Παραλλαγές σε ένα θέμα: Για την ευπιστία των ανθρώπων και για το πώς συχνά φλερτάρει με την ανοησία και δη με την επικίνδυνη ανοησία έγραφα τις προάλλες και από μια άποψη, στο ίδιο μοτίβο κινείται και η περίπτωση του Spritz μιας εφαρμογής η οποία έχει κάνει θραύση τις τελευταίες μέρες τόσο στα δικτυακά Μέσα όσο και στα παραδοσιακά και η οποία υπόσχεται να αλλάξει τον τρόπο που διαβάζουμε. Όχι προς το καλύτερο αλλά προς το ταχύτερο.
Το Spritz είναι μια εφαρμογή speed-reading, κάτι το οποίο απασχολεί ορισμένους επιστήμονες από τη δεκαετία του 1950 ή, αν πάμε στην ευρύτερη αναγνώριση οπτικών ερεθισμάτων, περίπου έναν αιώνα πριν (όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να αναζητήσουν πληροφορίες για τη συσκευή που ονομάζεται "ταχυστοκόπιο"). Αν και εξακολουθώ να μην μπορώ να αντιληφθώ τη χρησιμότητα της ιδέας της υπερταχείας ανάγνωσης, μάλλον για κάποιους θεωρείται σημαντική και το Spritz υπόσχεται ότι μπορεί να εξασκήσει οποιονδήποτε σ' αυτή μέσα σε λίγα μόλις λεπτά.
Τα επιστημονικά δεδομένα πίσω από το Spritz (τα οποία ωστόσο παρουσιάζονται πολύ επιφανειακά στο site της νεότευκτης εταιρείας) μοιάζουν να αντέχουν στην κοινή λογική -όμως όλοι ξέρουμε πόσο αυτή σχετίζεται με την επιστημονική- και φαίνεται ότι έχουν πείσει ήδη αρκετούς: η εταιρεία από τη Βοστόνη έχει ήδη καταφέρει να κλείσει τα πρώτα της 3,5 εκατομμύρια δολάρια για seed funding και φημολογείται να έχει κλείσει συμφωνίες με τη Samsung για ενσωμάτωση της εφαρμογής της σε ένα από τα νέα έξυπνα ρολόγια της εταιρείας και στο Galaxy S5.
Ακούγοντας τον CEO της εταιρείας Φρανκ Ουόλντμαν να μιλάει για την εφαρμογή του (και διαβάζοντας ότι βασικά σκοπεύει να την δανείζει σε sites περιεχομένου και σε e-readers) συνειδητοποιεί κανείς πόσο γερά έχουν χτυπήσει την αγορά τα 19 δις της Facebook για το WhatsApp: ο κ. Ουόλντμαν δεν παραλείπει να πει στα ίσα (και με ένα λογικό άλμα επιπέδου Γελένα Ισινμπάγιεβα) ότι βλέπει το προϊόν της εταιρείας του να λειτουργεί παρόμοια με το messaging system. Το μόνο που χρειάζεται είναι "να μάθουμε τον κόσμο να διαβάζει έτσι".
Και επιμένω: Γιατί; Μόνο αν κανείς βλέπει το διάβασμα σαν κάτι που απλώς τρώει χρόνο και πρέπει να φύγει από τη μέση το συντομότερο δυνατό προκειμένου να βρούμε χρόνο, όπως λέγεται συνήθως "για τα σημαντικά πράγματα" (τα οποία τελικά είναι ποια;) θα θελήσει να το μετατρέψει σε αγώνα ταχύτητας -και αφήνω εντελώς έξω την αμφιβολία σχετικά με το πόσο στο βωμό της ταχύτητας θυσιάζεται η κατανόηση αυτού που διαβάζει κανείς (είμαι σίγουρος ότι και γι αυτό θα ερίζουν οι επιστήμονες). Πηγαίνοντας δε την ιδέα ακόμα πιο πέρα, θα ήταν άραγε εξίσου θεμιτό να εισηγηθεί κανείς μια αντίστοιχη εφαρμογή για τη μουσική ή για τον κινηματογράφο; Και αν ναι, τι μας λέει αυτό για τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα προϊόντα του πολιτισμού μας;
Σχόλια