Στο τέλος των περισσότερων ομιλιών αλλά και στο κλείσιμο του Tedx Athens αργά το βράδυ του Σαββάτου γίναμε μάρτυρες μιας εικόνας που σπάνια συναντάς σε συνέδρια στην Ελλάδα. Ένα αυθόρμητο έντονο χειροκρότημα, με τους συμμετέχοντες, να σηκώνονται ακόμα και όρθριοι για να ευχαριστήσουν είτε τον εκάστοτε ομιλητή είτε την οργανωτική-εθελοντική ομάδα του συνεδρίου για την εμπειρία που πήραν. Αυτό το στοιχείο από μόνο του μαρτυράει, κατά τη γνώμη μου, την επιτυχία του φετινού Tedx Athens.
Στο Tedx Athens πήγα «παρθένος», με την έννοια ότι δεν είχα ξαναπαρευρεθεί και η όποια εμπειρία μου προερχόταν από το live streaming των προηγούμενων διοργανώσεων. Γι’ αυτό και προσπάθησα να γευτώ συνολικά όλο το διήμερο της φετινής διοργάνωσης, την Παρασκευή, ημέρα προθέρμανσης, αφιερωμένη στον εθελοντισμό και βεβαίως το Σάββατο που ήταν η κύρια ημέρα του. Απέφυγα τα social media και αφιερώθηκα αποκλειστικά στην εμπειρία του Hub και του Ελληνικού κόσμου, των δύο σημείων του φετινού Tedx Athens.
Σε αντίθεση με άλλα συνέδρια που σε ένα βαθμό βασίζονται στη γλώσσα των αριθμών και των επιχειρηματικών μοντέλων, το Tedx Athens έχει ως στόχο να μιλήσει περισσότερο στο ένστικτο, στο συναίσθημα, στην παρόρμυση, στο θυμικό των συμμετεχόντων. Αυτό αμέσως, αμέσως φέρνει πιο κοντά τον ομιλητή με τον συμμετέχοντα, αφού η ανθρώπινη γλώσσα, η επαγγελματική ή προσωπική εμπειρία που αφιγείται ο ομιλητής είναι τις περισσότερες φορές πιο αποτελεσματικός «αγωγός» έμπνευσης. Ο ομιλητής γίνεται φίλος μας, όπως ο Στέφανος Σιταράς που σε μια στιγμή της ομιλίας του ανέφερε ότι «η χειρότερη μορφή της μοναξιάς είναι όταν δεν σε καταλαβαίνουν οι γύρω σου». Γίνεται πατέρας ή παππούς σου όπως η πατρική φιγούρα του σπουδαίου Ματθαίου Γιοσαφάτ που μας υπενθύμισε ότι «ο άνθρωπος πρέπει να σχετίζεται, να δίνει». Γίνεται μέντοράς σου όπως ο Lars Rasmussen, ο οποίος με τα συνεχή σπαμπανεβάσματα μεταξύ επαγγελματικής επιτυχίας και αποτυχίας είχε πολύτιμες συμβουλές να σου δώσει. Γίνεται ο άλλος σου εαυτός, όπως ο Γιώργος Κλειβοκιώτης με το Up Greek Tourism αλλά και όλοι οι ομιλητές της ημέρας του εθελοντισμού. Γίνεται το μικρό σου αδερφάκι, όπως ο 17χρονος Χάρης Ιωάννου, που το πρόβλημα της γιαγιάς του τον οδήγησε στην εφεύρεσή του. Γίνεται η φωνή που κρύβεις μέσα σου, όπως οι 8 Kick που μας προέτρεψαν να μην φοβόμαστε γιατί τίποτα πρωτότυπο δεν προέρχεται με το φόβο ή ο Craig Walzer και το διάσημο βιβλιοπωλείο του, Ατλαντίς στη Σαντορίνη, μια ιστορία που αποτελεί τέλειο σενάριο για ταινία.
Σ’ αυτό το άγγιγμα ψυχής και άνοιγμα προσωπικών και επαγγελματικών οριζόντων στο Tedx Athens το κοινό αποδείχθηκε εξαιρετικά δεκτικό. Ήταν φανερό στην προσύλωσή του στις 30 και πλέον ομιλίες, με τις εξαιρέσεις να είναι ελάχιστες. Αλλά και σ’ αυτές τις μικρές εξαιρέσεις του κουτσομπολιού μεταξύ μικρών παρεών, η παρατήρηση για να σταματήσει γινόταν εύκολα αποδεκτή από τους «παραβάτες».
Χωρίς να μπαίνω σε μέτρο σύγκρισης με τις προηγούμενες διοργανώσεις (δεν έχω την εμπειρία άρα δεν μπορώ να το κάνω) το φετινό Tedx Athens ήταν χωρίς αμφιβολία επιτυχημένο. Αν μας ενέπνευσε να κινηθούμε είτε διαφορετικά από ότι κάναμε μέχρι τώρα είτε να συνεχίσουμε να κυνηγάμε το όνειρό μας θα φανεί στο μέλλον. Έξω από τις αίθουσες του Hub και του Ελληνικού Κόσμου... Όμως, τουλάχιστον αυτό το διήμερο το χαρήκαμε, το φανερώνε σε ένα βαθμό το μεγαλύτερο χαμόγελό μας, αργά το Σάββατο το βράδυ...
Μηνύματα του Tedx Athens από τα χείλη των ομιλητών
Δεν υπάρχει πλέον διάκριση ανάμεσα σε offline & online , η μόνη διάκριση είναι ανάμεσα σε asleep & awake – David Shing
Όσο μεγαλύτερος είναι ένας καλλιτέχνης, τόσο μεγαλύτερη είναι η ανασφάλεια – Luise Wilson (καθηγήτρια στο Central Saint Martins College στο Λονδίνο) δια στόματος Μαίρης Κατράντζου
Οι doers κυνηγάνε σταθερά το όνειρό τους – Ashley Fiolek
Η περίοδος της κρίσης είναι η καλύτερη για να χτίσεις μια high tech εταιρεία – Lars Rasmussen
Τις καλές ιδέες τις θυμάσαι το πρωί - Viktor Koen
To φαγητό είναι το «όχημα» της φιλοξενίας, της ελληνικής φιλοξενίας - Diane Kochilas
Φοβόμαστε όταν δεν κάνουμε πράγματα, όχι όταν αναλαμβάνουμε δράση – Παύλος Τσιαντός
Ξεκίνησα να απασχολούμαι με κάτι, στο οποίο οι συνάθρωποι μου έλεγαν να το σταματήσω, δε μπορώ να το κάνω. Όπως καταλαβαίνετε αυτό μου έδινε κίνητρο - Oliver Reichenstein
Σχόλια