Δε θα σύστηνα ιδιαίτερα το άρθρο της Κρις Γκέιτζ στο “Medium” με τίτλο “Why I’m Over Airbnb”: οι επιδείξεις υποτιθέμενης ανδροπρέπειας με πολύ τσαμπουκά όπως αυτός πιστοποιείται με την υπερβολική χρήση της λέξης “fuck” και των παραγώγων της μου φαίνονται πολύ θλιβερές στους άντρες και δυο φορές πιο θλιβερές στις γυναίκες. (Ναι, είμαι παλιάς σχολής: πάει με την ηλικία!) Όμως υπάρχει ένας λόγος που το αναφέρω και που πυροδότησε το κείμενο που ακολουθεί και αυτός είναι ότι εκφράζει ένα συναίσθημα που ακούω πολύ συχνά τελευταία: την απροθυμία πολλών να χρησιμοποιήσουν το Airbnb.
Να πω κατ’ αρχάς ότι μιλάω εντελώς θεωρητικά: δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ Airbnb και ζω σε μια χώρα στην οποία ως πέρσι ήταν παράνομο –επιπλέον προσκρούει πάνω σε ορισμένες θεμελιώδεις αρχές των πολιτών της χώρας αυτής οπότε ακόμα και τώρα που είναι πλέον νόμιμο, δεν το έχω δει να πιάνει πολύ. Όμως εξ αρχής, και παρότι ιδεολογικά είμαι υπέρ του κόνσεπτ, υπήρχε κάτι που με έκανε να αισθάνομαι άβολα και αυτό ήταν ότι όντας σε κάποιον άγνωστο τόπο, δε θα ήθελα να αυξήσω το επίπεδο αταξίας της διαμονής μου εκεί. Με άλλα λόγια, ο απρόσωπος και αδιάφορος χαρακτήρας ενός ξενοδοχείου, μου φαίνεται έως και αναγκαίος προκειμένου να μπορέσω να εξισορροπήσω τις ιδιοτροπίες του μέρους στο οποίο βρίσκομαι.
Οι υποστηρικτές του Airbnb ωστόσο, εξ αρχής προπαγάνδιζαν τις αρετές του πιο προσωπικού καταλύματος: την ανθρώπινη σχέση με τον οικοδεσπότη, την ευκαιρία να δει κανείς πώς ζουν οι ντόπιοι, την “εμπειρία” και την αποφυγή της πεπατημένης. Και βεβαίως, τις χαμηλότερες τιμές που σου επιτρέπουν να περάσεις στον προορισμό που επισκέπτεσαι πολύ περισσότερο χρόνο και την ελευθερία που έχει η διαμονή σε κάτι που δεν μοιάζει με ίδρυμα –κάτι που λίγοι επισημαίνουν είναι ότι χρησιμοποιώντας το Airbnb επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά η αυτάρκεια που σου χαρίζει το Ίντερνετ και η επιβεβαίωση ότι “ζεις το μέλλον”.
Στα 12 χρόνια που μεσολάβησαν ωστόσο, αρκετοί (όπως η κ. Γκέιτζ στο άρθρο του “Medium”) άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι η επένδυση σε κάτι που δεν είναι εταιρικό ή ευρύτερα θεσμικό, σημαίνει ότι στην πραγματικότητα εμπιστεύεσαι την ανθρώπινη φύση –και οι περισσότεροι ενήλικες ξέρουν ότι κάτι τέτοιο δεν είναι πάντοτε σοφό. Όταν οι τιμές δεν ελέγχονται καθένας ζητάει ό,τι θέλει και όταν οι υπηρεσίες δεν προσδιορίζονται βάσει κάποιου κανονιστικού πλαισίου, καθένας τις ερμηνεύει όπως θέλει. Και κάπως έτσι, τα πράγματα φτάνουν σε σημείο να βάζεις στην Google “experience using airbnb” και το δεύτερο σάιτ που έρχεται να είναι το airbnbhell.com
Βεβαίως όταν έχεις τέσσερα εκατομμύρια καταλύματα σε 65.000 πόλεις 191 χωρών και ο τζίρος σου ξεπερνάει τα 2,5 δις δολάρια η θέση σου στην παγκόσμια αγορά δεν απειλείται με μερικές εκατοντάδες ιστορίες τρόμου και μερικούς σκεπτικιστές όπως η κ. Γκέιτζ –ή ο γράφων. Νομίζω ωστόσο ότι αξίζει να σκεφτούμε ότι υπάρχουν κάποια όρια στη “διαταραχή” που μπορεί να φέρει το Airbnb: κάποια καταλύματα σίγουρα αντιμετωπίζουν –και θα αντιμετωπίζουν- δυσκολίες και πιθανότατα απειλούνται –και θα απειλούνται- όμως αμφιβάλω αν η ανάγκη για επαγγελματικού επιπέδου υπηρεσίες βραχείας διαμονής θα εξαφανιστεί εντελώς ενώ δεν αμφιβάλω καθόλου ότι θα αρχίσουν να την αισθάνονται και κάποιοι από τους φανατικούς υποστηρικτές του Airbnb.
Σχόλια