Η ταμπακιέρα είναι, βεβαίως και όπως πάντα με τα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η επιστροφή της αύξησης των χρηστών στις παλιές καλές εποχές, η διατήρησή τους όσο περισσότερο χρόνο γίνεται εντός του περιβάλλοντός του και η συνακόλουθη αύξηση των διαφημίσεων που πελάτες και διαφημιστές θα θέλουν να σερβίρουν στους χρήστες αυτούς. Και αυτό, βεβαίως, θα γίνει καταπολεμώντας τα τρολ, τη μεγάλη μάστιγα του Μικρού Γαλάζιου Πουλιού. Όμως η νέα στρατηγική για την αντιμετώπιση του φαινομένου την οποία ανακοίνωσε η Twitter στην αρχή της εβδομάδας θέτει ένα πολύ ενδιαφέρον ζήτημα –και εδώ το ενδιαφέρον είναι με την κακή έννοια.
Στην καρδιά της στρατηγικής είναι η έννοια της συμπεριφοράς –όχι του ίδιου του περιεχομένου των τουΐτ αλλά του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί ο χρήστης εντός της υπηρεσίας. Και μεταξύ των σημαδιών που χαρακτηρίζουν τη συμπεριφορά κάποιου, λέει η εταιρεία δια στόματος Ντελ Χάρβεϊ, Αντιπροέδρου Εμπιστοσύνης και Ασφάλειας (αν είναι δυνατόν!) και Ντέιβιντ Γκάσκα, Διευθυντής Προϊόντος Υγείας (και όμως είναι!), συγκαταλέγονται αν ο χρήστης έχει επιβεβαιώσει τη διεύθυνση μέιλ του, αν χρησιμοποιεί πολλούς λογαριασμούς ταυτόχρονα, αν συχνά αναφέρεται σε λογαριασμούς ή τουΐτ που δεν τον ακολουθούν ή αν υπάρχει υπόνοια για συντονισμένη επίθεση.
Πώς γίνεται η αξιολόγηση των παραπάνω σημαδιών (και των πολύ περισσότερων που συναποτελούν τη συμπεριφορά των χρηστών και στα οποία η ανακοίνωση δεν αναφέρεται) είναι κάτι που επίσης δεν εξηγείται λεπτομερώς: το κείμενο στο μπλογκ μιλάει για “πολιτικές” (“policies”), “διαδικασίες ανθρώπινης αξιολόγησης” (“human review processes”) και “μηχανική μάθηση” (“machine learning”) όμως αν όλα αυτά δεν έχουν λειτουργήσει στο περιεχόμενο, δυσκολεύομαι να δω πώς μπορούν να λειτουργήσουν στην συμπεριφορά, κάτι που εξ ορισμού είναι πιο χαοτικό. Αν δε, προσθέσει κανείς το πρόβλημα του τεράστιου όγκου δεδομένων, φοβάμαι ότι ο προσδιορισμός θα καταλήξει να γίνεται περισσότερο από τις μηχανές και, άρα, να είναι πολύ πιο ευεπίφορος σε σφάλματα.
Ίσως η αντίδρασή μου να είναι πιο συναισθηματική από όσο πρέπει, να βλέπω δηλαδή με δυσφορία την προοπτική η ανθρώπινη συμπεριφορά να προσδιορίζεται και να αξιολογείται από ένα μηχανικό σύστημα με μικρή ανθρώπινη παρέμβαση. Και ναι, ίσως και να είναι κι έτσι. Όμως αυτό δε συμβαίνει επειδή θεωρώ ότι μια μηχανή δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο: συμβαίνει επειδή θεωρώ ότι οι σημερινές μηχανές δεν μπορούν και επειδή δεν είμαι βέβαιος ότι οι άνθρωποι που τις χειρίζονται έχουν πλήρη επίγνωση των περιορισμών τους –όσο ισχύει κάτι τέτοιο, προτιμώ να έχω να υποστώ μερικά τρολ παραπάνω. Έτσι κι αλλιώς και η ίδια η Twitter λέει ότι μόλις 1% των λογαριασμών της είναι αυτό που δημιουργεί τα προβλήματα.
Σχόλια