Ήταν αναπόφευκτο ότι θα συμβεί: μετά από τέσσερα χρόνια ο ενθουσιασμός σου για μια διοργάνωση (ακόμα και αν πρόκειται για μια διοργάνωση που γίνεται μια φορά το χρόνο όπως η CP+ Camera & Photo Imaging Show στη Γιοκοχάμα) αρχίζει να δίνει τη θέση του στη συνήθεια και, για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, στην πλήξη, τουλάχιστον ως προς τα παρελκόμενα (τα μοντέλα, οι διαλέξεις και οι θριαμβολογίες σχετικά με το πώς η Χ ή η Ψ μηχανή θα «αλλάξει τον τρόπο που φωτογραφίζουμε»). Αυτό από την άλλη μεριά σου επιτρέπει να εστιάσεις περισσότερο στην ουσία, ήτοι στο τι πραγματικά αξίζει από τα καινούρια πράγματα που παρουσιάστηκαν και τι μπορεί στ’ αλήθεια να δείξει πού πάει το μέλλον της φωτογραφίας.
Από αυτή την άποψη, το πιο ενδιαφέρον περίπτερο της φετινής CP+ ήταν αυτό της Lytro, της εταιρείας που με την (σχετικά καινούρια –λανσαρίστηκε τον Απρίλιο του 2014, σχεδόν αμέσως μετά την περσινή CP+ ) Illum Light Field Digital Camera της υποστηρίζει ότι έχει τελειοποιήσει τη δυνατότητα εστίασης μετά τη λήψη είτε μέσω της οθόνης της, είτε μέσω της τρίτης συσκευής με την οποία είναι συνδεδεμένη (smartphone ή υπολογιστής). Τα αποτελέσματα που είδα από τις δοκιμές ήταν όντως εντυπωσιακά και τα συναισθήματά μου μοιράζονταν οι περισσότεροι επισκέπτες του περιπτέρου της εταιρείας αν και εξακολουθώ να πιστεύω ότι το μέλλον της Lytro είναι πιο πολύ σε μια μελλοντική εξαγορά της (τεχνολογίας) της από κάποια από τις μεγάλες εταιρείες παρά ο ευθύς ανταγωνισμός –η Illum πάντως είναι αρκετά καλά σχεδιασμένη.
Με δεδομένη τη γενικότερη τάση των ιαπωνικών εταιρειών να συμμαζέψουν κάπως τις προσφορές τους στον τομέα των point-and-shoot, θα περίμενε κανείς ακόμα λιγότερα τέτοια μοντέλα αυτή τη χρονιά –παρόλα αυτά, η Canon λανσάρισε έξι (PowerShot SX710HS, SX610HS και N2 και IXY 150, 170 και 640), η Sigma μια (την dp0 Quattro με το γνωστό αλλοπρόσαλλο σχήμα, φακό 14mm f/4 και αισθητήρα Foveon X3 Quattro στα 29MP), η Panasonic τέσσερις (τις Lumix DMC-CM1, DMC-TZ70, DMC-TZ57 και DMC-SZ10), η Nikon οκτώ (Coolpix S7000, S9900, S3700, S2900, AW 130, S33, L32 και την ογκωδέστερη και στη γειτονιά των enthusiast P610) και η Casio μια, την EXILIM ZR1600, στιλάτη και με το γνωστό αυτόματο ρετούς (ή «Make Up mode») το οποίο εξακολουθεί να κάνει τα μοντέλα της εταιρείας εξαιρετικά συμπαθή στις Γιαπωνέζες εξαιτίας της ανεξήγητης (και ανυπόστατης) ανασφάλειας που έχουν για το δέρμα τους όταν τραβάνε selfies.
Όντας Pentaxιστής (το «Pentaxero» των ισπανών συναδέλφων μου αρέσει περισσότερο από το «Pentaxian» των αγγλόφωνων όμως αποφάσισα να ενδώσω στο πνεύμα εθνικής υπερηφάνειας των ημερών εισηγούμενος τον παραπάνω όρο) είχα ιδιαίτερους λόγους να σταθώ κάπως περισσότερο στο περίπτερο της Ricoh/Pentax. Όχι τόσο για την περιβόητη πρώτη απόπειρα της εταιρείας στις full frame DSLR (σε τελική ανάλυση είδαμε απλώς ένα «πρωτότυπο» σε μια βιτρίνα –βάζω εισαγωγικά γιατί ήταν απλώς ένα κομμάτι πλαστικό που μας έδινε μια εικόνα πώς θα είναι, ίσως, η μηχανή όταν θα έρθει εντός του 2015), όσο για την καινούρια prosumer K-S2 και τους φακούς D-FA* 70-200mm, D-FA 150-450mm και HD Pentax-DA 18-50mm DC WR RE. Φαίνεται ότι η Ricoh αποφάσισε να δώσει μια σοβαρή ώθηση στην Pentax και αυτό, πέρα από το προφανές όφελος για όσους τις χρησιμοποιούμε δίνει μερικές ακόμα επιλογές σε όσους ξεκινούν τώρα την φωτογραφική τους πορεία.
Είναι δύσκολο –αλλά αναπόφευκτο- να το παραδεχτεί κανείς όμως για μια ακόμα φορά, ο πρωταγωνιστής της CP+ ήταν ένας από τους δύο μεγάλους –και συγκεκριμένα η Canon. Εκτός από τον αισθητήρα των 120MP που παρουσίασε (και που πρέπει να φωτογράφισαν σχεδόν όλοι οι παρευρισκόμενοι πλην του γράφοντος) οι σταρ του περιπτέρου της ήταν τα καινούρια θηρία EOS 5DS και EOS 5DS R με αισθητήρες στα 50MP αλλά και οι φθηνότερες EOS 8000D, EOS Kiss X8i, EOS 7D Mark II, η mirrorless EOS M3 και μισή ντουζίνα νέοι φακοί με πιο ενδιαφέροντες τον μεγάλο ζουμ EF 100-400 f4,5-5,6 και τον ευρυγώνιο EF11-24 f4 –στον αντίποδα, η Nikon εισηγήθηκε την νέα D810A με ειδικό φίλτρο υπέρυθρων ώστε να μπορεί κανείς να φωτογραφίσει καλύτερα ουράνια σώματα. (Προφανώς από κάποιο επίπεδο διείσδυσης στην αγορά και πάνω, το όριο είναι –κυριολεκτικά- ο ουρανός.)
Αν τα παραπάνω ακούγονται απλώς σαν χύμα παράθεση στοιχείων, από μια άποψη είναι: εκθέσεις όπως η CP+ έχουν τόσο πολύ υλικό που είτε κανείς πρέπει να γράψει σεντόνια πολύ μεγαλύτερα από αυτό που διαβάζετε, είτε να αρκεστεί σε απλές αναφορές –ούτως ή άλλως, όσοι ενδιαφέρονται για κάτι συγκεκριμένο θα το αναζητήσουν σε εξειδικευμένα sites ή στα καταστήματα on και offline. Όπως έχω γράψει και άλλοτε, η ουσία της επίσκεψης στις εκδηλώσεις αυτές είναι η εμπειρία της άμεσης δοκιμής εξοπλισμού που συνήθως είναι πολύ πέρα από τις δυνατότητές σου: μιας μηχανής σαν την Phase One της Mamiya που κοστίζει 35.000 ευρώ ή ενός 500άρη τηλεφακού από αυτούς που μόνο όσοι συνεργάζονται με το «National Geographic» μπορούν να αγοράσουν. Και βεβαίως η παρατήρηση πόσων ανθρώπων τραβούσαν φωτογραφίες μέσω ταμπλετών και τηλεφώνων –το είχα επισημάνει και πέρσι όμως φέτος το φαινόμενο είχε ακόμα μεγαλύτερη έκταση…
Σχόλια