Ένα χθεσινό δημοσίευμα του Reuters έρχεται να επιβεβαιώσει κάτι που έτυχε να παρατηρήσω πέρσι όταν, για προσωπικούς λόγους, είχα την ευκαιρία να βρεθώ για περίπου έξι μήνες πολύ κοντά σε αρκετούς ιάπωνες και άλλους ασιάτες ηλικιών 18-25: τη διάδοση σε σημείο υστερίας των εφαρμογών texting με προστιθέμενες δυνατότητες (sharing εικόνων και βίντεο, δημιουργία ομάδων φίλων κ.λπ.) -το κυρίαρχο στην Ιαπωνία είναι το Line για το οποίο έχω γράψει και παλιότερα, όμως έδαφος κερδίζει και το κορεατικό "KakaoTalk" καθώς και το κινεζικό "WeChat". Και αν όλα αυτά ακούγονται... κινέζικα, ο αριθμός των χρηστών του WeChat είναι εύκολα αναγνωρίσιμος παντού: 400 εκατομμύρια χρήστες σε δύο χρόνια.
Το θέμα όπως το φωτίζει το Reuters ωστόσο δεν είναι τι συμβαίνει στην Ασία αλλά τι συμβαίνει στις ΗΠΑ και τι θα συμβεί, αναπόφευκτα, από εκεί και στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο. Και σύμφωνα με το άρθρο του πρακτορείου, η τάση επεκτείνεται -απλώς από αμερικανικές εταιρείες και εφαρμογές όπως η Kik, ή η Whatsapp ή η MessageMe, όλες νέες, ωραίες και startup και όλες με το ενδιαφέρον τόσο των επενδυτών όσο και των χρηστών να έχει εστιαστεί αρκετά επάνω τους ώστε να έχουν καταφέρει να μαζέψουν από έναν πρώτο γύρο χρηματοδοτήσεων.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση όταν το είδα από πρώτο χέρι -και αυτό που επισημαίνει και το Reuters- είναι ότι οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τις εφαρμογές αυτές δεν εγκαταλείπουν τα μεγάλα social networks όπως το Facebook* παραμένουν χρήστες τους (και άρα λογίζονται στα μεγάλα τους νούμερα) όμως τα χρησιμοποιούν πολύ λιγότερο έναντι των chats. Και αυτό δεν μπορεί ούτε να έχει περάσει απαρατήρητο από τον Μαρκ Ζούκερμπεργκ και την παρέα του, ούτε να θεωρείται αμελητέο: η θεαματική άνοδος του ίδιου του Facebook είναι καλή υπενθύμιση ότι κάτι που σήμερα ακούγεται απλώς σαν καλή ιδέα, αύριο μπορεί να γίνει εξώφυλλο στο TIME.
Κάτι που δε φαίνεται άμεσα -καθώς όλοι ασχολούνται πρωτίστως με τις βασικές λειτουργίες των εφαρμογών αυτών, δηλαδή με το chat- είναι ότι όταν μια εφαρμογή μαζέψει μερικές δεκάδες εκατομμύρια χρήστες, αρχίζει και μεταλλάσσεται σε πλατφόρμα (ή "οικοσύστημα" για όσους αρέσκονται στο marketing talk του Facebook). Και εκεί τα πράγματα αρχίζουν να σοβαρεύουν, ιδιαίτερα αν κάποιοι από τους δημιουργούς των νέων εφαρμογών -όπως συχνά συμβαίνει- δουν στο πρόσωπο της Google και στο Android έναν αξιόπιστο συνεργάτη. Ήδη κάποια από τα apps αυτά (κυρίως τα ασιατικά καθώς τα μεγέθη τους είναι μεγαλύτερα) έχουν αρχίσει να χτίζουν τέτοια περιβάλλοντα και είναι σχεδόν βέβαιο ότι τα αμερικανικά θα ακολουθήσουν.
Σηματοδοτούν όλα αυτά την πτώση του Facebook; Προσωπικά δεν το πιστεύω -όπως έχει αποδείξει η ιστορία, οι αυτοκρατορίες πέφτουν εκ των έσω και αν κάποια στιγμή το Μεγάλο Μπλε network πέσει δε θα αποτελέσει εξαίρεση. Ταυτόχρονα όμως, πιστεύω ότι θα ήταν λάθος αν το Μένλο Παρκ θεωρήσει το φαινόμενο ασήμαντο: όσο και αν το Facebook θέλει να λέει ότι κύριό του μέλημα είναι η επικοινωνία μεταξύ των χρηστών, αφενός εξελίσσεται όλο και περισσότερο σε περιβάλλον επίδειξης παρά επικοινωνίας και αφετέρου τα γραπτά μηνύματα είναι πολύ πιο άμεσα* όποιος δεν το πιστεύει, ας ρωτήσει την Twitter.
Σχόλια