Φαντάζομαι ότι πολλοί θα έλεγαν ότι όντας άντρας, λευκός και μεσήλικας είμαι εξ ορισμού στη θέση του ανθρώπου που δεν μπορεί να καταλάβει την αναγκαιότητα για πολιτική ορθότητα –από μια άποψη έχουν δίκιο όμως θα τους αντιπαρέθετα ότι είμαι επίσης μετανάστης (και δη αλλόφυλος) σε μια από τις πιο δύσκαμπτες κοινωνίες σε θέματα μετανάστευσης που υπάρχουν στον σύγχρονο κόσμο οπότε έχω αποκτήσει κάποιες ευαισθησίες που παλιότερα δεν είχα (ή κάποιες που είχα, έχουν οξυνθεί πολύ). Παρόλα αυτά, δυσκολεύομαι πολύ να αντιληφθώ ορισμένα προβλήματα που προκύπτουν τα τελευταία χρόνια και που, κατά την άποψή μου, είναι προβλήματα μόνο και μόνο επειδή κάποιος τα χαρακτηρίζει έτσι.
Παρακολουθώ λόγου χάρη το θέμα που έχει προκύψει μεταξύ Whole Foods και Yellow Fever και που έχει πονοκεφαλιάσει την Amazon ως μαμά-εταιρεία της πρώτης και ειλικρινά αισθάνομαι εντελώς αμήχανα. Γιατί από όποια πλευρά και αν το κοιτάξω, δεν μπορώ να βρω καν το πρόβλημα και πολύ περισσότερο γιατί πρέπει να φτάσει να επηρεάσει την εταιρεία που εξαγόρασε την εταιρεία που συνεργάζεται με την “προβληματική” –εν προκειμένω, “προβληματική” εδώ είναι η Yellow Fever από την Καλιφόρνια.
Επί τροχάδην, η ιστορία έχει ως εξής: η Whole Foods η οποία από το προηγούμενο καλοκαίρι απορροφήθηκε από την αυτοκρατορία του Τζεφ Μπέζος ανακοίνωσε τη συνεργασία της με την Yellow Fever, μια σχετικά νέα αλυσίδα εστιατορίων φιούζιον ασιατικής κουζίνας. Η συνεργασία έγινε με ένα από τα καταστήματα της υπό-αλυσίδας 365 της Whole Foods και παρότι από πλευράς προσφερομένων προϊόντων δεν υπάρχει καμία ασυμβατότητα, οι επικριτές έσπευσαν να επισημάνουν ότι η Yellow Fever προάγει σεξιστικά και ρατσιστικά στερεότυπα καθώς στην αμερικανική σλανγκ, η ονομασία της σημαίνει τη σεξουαλική έλξη που ασκούν οι Ασιάτισσες σε ορισμένους λευκούς.
Όπως πλέον αναπόφευκτα συμβαίνει, το θέμα πήγε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι οπαδοί της πολιτικής ορθότητας ξεσπάθωσαν κατά της Yellow Fever, της Whole Foods και της Amazon. Και παρά τις προσπάθειες των πιο ψύχραιμων (όπως η “Washington Post” η οποία, για να είμαστε δίκαιοι, έχει επιπλέον λόγους να κάνει τον πυροσβέστη) να επισημάνουν ότι η ιδιοκτήτρια και επικεφαλής σεφ της Yellow Fever, Κέλι Κιμ είναι μισή Κορεάτισα και διάλεξε σκόπιμα την ονομασία προκειμένου να την αποχαρακτηρίσει και να τη διευρύνει, ο θόρυβος δε λέει να κοπάσει.
Όπως έγραψα και παραπάνω, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί γίνεται τόσος ντόρος –και πολύ περισσότερο γιατί ο ντόρος να πρέπει να επηρεάσει την Amazon (καταλαβαίνω ωστόσο γιατί η Amazon τον παίρνει στα σοβαρά: όντας αμιγώς Ιντερνετική εταιρεία ξέρει πόση ζημιά μπορούν να προκαλέσουν τα σόσιαλ μίντια). Ναι, η βιομηχανία τεχνολογίας είναι εξίσου υπεύθυνη με κάθε άλλη για την ενίσχυση ορισμένων σεξιστικών και ρατσιστικών στερεοτύπων και ειδικά τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια εξυγίανσής της και πολύ καλά κάνει και γίνεται και είμαι βέβαιος ότι σύντομα θα αρχίσουμε να βλέπουμε τα αποτελέσματα της προσπάθειας αυτής και ότι αυτά με τη σειρά τους θα λειτουργήσουν σαν αρχή ενός ντόμινο που θα βελτιώσει την κοινωνία περισσότερο. Όμως φωνάζοντας “λύκος” ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει, χάνεται η ουσία και δημιουργούνται αντίλογοι με ισχυρά επιχειρήματα.
Σχόλια