Πριν φύγω οριστικά για την Ιαπωνία είχα μια σειρά από συζητήσεις με διάφορες εταιρείες από την αγορά του Internet και των ΜΜΕ διερευνώντας την προοπτική συνεργασίας μακρόθεν -τα κείμενα που διαβάζετε εδώ, στο "Deasy" είναι καρπός μιας από αυτές τις συζητήσεις όμως υπήρξαν κι άλλες που δεν απέδωσαν είτε εκείνη τη στιγμή είτε προϊόντος του χρόνου. Και ως εδώ καλά ή περίπου καλά αφού υπήρξαν κάποιοι οι οποίοι δε δίστασαν να μου προτείνουν το ενδεχόμενο δωρεάν συνεργασίας επισημαίνοντας τις "παράπλευρες ωφέλειες" που θα είχε κάτι τέτοιο -για μένα βεβαίως γιατί οι ωφέλειες για τους ίδιους κάθε άλλο παρά "παράπλευρες" θα ήταν.
Η αντίδρασή μου στις περιπτώσεις αυτές δεν ήταν ακριβώς φιλική. Δεν τσακωθήκαμε βεβαίως αλλά τους έκανα σαφές ότι μετά από 20 και παραπάνω χρόνια στο συγκεκριμένο κουρμπέτι έχω πάψει πια να περιμένω "παράπλευρες ωφέλειες": όσοι με ξέρουν με ξέρουν και όσοι δε με ξέρουν δε θα με μάθουν από τις συγκεκριμένες συνεργασίες. Επιπλέον, θεωρώ ανήθικο για επιχειρήσεις με δεκαετίες επιτυχημένης πορείας στο χώρο τους να μην πληρώνουν έστω και το ελάχιστο για περιεχόμενο και δη για prime περιεχόμενο καθώς η παρουσία σε μια θάλλουσα αγορά αφήνει περιθώριο για πολλές και ενδιαφέρουσες προοπτικές.
Και πάλι ως εδώ καλά (ή περίπου καλά) και δεν υπάρχει λόγος να επεκταθώ στα συντεχνιακά ζητήματα της δημοσιογραφικής πιάτσας. Αυτό που με κάνει ωστόσο έξω φρενών είναι ότι στα χρόνια που ακολούθησαν, κάποιοι από τους ανθρώπους με τους οποίους μίλησα (έντονα) τότε, μου έστειλαν προσκλήσεις μέσω Facebook να κάνω like το Χ ή το Ψ εγχείρημά τους το οποίο συχνά είναι κάτι καινούριο και στο οποίο -ενδεχομένως- θα υπήρχε περιθώριο για μια νέα συζήτηση-προοπτική συνεργασίας. Και κάποιοι από αυτούς εξακολουθούν να μου στέλνουν τέτοιες προσκλήσεις παρότι έχω αγνοήσει τις προηγούμενες.
Προφανώς οι προσκλήσεις αυτές δεν είναι προσωποποιημένες: οι συγκεκριμένοι άνθρωποι απλώς σπαμάρουν όλη τη λίστα των "φίλων" τους ελπίζοντας ότι κάποιος θα τσιμπήσει. Επειδή δε, ξέρουν τις αλλοπρόσαλλες τακτικές της Facebook ως προς το ποιος βλέπει ποιο status update και πότε, το κάνουν μέσω προσωπικών μηνυμάτων για να εξασφαλίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα μάτια. Και κάπου εδώ είναι που το πράγμα παύει να είναι χαριτωμένο και γίνεται εξοργιστικό ειδικά για μένα αλλά και για όσους άλλους έχει τύχει να έχουν βρεθεί σε παρόμοια
θέση.
Κατανοώ ότι για κάποιους τα social media είναι κατά κύριο λόγο εργαλείο προβολής των εταιρειών τους (και λέγοντας "τους" εννοώ και τους επιχειρηματίες και τα στελέχη). Θεωρώ όμως ότι το να χρησιμοποιείς τόσο απροκάλυπτα τον προσωπικό σου λογαριασμό για να προωθήσεις την εταιρεία σου και ειδικά τις νέες δραστηριότητές της σε, εν τη ευρεία εννοία, "disgruntled employees" δε δείχνει απλώς άγνοια χρήσης των social media αλλά άγνοια λειτουργίας των ανθρώπινων σχέσεων: αν εκείνοι βρίσκονταν στη θέση μου θα έκαναν like στις σελίδες ή τα projects αυτά; Ή, όπως εγώ, απλώς θα άρχιζαν τα καντήλια; Και δη τα δημόσια;
Σχόλια