Αν και έβλεπα το "Scrubs" ομολογώ ότι δε συμπάθησα ποτέ τον πρωταγωνιστή του -τόσο το χαρακτήρα τον Δρα Τζον "Τζέι Ντι" Ντόριαν όσο και τον ηθοποιό που τον υποδυόταν, το Ζακ Μπραφ (αντίθετα, και εντελώς άσχετα με το αντικείμενο του Deasy, θεωρώ ότι ήταν εξαιρετικός ο Τζον Μαγκίνλεϊ στο ρόλο του Δρα Πέρι Κοξ). Και οι τελευταίοι μήνες μου τον έκαναν ακόμα πιο αντιπαθή καθώς θεωρώ ότι εκμεταλλεύτηκε στα όρια της ηθικής, μια πλατφόρμα που μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής, αυτή του Kickstarter.
Η υπόθεση δεν είναι καινούρια -ολοκληρώθηκε την άνοιξη- όμως εξακολουθεί να συζητιέται από διάφορα ΜΜΕ, τόσο του χώρου του digital όσο και γενικότερα: ο κ. Μπραφ ανέβασε στη διασημότερη πλατφόρμα crowdfunding την επόμενη ταινία που θέλει να γυρίσει (ο τίτλος της είναι "Wish I Was Here") και, προφανώς λόγω της δημοτικότητάς του κατάφερε να μαζέψει σε ένα μήνα 3,1 εκατομμύρια δολάρια έναντι των 2 που ζητούσε. Και βεβαίως η ταινία μπήκε μπροστά -αυτές τις ημέρες ξεκίνησαν στο Λος Άντζελες τα γυρίσματά της και αναμένεται ότι θα βγει στις αμερικανικές αίθουσες το φθινόπωρο.
Για κάτι παραπλήσιο είχα γράψει και το Μάρτιο, με αφορμή τότε την επιστροφή μέσω κινηματογράφου της τηλεοπτικής σειράς "Veronica Mars". Και παρότι η περίπτωση τότε ήταν κάπως διαφορετική, εμπίπτει μαζί με την περίπτωση του Ζακ Μπραφ, και τις (αποτυχημένες) περιπτώσεις των ηθοποιών Μελίσα Τζόαν Χαρτ και Ζόσια Μάμετ, η πρώτη για ταινία και η δεύτερη για μουσικό βίντεο, στην ευρύτερη κατηγορία των επιτυχημένων (και εύπορων) ανθρώπων που χρησιμοποιούν το κοινό του Δικτύου ως "επενδυτές" στα νέα τους projects.
Φυσικά κανείς δεν υποχρεώνει κανέναν για τίποτα -γι αυτό άλλωστε και τα δύο πρώτα projects πήγαν πολύ καλά ενώ τα άλλα δύο όχι. Όμως υπάρχει κάτι θεμελιωδώς προβληματικό σε δύο διαστάσεις του θέματος: αφενός στο ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν -πιθανότατα- αρκετά χρήματα ώστε να χρηματοδοτήσουν οι ίδιοι τα projects τους και σίγουρα τις γνωριμίες για να τους τα χρηματοδοτήσουν οι... συνήθεις ύποπτοι και αφετέρου στο ότι οι χρήστες δε γίνονται πράγματι "επενδυτές". Απλώς παίρνουν κάποια "δώρα" τα οποία είναι είτε της μορφής αντικειμένων που, ίσως, κάποτε γίνουν συλλεκτικά, είτε της μορφής των ευχαριστιών στους τίτλους τέλους ή, για όσους δώσουν κάτι περισσότερο, της συμμετοχής τους στην ταινία σαν κομπάρσοι.
Όπως σχολίαζε και ο... ηθικολόγος των "New York Times", Τσακ Κλόστερμαν αν ο κ. Μπραφ και οι ομόλογοί του λένε αλήθεια ότι ο λόγος που στρέφονται στους ανώνυμους χρηματοδότες του Δικτύου είναι επειδή η χρηματοδότηση από τα παραδοσιακά κανάλια θα τους αφαιρούσε τον καλλιτεχνικό έλεγχο στις δημιουργίες τους, αυτό που κάνουν δεν είναι πραγματικά ανήθικο. Παραμένει ωστόσο το ερώτημα γιατί δεν τα χρηματοδοτούν οι ίδιοι και τι πραγματικά κερδίζουν οι χρήστες. Καθώς και το αν, τελικά, οι πλατφόρμες crowdfunding κινδυνεύουν να μετατραπούν σε εργαλείο των "εχόντων"* όπως και το Μάρτιο, παραμένω αισιόδοξος αν και, αυτή τη φορά, κάπως πιο ενοχλημένος. Μήπως, τελικά, έχει απλώς να κάνει με το ότι δε χωνεύω το Ζακ Μπραφ;
Σχόλια