Πριν από λίγο καιρό, είχα γράψει στις σελίδες αυτές για την «εθνοσυνέλευση» του Μπαράκ Ομπάμα στο Facebook, μια ιδέα που παρότι είχα θεωρήσει εξαιρετική ήμουν σίγουρος ότι θα αντιμετωπιζόταν με επιφύλαξη από τους Έλληνες αναγνώστες· τελικά είχα δίκιο, καθώς το συγκεκριμένο άρθρο έχει μια από τις χαμηλότερες επισκεψιμότητες που έχω δει σε κάποιο από τα κείμενά μου στο Deasy!
Το γεγονός, καίτοι μάλλον εύκολα ερμηνεύσιμο, παραμένει αρκετά ενοχλητικό όχι επειδή θίγει τον εγωισμό του γράφοντος αλλά επειδή τόσο οι χρήστες του Ίντερνετ, όσο και οι πολιτικοί μάλλον θεωρούν ότι τέτοιου τύπου κινήσεις είναι ανάξιες λόγου. Και όμως, σε μια εποχή που πολλοί κόπτονται για την αξία της «ηλεκτρονικής δημοκρατίας», αντιμετωπίζουν με όχι 100% δικαιολογημένη καχυποψία κάποιες πραγματικές προσπάθειες που γίνονται προς την κατεύθυνση μιας τέτοιας δημοκρατίας.
Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω τις παραπάνω σκέψεις είναι επειδή αυτή τη στιγμή παρακολουθώ τον ανοιχτό διάλογο (αποκλειστικά) μέσω Ίντερνετ του Ιάπωνα πρωθυπουργού κ. Ναότο Καν με τον ιαπωνικό λαό. Ο συγκεκριμένος διάλογος έρχεται μια μέρα μετά από την «Ανοιχτή Συζήτηση Περί Φυσικών Ενεργειακών Πηγών» που έγινε εχτές, Σάββατο 18 Ιουνίου και είναι αποτέλεσμα του ενδιαφέροντος που έδειξε το ιαπωνικό κοινό γι αυτή: ενώ ο κ. Καν συζητούσε με 5 ειδικούς σε θέματα ενέργειας, 150.000 χρήστες παρακολουθούσαν μέσω Ίντερνετ και εξέφρασαν συνολικά 15.000 γνώμες και σχόλια μέσω Twitter.
Για να γίνω σαφής: δεν παραβλέπω την αξία που έχει μια τέτοια εκδήλωση ειδικά για έναν πρωθυπουργό που βρίσκεται σε μια θέση τόσο δύσκολη όσο αυτή του κ. Καν την παρούσα στιγμή. Αντίθετα, είμαι βέβαιος ότι το περιβάλλον του πρωθυπουργού θα καταβάλλει κάθε προσπάθεια να κεφαλαιοποιήσει τις δύο online συζητήσεις προκειμένου να χτίσει καλύτερα το προφίλ του. Όμως η ουσία του γεγονότος είναι ότι ο ηγέτης της χώρας το έκανε και οι πολίτες της συμμετείχαν· λαμβάνοντας δε υπόψη το παρελθόν της Ιαπωνίας, είμαι βέβαιος ότι πολλά από τα πράγματα που ακούστηκαν ως προτάσεις, σε μερικά χρόνια όχι μόνο θα έχουν εφαρμοστεί πειραματικά αλλά θα αποτελούν μέρος της καθημερινότητας της χώρας.
Δεν μπορώ λοιπόν παρά να αναρωτηθώ: προεκλογικά (κυρίως), οι Έλληνες πολιτικοί κόπτονται να αποδείξουν πόσο τεχνοφιλικοί είναι. Ειδικά ο νυν πρωθυπουργός, έχει προβάλλει ιδιαίτερα τη σχέση του με την τεχνολογία, αποσκοπώντας –προφανώς- στην ψήφο όχι μόνο της ψηφιακής αγοράς, μιας από τις λίγες ενεργές και δυναμικές αγορές (ακόμα και μεσούσης της κρίσης) αλλά και του ευρύτερου κύκλου των χρηστών του Δικτύου. Δε θα μπορούσε, άραγε, να οργανωθεί ένας ηλεκτρονικός διάλογος σαν αυτόν που παρακολουθώ, με πρωταγωνιστή τον κ. Παπανδρέου και με θέμα την κρίση της ελληνικής οικονομίας και τις πιθανές διεξόδους από αυτήν; Και όχι, δεν είναι επιστημονική φαντασία: αυτή τη στιγμή το βλέπω με τα ίδια μου τα μάτια!
Σχόλια