Είμαι μάλλον ο τελευταίος άνθρωπος που θα έπρεπε να γράφει για το συγκεκριμένο θέμα: δεν έμαθα ποτέ να οδηγώ αυτοκίνητο, δεν είχα ποτέ αυτοκίνητο και η οικογένειά μου δεν είχε ποτέ αυτοκίνητο –για την ακρίβεια είχε ένα για μερικούς μήνες όμως για διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης, το συγκεκριμένο αυτοκίνητο δε χρησιμοποιήθηκε ποτέ. Συνεπώς όχι μόνο δεν υπήρξα ποτέ κοινωνός της κουλτούρας του αυτοκινήτου αλλά στην πραγματικότητα, και έχοντας ζήσει τη ζωή μου στην Κυψέλη και στο Τόκιο, δεν μπορώ καν να δικαιολογήσω την ύπαρξη των αυτοκινήτων. Θέλω να πω, καταλαβαίνω γιατί αρέσουν σε κάποιους αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί οι περισσότεροι τα θεωρούν τόσο σημαντικό κομμάτι της ζωής τους.
Παρόλα αυτά, το θέμα των αυτόνομων οχημάτων μου φαίνεται συναρπαστικό, ακριβώς επειδή οι περισσότεροι θεωρούν τα αυτοκίνητα τόσο σημαντικά: αν μια τόσο δημοφιλής τεχνολογία (και δη, μια τεχνολογία που αποδέχονται τόσο οι τεχνοφιλικοί όσο και πολλοί ακραιφνείς λουδίτες) αλλάξει τόσο δραστικά, οι κοινωνικές επιπτώσεις που θα έχει αυτή η αλλαγή θα έχουν απόηχο που θα φτάσει πολύ μακρύτερα. Μ’ άλλα λόγια, τα αυτοκίνητα-ρομπότ, θα κάνουν ένα τεράστιο κομμάτι του παγκόσμιου πληθυσμού να αποδεχτεί την ίδια την έννοια “ρομπότ” με ό,τι αλλαγές θα συνεπάγεται κάτι τέτοιο για τις προσεχείς γενιές.
Όχι ότι αυτό θα γίνει εύκολα, βεβαίως: διαβάζω ας πούμε για το τελευταίο πρόβλημα της Tesla, στην Καλιφόρνια, όπου ένα Model S έπεσε επάνω σε ένα σταθμευμένο περιπολικό (αν μιλάμε για ατυχία): πρόκειται για το πιο πρόσφατο ατύχημα που περιλαμβάνει όχημα της εταιρείας του Ίλον Μασκ, με το αμέσως προηγούμενο, στην Γιούτα, να απέχει χρονικά λιγότερο από έναν μήνα. Και όπως και το θανατηφόρο ατύχημα του προηγούμενου Μαρτίου, και αυτό της Καλιφόρνια και αυτό της Γιούτα, περιλάμβαναν χρήση του συστήματος Autopilot.
Αναρωτιέμαι ωστόσο: πόσα ατυχήματα έγιναν με τα κανονικά αυτοκίνητα στα πρώτα χρόνια της ύπαρξής τους; Δεν έχω πρόσβαση στα σχετικά στατιστικά όμως είμαι πρόθυμος να στοιχηματίσω ότι ο αριθμός θα ήταν τουλάχιστον μια τάξη μεγέθους μεγαλύτερος από αυτόν των αυτόνομων. Και αυτό παρά το γεγονός ότι αυτό που ζητάμε από τα αυτόνομα οχήματα (και από τους οδηγούς τους) είναι πολλές φορές πιο δύσκολο από αυτό που οι άνθρωποι των αρχών του 20ου αιώνα ζητούσαν από τα πρώτα αυτοκίνητα και τους δικούς τους οδηγούς: τα πρώτης γενιάς αυτοκίνητα, από τις περισσότερες απόψεις ελάχιστα διέφεραν από τα ιππήλατα κάρα όμως και σε θανατηφόρα ατυχήματα πρωταγωνίστησαν και δύσκολα έγιναν αποδεκτά από την τότε κοινωνία.
Αυτό που προσπαθούν να επιτύχουν –και που σε μεγάλο βαθμό ήδη έχουν επιτύχει- οι αυτοκινητοβιομηχανίες, είτε άμεσα, είτε μέσω συνεργατών όπως η Intel/Mobileye για την οποία γράφαμε προ ημερών είναι ένας αφάνταστα περίπλοκος άθλος που προσπαθεί να βάλει τάξη στο χάος που λέγεται “ανθρώπινη συμπεριφορά σε κίνηση”. Το γεγονός ότι σε ένα χρονικό διάστημα λίγο παραπάνω από 20 χρόνια, η τεχνολογία αυτή έχει φτάσει σχεδόν στο κατώφλι της γενικευμένης αποδοχής, δεν μπορεί παρά να μας αφήσει άφωνους μπροστά στις δυνατότητες της ανθρώπινης διάνοιας –για τη συνέχεια, μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε.
Σχόλια