οποίος μηνύει την εταιρεία, ξανά για θέματα που έχουν να κάνουν με τις διακρίσεις εις βάρος των εργαζομένων της.
Η περίπτωση του Άρνε Ουΐλμπεργκ, έρχεται να προστεθεί σ’ αυτή του Τζέιμς Ντάμορ που έκανε τον γύρο των ΜΜΕ πριν από σχεδόν ακριβώς έναν χρόνο και σ’ αυτή του Τιμ Σεβαλιέ ο οποίος, προσπαθώντας να αντισταθμίσει τις θέσεις του πρώτου πετάχτηκε στο άλλο άκρο, αυτό του υπερβολικού προοδευτισμού –περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την περίπτωση Σεβαλιέ, υπάρχουν στο σχετικό άρθρο του “Ars Technica”. Ο κ. Ουΐλμπεργκ, ο οποίος απολύθηκε από την YouTube πέρσι τον Νοέμβριο βρίσκεται πιο κοντά στον κ. Ντάμορ όμως το πρόβλημά του ήταν η απείθεια.
Πιο συγκεκριμένα και όπως γράφει, επίσης, το “Ars Technica”, όντας υπάλληλος στον τομέα προσλήψεων της YouTube, ο κ. Ουΐλμπεργκ κάποια στιγμή άρχισε να δέχεται πιέσεις να μην προσλαμβάνει υπαλλήλους συγκεκριμένης ειδικότητας αν δεν ήταν γυναίκες, μαύροι ή λατινοαμερικανικής καταγωγής. Όταν αρνήθηκε να το κάνει με το επιχείρημα ότι κάτι τέτοιο θα ήταν παράνομο και θα προκαλούσε διακρίσεις, άρχισε να έχει προστριβές με τους προϊσταμένους του και κάποια στιγμή απολύθηκε.
Ανεξάρτητα από το πώς θα εξελιχθούν οι μηνύσεις των τριών (προς το παρόν) πρώην υπαλλήλων της Google, δεν μπορώ παρά να αισθανθώ κάπως αμήχανα σκεπτόμενος τη θέση των επικεφαλής της. Από τη μια πλευρά κατηγορούνται, όπως και όλη η αγορά τεχνολογίας, ότι κάνουν διακρίσεις εις βάρος όσων δεν είναι λευκοί, άντρες και στρέιτ και από την άλλη, όταν προσπαθούν να λάβουν ορισμένα μέτρα για να επανορθώσουν, βρίσκονται ξανά υπόλογοι, αυτή τη φορά για διακρίσεις αυτών που είναι λευκοί, άντρες και στρέιτ. Πρόκειται για μια από τις καλύτερες εικονογραφήσεις του “damned if you do, damned if you don’t” που έγραψα παραπάνω και ειλικρινά δεν μπορώ ακριβώς να φανταστώ τι θα έκανα αν ήμουν στη θέση τους.
Υποθέτω ότι η μόνη παρηγοριά είναι ότι η προσπάθεια για εξάλειψη των διακρίσεων είναι αναγκαία, όσο και αν δυσκολεύει κάποιους και ειδικά εκείνους που ως τώρα ωφελούνταν από αυτές. Όσο και αν συνεχίσουν να υπάρχουν φωνές όπως αυτές των Τζέιμς Ντάμορ και Άρνε Ουΐλμπεργκ, οι εταιρείες θα πρέπει από την πλευρά τους να κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι να έχουν όσο το δυνατόν περισσότερες ευκαιρίες –ειδικά κολοσσοί όπως η Alphabet έχουν το περιθώριο να δώσουν ευκαιρίες σε όσους και όποιους θέλουν αποκαθιστώντας έτσι τις διακρίσεις που έχουν καθιερωθεί, θέλω να πιστεύω ντε φάκτο παρά από πρόθεση. Η ιδέα ότι καλό κώδικα μπορούν να γράψουν μόνο λευκοί άντρες από μεσαίες αστικές οικογένειες θα πρέπει να ανατραπεί ή έστω να δοκιμαστεί πραγματικά. Και ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό, είναι να μπορούν να δοκιμάσουν οι πάντες.
Σχόλια