Είναι ένα ακόμα από αυτά τα αλλοπρόσαλλα πράγματα που συμβαίνουν στην Ιαπωνία και που με κάνουν να αναρωτιέμαι -από την άλλη, κάποια από αυτά τα πράγματα ξεκίνησαν σαν εξίσου αλλοπρόσαλλα και κατέληξαν να είναι κοινή πρακτική σε όλη τη χώρα οπότε αναρωτιέμαι διπλά: ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων του δημοτικού και του γυμνασίου της πόλης Καρίγια στο Νομό Αΐτσι της Ιαπωνίας (όσοι έχουν ακουστά την πόλη Ναγκόγια, είναι η πρωτεύουσα του νομού) κατόπιν διαβουλεύσεων με μια ομάδα δασκάλων, κοινωνικών λειτουργών και... αστυνομικών, αποφάσισαν να απαγορεύσουν στους μαθητές να χρησιμοποιούν τα κινητά τους μετά τις 9 το βράδυ.
Το πρώτο αλλοπρόσαλλο είναι το κίνητρο που οδήγησε τους ενήλικες να σκεφτούν μια τέτοια απαγόρευση: πολλά μπορεί να πει κανείς για τους κινδύνους που ελλοχεύουν online μια και τα τηλέφωνα πλέον είναι, ουσιαστικά, υπολογιστές, όμως ο λόγος που οι ενδιαφερόμενοι κηδεμόνες αποφάσισαν να προβούν στο μέτρο δεν είναι αυτός. Είναι ότι τα παιδιά αισθάνονται υποχρεωμένα να απαντήσουν στα μηνύματα που δέχονται (ειδικά σε εφαρμογές όπως το Line στις οποίες ο αποστολέας βλέπει αν ο παραλήπτης διάβασε το μήνυμα) καθώς αν δεν το κάνουν μπορεί να επηρεαστεί η κοινωνική τους ζωή.
Το δεύτερο αλλοπρόσαλλο -και εξίσου χαρακτηριστικά ιαπωνικό- είναι ότι το μέτρο δε θα έχει νομική ισχύ (η τοπική αυτοδιοίκηση στην Ιαπωνία είναι ισχυρή αλλά δεν είναι τόσο ισχυρή) και άρα, κάθε οικογένεια θα έχει το ελεύθερο να το εφαρμόσει ή όχι. Επειδή, ωστόσο, πρόκειται για τη συγκεκριμένη χώρα και τη συγκεκριμένη κοινωνία, το πιθανότερο είναι ότι αν ένας τέτοιος κανόνας ανακοινωθεί έστω και ανεπίσημα, οι περισσότερες οικογένειες θα τον ακολουθήσουν. Έτσι, και τα παιδιά θα έχουν την επίσημη δικαιολογία απέναντι στους συμμαθητές τους ("ήθελα
να σου απαντήσω αλλά μου είχαν πάρει το κινητό λόγω του μέτρου") και οι γονείς θα έχουν την ησυχία τους καθώς κινητό σημαίνει, μεταξύ άλλων, και gaming και διαφόρων άλλων ειδών περισπασμούς.
Σκέφτομαι τα παραπάνω και ταυτόχρονα σκέφτομαι ότι υπάρχει ακόμα πολύς κόσμος που πιστεύει ότι η Ιαπωνία έχει δυτικοποιηθεί εντελώς: υπάρχει, άραγε, έστω και η ελάχιστη πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο ακόμα και στην πιο συντηρητική πόλη των ΗΠΑ; Και ακόμα και αν κάποιοι το εισηγούνταν, υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι μετά από μερικές εβδομάδες κάποιος μαθητής θα έκανε μήνυση στους γονείς του (ή στο Δήμο) για παραβίαση των ατομικών του ελευθεριών;
Σχόλια