Όπως λέει και το ίδιο το άρθρο του “Matter” στο “Medium”, η ιδέα ότι τα δημόσια δίκτυα WiFi δεν είναι ασφαλή, δεν είναι ακριβώς είδηση –είναι όμως μια είδηση που καλό είναι να επαναλαμβάνεται όσο πιο συχνά γίνεται και ο συγγραφέας του άρθρου με τον τίτλο “Καλύτερα Μη Διαβάσετε το Άρθρο Αυτό Από Δημόσιο WiFi”, το κάνει με συναρπαστικό τρόπο: συνοδεύοντας έναν χάκερ σε διάφορα σημεία με δημόσια WiFi, βλέποντας στην πραγματικότητα πόσο εύκολο είναι να πάρει κανείς στοιχεία από τους χρήστες γύρω του και καταγράφοντας την εμπειρία του.
Για όποιον δεν το έχει δει ξανά, το θέαμα (έστω και δια της περιγραφής του) είναι εντυπωσιακό: στοιχεία από τους χρήστες που συνδέονται στο WiFi των καφέ από τα οποία περνούν ο συντάκτης, Μορίτς Μαρτίν και ο χάκερ Βούτερ Σλότμπουμ εμφανίζονται στην οθόνη του τελευταίου ενώ λίγη έρευνα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συμπληρώνει με ακόμα περισσότερα στοιχεία επιτρέποντας σε όποιον θέλει να σχηματίσει ένα αρκετά ολοκληρωμένο προφίλ τους. Και από εκεί και πέρα, η συνέχεια επαφίεται στην ηθική του χάκερ. Αν ο συνεργάτης του “Matter” φοράει λευκό καπέλο, δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα ότι αυτός που κάθεται στο καφέ απέναντι έχει τους ίδιους ενδοιασμούς.
Το άρθρο τελειώνει με τον συντάκτη του να ζητάει από τον χάκερ να του κάνει μια επίδειξη πραγματικής βλάβης και εκείνος του υποκλέπτει το μέιλ του και τον λογαριασμό του στο Facebook και με αυτά σαν βάση, αποκτάει πρακτικά πρόσβαση σε όλους του τους λογαριασμούς, των τραπεζικών συμπεριλαμβανομένων. Και παρότι δεν τους αξιοποιεί, το μήνυμα είναι σαφές: αν θέλω να σου προκαλέσω προβλήματα μπορώ και μάλιστα χωρίς να καταλάβεις ότι στα προκάλεσα μέχρι να είναι αργά και μάλιστα χωρίς να καταλάβεις και πότε απέκτησα τη δυνατότητα να στα προκαλέσω.
Θα συμφωνήσω με τον κ. Μάρτιν: το θέμα είναι καλό να υπενθυμίζεται διαρκώς και αυτός είναι ο ένας λόγος ύπαρξης του κειμένου που διαβάζετε. Ο άλλος είναι ο θαυμασμός απέναντι στο πόσο λίγα χρόνια χρειάστηκαν για να φτάσουμε από το σημείο που κανένα προσωπικό στοιχείο μας δεν ήταν καταχωρισμένο παρά στις κρατικές βάσεις δεδομένων και αυτό κυρίως στην περίπτωση που υπήρχε κάποιος λόγος γι αυτό ως το σημείο που σχεδόν όλα μας τα προσωπικά στοιχεία είναι καταχωρισμένα σε αμέτρητες βάσεις δεδομένων. Και σε συσκευές που έχουμε πάντα μαζί μας και που είναι πολύ εύκολο να παραβιαστούν: εκεί είναι κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα και όχι στα δημόσια WiFi.
Συχνά επικαλούμαι την ηλικία μου –ελπίζω όχι πολύ ενοχλητικά, όμως σε κάποιες περιπτώσεις όπως αυτή είναι αδύνατο να μην το κάνω καθώς την πρώτη εποχή τη θυμάμαι καλά: ήμουν 25 ετών και παρότι υπολογιστές υπήρχαν άφθονοι γύρω μου, τα στοιχεία που μπορούσε να συλλέξει κανείς για τους χρήστες τους ακόμα και αν καθόταν μπροστά τους ήταν ελάχιστα σε σχέση με αυτά που μπορεί να συλλέξει από ένα κινητό που βρίσκεται μονίμως στην τσέπη μας. Και που εξακολουθούμε να μην το αντιμετωπίζουμε με τη σοβαρότητα που πρέπει, πιθανότατα επειδή κι εμείς οι ίδιοι, και παρότι το λέμε διαρκώς, δεν έχουμε πραγματικά συνειδητοποιήσει ότι είναι πια κάτι πολύ παραπάνω από ένα απλό τηλέφωνο.
Σχόλια