Αυτή κι αν θα είναι αλλαγή -και έχουμε αρχίσει να τη βλέπουμε αλλά δεν της έχουμε δώσει την προσοχή που της αξίζει: καθώς το online βίντεο εξαπλώνεται όλο και περισσότερο, αντίστοιχα εξαπλώνεται και η προβολή διαφημιστικών* και λέγοντας "διαφημιστικών" εννοούμε κανονικών διαφημιστικών, όπως αυτά που έχουμε συνδέσει με την τηλεόραση και που η τηλεόραση (η ιδιωτική τουλάχιστον) χρησιμοποιεί ως βασικό της έσοδο τον τελευταίο μισό αιώνα. Για όσους δε, θεωρούν ότι μια τόσο μεγάλη αλλαγή δυνάμεων είναι κάτι πολύ μακρινό, το χθεσινό δημοσίευμα του Reuters περιλαμβάνει μερικά στοιχεία πολύ κατατοπιστικά -ή πολύ ανησυχητικά για τον κόσμο της τηλεόρασης.
Ενδεικτικά: Το eMarketer υποστηρίζει ότι το online βίντεο αφήνει διαρκώς πίσω του το display (τα γνωστά μας banner) και τις σχετικές με την αναζήτηση διαφημίσεις (το βούτυρο στο ψωμί της Google) και έχει φέτος ανάπτυξη σχεδόν 50% σε σχέση με πέρυσι. Και η Google, χωρίς να δώσει συγκεκριμένα νούμερα, δηλώνει ότι η διαφημιστική δαπάνη των κορυφαίων 100 διαφημιζόμενων στο YouTube ανέβηκε κατά πάνω από 50% το 2012 σε σχέση με το 2011. Και υπάρχει μια ακόμα αναφορά σχετικά με κάτι σχετικό με κάποια υπηρεσία διαφημιστικών βίντεο που ετοιμάζει η Facebook.
Βεβαίως όλα αυτά δεν είναι αρκετά για να ανατρέψουν μια πραγματικότητα συνυφασμένη όχι απλώς με τον τρόπο που λειτουργεί η τηλεόραση σχεδόν από καταβολής της αλλά και με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα ΜΜΕ γενικά: στη συνείδηση όλων μας, το τοπίο των media περιέχει τηλεόραση, ραδιόφωνο, διαφόρων τύπων έντυπα και υπαίθρια μέσα και έχουμε μάθει να περιμένουμε ότι μια διαφημιστική καμπάνια θα τα καλύπτει όλα αυτά (συν τις διάφορες παράπλευρες ενέργειες που αποκαλούνται "below the line"), εντός των ορίων του καθενός. Όλα αυτά δεν μπορούν να αλλάξουν άμεσα απλώς και μόνο επειδή κάποιες τεχνολογικές εξελίξεις το επιτρέπουν.
Όμως ίσως ο δρόμος να έχει ανοίξει: Στο μέτρο που το βίντεο αρχίσει να περιέχεται στα "έντυπά" μας (δηλαδή στα περιοδικά και τις εφημερίδες που διαβάζουμε στα tablets), στο ραδιόφωνό μας (το οποίο ακούμε online) και στους υπαίθριους χώρους μας (π.χ. με υπαίθριες οθόνες) και στο μέτρο που τα μέσα αυτά αρχίζουν σιγά-σιγά να αντικαθιστούν την τηλεόραση (ειδικά δεδομένων των προβλημάτων περιεχομένου που χαρακτηρίζουν την τελευταία, ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα και ειδικά στη συνείδηση των νεότερων ανθρώπων), η αλλαγή είναι ήδη ορατή. Τι λείπει; Ίσως μερικές εμπνευσμένες φυσιογνωμίες, το σημερινό αντίστοιχο των Μπιλ Μπέρνμπακ, Λίο Μπερνέτ και Ντέιβιντ Όγκιλβι που θα φέρουν στον κόσμο της διαφήμισης την αλλαγή αυτή* το κοινό μάλλον είναι ήδη εκεί και την περιμένει.
Σχόλια