Πέρασα αρκετή ώρα διαβάζοντας το νέο μεγαλεπήβολο σχέδιο της Huffington Post, την ιαπωνική έκδοση του site που, κατά πολλούς άλλαξε τη ροή της δημοσιογραφίας -μια πιο ψύχραιμη εκδοχή θα ήταν ότι πρόκειται για το site που έδωσε στους κεντροαριστερούς Aμερικανούς έναν καλό αντίλογο στο συντηρητικό Drudge Report.
Και παρότι η Αριάνα Χάφινγκτον και το επιτελείο της έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν προκειμένου να δείξου πόσο τους ενδιαφέρει η ιαπωνική έκδοση (ακόμα και σήμερα, 24 ώρες μετά το λανσάρισμα η αμερικανική έκδοση έχει πρωτοσέλιδο "Κονίτσιουα!" που σημαίνει "Καλησπέρα!" στα ιαπωνικά και μια μεγάλη φωτογραφία της κ. Χάφινγκτον με τους επικεφαλής της ιαπωνικής έκδοσης από το σχετικό event στο Τόκιο), ομολογώ ότι είμαι πολύ επιφυλακτικός για το μέλλον του εγχειρήματος.
Η δημοσιογραφία είναι μεγάλη επιχείρηση στην Ιαπωνία: παρότι οι εφημερίδες παραπονιούνται για το ότι η αναγνωσιμότητά τους πέφτει διαρκώς, οι τέσσερις μεγάλοι τίτλοι (Asahi, Mainichi, Yomiuri και η οικονομική Nikkei έχουν συνδυασμένη ημερήσια κυκλοφορία πάνω από 20 εκατομμύρια φύλλα) ενώ τηλεθεάσεις των 20 και των 30 εκατομμυρίων δε θεωρούνται υπερβολικές για δελτία ειδήσεων ή για άλλες ενημερωτικές εκπομπές (αν και από την ιαπωνική τηλεόραση απουσιάζει το είδος τηλεοπτικής "δημοσιογραφίας" που ευδοκιμεί στην Ελλάδα -τα πράγματα είναι πολύ πιο χαμηλών τόνων). Παρόλα αυτά, η ιαπωνική έκδοση της Huffington Post έχει να αντιμετωπίσει μερικά πολύ σοβαρά ζητήματα.
Αφήνω κατά μέρος το γεγονός ότι και μόνο η ημερομηνία του λανσαρίσματος είναι ατυχής: η 6η Μαΐου είναι αργία και μέρος των διαδοχικών αργιών που ονομάζονται "Golden Week" και που καλύπτουν το τέλος του Απριλίου και την αρχή του Μαΐου. Για τους Ιάπωνες οι ημέρες αυτές, συνεπικουρούντος και του καιρού που είναι σχεδόν πάντα καλός, είναι ημέρες εκδρομών και ταξιδιών, όχι καθίσματος στο γραφείο και διαβάσματος στον υπολογιστή. Όμως όπως είπα το βασικό πρόβλημα δεν είναι αυτό. Είναι ότι στην Ιαπωνία το στιλ δημοσιογραφίας που θεωρείται "έγκυρο" δεν έχει καμία σχέση με το στιλ δημοσιογραφίας της Huffington Post ή, εδώ που τα λέμε, οποιουδήποτε άλλου δυτικού μέσου.
Η ιαπωνική "σοβαρή δημοσιογραφία" είναι στην πραγματικότητα ένα πολύ αυστηρά αυτό-ελεγχόμενο σύστημα το οποίο πολύ σπάνια λειτουργεί ερευνητικά και δη κατά των μεγάλων εταιρειών και των άλλων οικονομικών "συμφερόντων* οι δημοσιογράφοι είναι οργανωμένοι σε "λέσχες", μία για κάθε εταιρεία, υπουργείο, πολιτικό ή φορέα και φροντίζουν να μεταδίδουν τις ειδήσεις όπως τους προσφέρονται. Η πραγματική ερευνητική δημοσιογραφία, αυτή που αποκαλύπτει σκάνδαλα και μπορεί να προκαλέσει αλλαγές γίνεται από τα εβδομαδιαία περιοδικά που στην Ελλάδα θα λέγαμε "κουτσομπολίστικα" και στα οποία συχνά γράφουν ανώνυμα οι δημοσιογράφοι που ενυπόγραφα βγάζουν το ψωμί τους με τον αποδεκτό τρόπο.
Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τη συχνά εντελώς ανώριμη συμπεριφορά των Ιαπώνων online σε ό,τι έχει σχέση με το σχολιασμό της αρθρογραφίας (ελάχιστος κόσμος στην Ιαπωνία χρησιμοποιεί το πραγματικό του όνομα στο Δίκτυο συνεπώς καθένας μπορεί να πει ό,τι θέλει), κάτι που επίσης είναι από τα πιο σημαντικά ατού της Huffington Post, με οδηγούν στη σκέψη ότι το εγχείρημα ίσως να μην έχει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Το αν έχω δίκιο ή όχι, θα φανεί βεβαίως στην πορεία.
Σχόλια