Είναι η πιο παλιά κουβέντα στο Internet -τουλάχιστον είναι η κουβέντα που ακούω να επαναλαμβάνεται πιο συχνά στο Internet από τότε που άρχισα να ασχολούμαι: "το περιεχόμενο είναι ο βασιλιάς" είχε πει το 1996 ένας από τους βασιλιάδες της αγοράς τεχνολογίας, ο Μπιλ Γκέιτς και έκτοτε η φράση επαναλήφθηκε αμέτρητες φορές από αμέτρητους (μηδέ του γράφοντος εξαιρουμένου) προσπαθώντας να θυμίσει σε σχετικούς και άσχετους που βρίσκεται πραγματικά η ουσία του Δικτύου και, ενίοτε, όλων των τεχνολογικών μέσων.
Είναι λοιπόν κάπως αστείο (ή θλιβερό -αναλόγως πώς βλέπει κανείς τα πράγματα) να επανέρχεται η ίδια ατάκα σαν κατακλείδα μιας ανάλυσης σχετικά με την Intel και το, όπως φαίνεται, αποτυχημένο φλερτ της με την τηλεόραση που ακούει στο όνομα "OnCue" και που ξεκίνησε σαν ιδέα του Πολ Οτελίνι για να εγκαταλειφθεί από τον διάδοχό του στην κορυφή της πυραμίδας του γίγαντα των chips, Μπράιν Κρζάνικ. "Η Intel δεν μπορεί να καταλάβει ότι η ουσία δεν είναι το hardware αλλά το περιεχόμενο" λέει ένας σχολιαστής στην ανάλυση και βλέποντας κανείς την πορεία του OnCue, αυτή μοιάζει να είναι η καλύτερη αιτιολόγηση.
Προσωπικά θα πήγαινα ένα κλικ πιο πίσω: στην αδυναμία ειδικά των τεχνολογικών εταιρειών να συνειδητοποιήσουν ότι όλοι οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν όλα τα πράγματα και ότι, παρότι στη συνείδηση του χρήστη δεν υπάρχει σαφής διαχωρισμός μεταξύ μηχανής και περιεχομένου, ο διαχωρισμός υπάρχει και πολύ λίγοι έχουν καταφέρει να πατήσουν και στα δύο με την ίδια επιτυχία. Ειδικά δε, στο θέμα της τηλεόρασης, όσο και αν το καμπανάκι της Netflix έχει αρχίσει να ακούγεται στο βάθος, τα στούντιο παραγωγής και τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα δεν έχουν ρίξει ακόμα το βασιλιά τους κάτω όπως έκανε η μουσική βιομηχανία.
Αυτό δεν είναι πρόβλημα μόνο της Intel, παρεμπιπτόντως: όλες οι μεγάλες εταιρείες της αγοράς μας δείχνουν να προσπαθούν να πατήσουν και στην τηλεόραση -όπως αναφέρει και η παραπάνω ανάλυση και όπως ξέρουμε από ίδια παρατήρηση ανάλογα projects έχουμε δει και από τις Apple, Amazon, Google, Sony, Microsoft και Yahoo! και όλα κινούνται με ρυθμούς χελώνας με αρθριτικά. Και όλα, πιθανότατα, για τον ίδιο λόγο: κάθε τομέας έχει τις ιδιομορφίες του, κάποιοι τομείς έχουν περισσότερες από άλλους και είναι αδύνατον μια εταιρεία να είναι καλή στα πάντα. Οπότε το ερώτημα είναι: γιατί είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβουν; Πραγματικά αν τους βάλει κανείς δίπλα-δίπλα έναν μηχανικό και έναν διευθυντή προγράμματος ενός καναλιού, δεν μπορούν να δουν τη διαφορά;
Σχόλια