Είχα γράψει πρώτη φορά για το θέμα πριν από δύο και κάτι χρόνια –όπως όλα τα πράγματα στην Ιαπωνία, η συγκεκριμένη αλλαγή χρειάστηκε δύο και κάτι χρόνια και όταν έγινε, έγινε με τον πλέον ιαπωνικό τρόπο: ναι, επιτρέπεται να υπάρχουν Airbnb στην Ιαπωνία αλλά θα πρέπει να είναι δηλωμένα στις δημοτικές και κρατικές αρχές, να διαθέτουν ρεσεψιόν, να μη νοικιάζονται για περισσότερες από 180 νύχτες τον χρόνο και να έχουν βγάλει τη σχετική άδεια, ήτοι, να γίνουν κάτι σαν τα ενοικιαζόμενα δωμάτια των ελληνικών νησιών. Α, και επίσης πρέπει να ακυρωθούν όλες οι κρατήσεις που έχουν γίνει πριν την εφαρμογή των νόμων στις 15 Ιουνίου, δηλαδή στο τέλος της επόμενης εβδομάδας.
Αυτό το τελευταίο τσάκισε την Airbnb, κυρίως επειδή οι ιαπωνικές αρχές της το διεμήνυσαν μόλις δύο εβδομάδες πριν, την 1η Ιουνίου. Το αποτέλεσμα; Η εταιρεία να αρχίσει να διαγράφει ανελέητα προφίλ και τη στιγμή που γράφεται το κείμενο αυτό, μια εβδομάδα πριν την εφαρμογή του νόμου, οι εγγραφές έχουν πέσει κατά 80% και υπάρχουν κάτι λιγότερο από 14.000 καταλύματα –σε μια χώρα με τεράστιο πρόβλημα εγκαταλελειμμένων σπιτιών (μόνο στο Τόκιο, ο αριθμός είναι της τάξης των 820.0000 και με εξωτερικό τουρισμό που αυξάνεται κυριολεκτικά καθημερινά καθώς όλες οι γύρω χώρες (με πρώτη και καλύτερη την Κίνα) τη θεωρούν κορυφαίο προορισμό και καταφτάνουν κατά χιλιάδες.
Υπάρχουν αμέτρητα σημεία που μπορεί να διαβάσει κανείς λεπτομέρειες για το θέμα από τη νομική και οικονομική του πλευρά. Προσωπικά μένω εντυπωσιασμένος από την πολιτισμική του: όπως έχω γράψει κατ’ επανάληψη, υπάρχει κάτι πολύ ανακουφιστικό στην παρατήρηση της συνειδητοποίησης εκ μέρους των αφελών επιχειρηματιών, ειδικά της δυτικής ακτής των ΗΠΑ, ότι όλος ο κόσμος δε λειτουργεί όπως νομίζουν.
Δεν είμαι κατά της παγκοσμιοποίησης –προς Θεού! Ούτε θεωρώ ότι ο τρόπος που οι Ιάπωνες αντιμετωπίζουν τις μισθώσεις τύπου Airbnb είναι καλός –για την ακρίβεια τον βρίσκω κοντόφθαλμο και αναχρονιστικό και είμαι βέβαιος ότι σύντομα θα αλλάξει καθώς στην πραγματικότητα απλώς οδηγεί τους πολίτες σε παρατυπίες (στην καλύτερη περίπτωση) και σε παρανομίες (στη χειρότερη). Όμως θα αλλάξει επειδή οι ίδιοι οι Ιάπωνες θα συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να αλλάξει και όχι επειδή κατάπιαν αμάσητο το παραμύθι κάποιου πωλητή από την Κοιλάδα ότι ο κόσμος θα γίνει καλύτερος αν νοικιάζουν το επιπλέον δωμάτιο του σπιτιού τους σε κάποιον που τους έστειλε μέιλ από την άλλη άκρη του κόσμου.
Η Airbnb (όπως και η Uber, και η Linkedin, και η Facebook, και πολλές ακόμα εταιρείες) συχνά παραβλέπουν ότι το γεγονός ότι όλος ο κόσμος φοράει τζιν και μιλάει αγγλικά δε σημαίνει αυτόματα ότι όλος ο κόσμος είναι Αμερικανός –στην περίπτωση της Ιαπωνίας μάλιστα, δεν ισχύει καν το “μιλάει αγγλικά” και αυτό είναι ένα από τα πρώτα σοκ των Δυτικών που την επισκέπτονται. Όσο και αν ο πολιτισμικός ιμπεριαλισμός που ξεκίνησε με την Ελλάδα και τη Ρώμη πριν από δυόμιση χιλιάδες χρόνια και αποκορυφώθηκε με το Χόλιγουντ και το Ίντερνετ πριν από 100 και 30 αντίστοιχα, μας έχει κάνει να αντιδρούμε συχνά με παρόμοιο τρόπο απέναντι σε παρόμοια ερεθίσματα, κάθε κοινωνία εξακολουθεί να κρατάει στοιχεία καθαρά δικά της και, σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως σχεδόν σε όλη την Ασία και σχεδόν σε όλη την Αφρική, δηλαδή σε 5,6 δις ανθρώπους, δηλαδή σχεδόν στο 74% του παγκόσμιου πληθυσμού να προσδιορίζεται κυρίως από αυτά –αν το υπόλοιπο 26% θέλει να γίνει το δικό του, μάλλον πρέπει να αλλάξει νοοτροπία το ίδιο.
Σχόλια