Είναι ένα από εκείνα τα θέματα που απαιτούν πολύ χώρο και αναλύσεις επί αναλύσεων –οι οποίες έχουν ήδη γίνει από το “Gizmodo” και το “Mashable” ως το Electronic Frontier Foundation και το “Motherboard” του “Vice” φιλοξενώντας απόψεις από τους απλούς παρατηρητές της αγοράς μέχρι τον Βίντον Σερφ και τον Τιμ Μπέρνερς-Λι. Ο λόγος που δεν πήρε την έκταση που θα έπρεπε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα πρέπει μάλλον να αναζητηθεί στο Μουντιάλ και, στην περίπτωση της Ελλάδας, στη συμφωνία του Γιουρογκρούπ και της γραβάτας του πρωθυπουργού.
Όμως είναι σημαντικό θέμα, με τη σχετική συλλογή υπογραφών του και τα όλα του – τη στιγμή που γράφεται το κείμενο αυτό, οι υπογραφές πλησιάζουν τις 142.000 όμως αν σκεφτεί κανείς ότι επηρεάζει όλους τους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, δευτερευόντως και δυνητικά όλους τους χρήστες του Ίντερνετ, θα έπρεπε να είναι περισσότερες. Συνοπτικά πρόκειται για τη νέα οδηγία περί πνευματικών δικαιωμάτων που ψήφισε η ΕΕ και ειδικά για τα άρθρα της 11 και 13. Τα οποία αναλόγως της ερμηνείας τους, μπορεί να προκαλέσουν μεγάλα προβλήματα ειδικά στους μεμονωμένους χρήστες και στις μικρές εταιρείες –όπου “μικρές” μπορεί κανείς να σκεφτεί το αντίθετο της Google, της Facebook και των υπόλοιπων παικτών της αγοράς αυτού του διαμετρήματος.
Το άρθρο 11 σχετίζεται με το θέμα της χρήσης λινκ στις σελίδες των σάιτ και προτείνει την εφαρμογή χρέωσης όταν κάποιος παραπέμπει σε ένα κείμενό του σε ειδησεογραφικά σάιτ –για τα λινκ, ας πούμε, που παρέθεσα παραπάνω, το “Deasy” θα πρέπει να πληρώσει κάποιο (αδιευκρίνιστο προς το παρόν) ποσό προκειμένου τα σάιτ όπως το “Gizmodo” ή το “Mashable” να έχουν ένα επιπλέον έσοδο και να μην γίνονται έρμαια της κάθε Google και του κάθε AdWords. Και το άρθρο 13 αλλάζει τον προσδιορισμό της ευθύνης για ένα σάιτ σχετικά με την εφαρμογή της προστασίας πνευματικών δικαιωμάτων: ουσιαστικά απαιτεί όλα τα σάιτ που φιλοξενούν περιεχόμενο να κάνουν “ό,τι καλύτερο μπορούν” προκειμένου να εμποδίσουν προστατευμένο περιεχόμενο να φτάσει στις σελίδες τους.
Για όποιον έχει χρησιμοποιήσει το Ίντερνετ λίγο παραπάνω από μια εβδομάδα, οι αδυναμίες και των δύο άρθρων, όσο υπεραπλουστευμένα και να τα παραθέτω εδώ, είναι εμφανείς: τα μικρά Μέσα δε θα μπορούν να πληρώνουν τον “φόρο των λινκ” (ναι, ήδη η φράση “link tax” έχει γίνει μιμίδιο) με αποτέλεσμα να μην μπορούν να τεκμηριώνουν το περιεχόμενό τους και, βεβαίως, δε θα μπορούν (όπως ήδη δεν μπορούν) να ελέγχουν ποιος ανεβάζει τι στις σελίδες τους με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να βρεθούν αντιμέτωπα με μηνύσεις και πρόστιμα. Και, προφανώς, η εύκολη απάντηση και εδώ θα είναι ο αυτό-περιορισμός και η απομόνωση με αποτέλεσμα οι μεγάλες εταιρείες, τελικά, να κερδίσουν ακόμα περισσότερο έδαφος.
Δύσκολο θέμα και παρότι αντιλαμβάνεται κανείς τις καλές προθέσεις των Βρυξελών, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί τι ερωτήματα τέθηκαν και τι απαντήσεις δόθηκαν προκειμένου να καταλήξουν οι άνθρωποι που σχεδίασαν την οδηγία σ’ αυτές τις διατυπώσεις. Από την άλλη, όπως γνωρίζουμε όλοι όσοι ζούμε (ή έχουμε ζήσει) εντός των ευρωπαϊκών συνόρων, υπάρχει η παρηγοριά της βραδύτητας της αποδοχής των οδηγιών και οι διαφορές στην ερμηνεία τους από τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών –μ’ άλλα λόγια, μάλλον το “Deasy” δεν κινδυνεύει άμεσα από τον “φόρο των λινκ”. Είναι κρίμα, ωστόσο, που παρά την σχεδόν καθολική επικράτησή του, το Δίκτυο παραμένει terra incognita για τους ανθρώπους που κυβερνούν τους χρήστες του –οι ίδιοι δεν είναι χρήστες, άραγε;
Σχόλια