Tο έχω γράψει κι άλλοτε –όχι ότι χρειάζεται αλλά προς αποφυγή παρεξηγήσεων: δεν είμαι πολιτικός συντάκτης και το «Deasy» δεν είναι πολιτικό ΜΜΕ –μας απασχολεί η τεχνολογία και οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον χώρο της. Όμως αφενός όσο περνάει ο καιρός, η δραστηριότητα αυτή εμπλέκεται όλο και περισσότερο με όλο και περισσότερους τομείς της ζωής μας σε σημείο που τα όρια μεταξύ αγοράς και κοινωνίας γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτα και αφετέρου αν η τεχνολογία δεν επηρεάζει τη ζωή μας και δεν επηρεάζεται από αυτή, ίσως πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τη χρησιμότητά της.
Προς τι η εισαγωγή; Επειδή τις τελευταίες ημέρες βρέθηκα αρκετές φορές μπροστά στην είδηση της κατάργησης της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας στις συλλογικές διαδικασίες των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων –υπήρξε μάλιστα και σχετική ομιλία του πρωθυπουργού στη Βουλή όπου ο κ. Τσίπρας είπε (αντιγράφω από την «Αυγή» θεωρώντας ότι είναι ή πιο αξιόπιστη πηγή για θέματα που σχετίζονται με την κυβέρνηση) «η εφορευτική επιτροπή είναι ένας server που κανείς μη μυημένος δεν μπορεί να ελέγξει». Και όπως ο εκλεκτός συνάδελφος Κώστας Γιαννακίδης στο «Protagon» κοντοστέκομαι για να αναλογιστώ τη σημασία του θέματος.
Ένα από τα βασικά πλεονεκτήματα του πρωθυπουργού (όχι του κόμματός του, ούτε της ιδεολογίας που ευαγγελίζεται) είναι η ηλικία του –δεν έχω στοιχεία για να το αποδείξω όμως αυτό που εισέπραξα ζώντας την προεκλογική περίοδο στην Ελλάδα (και την μετεκλογική στο Internet) είναι ότι πολύς κόσμος αποδέχτηκε τη συνθηματολογία περί «ελπίδας» ακριβώς επειδή εκφραζόταν από έναν άνθρωπο που, αντίθετα με τους προκατόχους του, είναι μόλις στην 4η δεκαετία της ζωής του. Το έμμεσο μήνυμα που μεταφέρει το στοιχείο αυτό, αποδείχτηκε ικανό να αντισταθμίσει τη μόνιμη ανησυχία που το συνοδεύει, δηλαδή την απειρία.
Και τώρα, 100 μέρες μετά (επαναλαμβάνω κι εγώ το στερεοτυπικό ορόσημο επειδή μοιάζει να σημαίνει κάτι επίσης για πολλούς) ο πρωθυπουργός έρχεται να αντικρούσει την τεχνολογία με επιχειρήματα που φέρνουν στον νου τη χειρότερη πλευρά των προκατόχων του, αυτή της συντήρησης και της άγνοιας απέναντί της. Και δε μπαίνω καν στο αν η εναλλακτική μέθοδος, αυτή της κάλπης είναι όντως πιο αξιόπιστη: η ηλεκτρονική τεχνολογία μπήκε στη ζωή μας μόλις τις τελευταίες δεκαετίες –μια ματιά στην λίγο παλιότερη ιστορία (ακόμα και στην ελληνική –ή θα έπρεπε να πω «κυρίως στην ελληνική»;) δείχνει ότι αν υπάρχει πρόθεση έμμεσης ή άμεσης νοθείας, αυτή μπορεί να υλοποιηθεί μια χαρά και μέσω της κάλπης.
Δεν νομίζω ότι η τεχνολογία μόνη της είναι απόδειξη προοδευτικής σκέψης –κάτι τέτοιο θα ήταν ανόητο. Νομίζω όμως ότι μια προοδευτική σκέψη στις αρχές του 21ου αιώνα οφείλει να περιλαμβάνει και την τεχνολογία και από αυτή την άποψη η απόφαση ενός κυβερνήτη να αποκλείσει ορισμένες λειτουργίες της (αντί να προτείνει τη θωράκισή τους –στο μέτρο που υπάρχει έστω και η παραμικρή υποψία αμφισβήτησης της αξιοπιστίας τους) είναι, αν μη τι άλλο επικοινωνιακό λάθος. Και όχι μόνο γιατί πλήττει το προφίλ του «νέου ανθρώπου». Αλλά και γιατί προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία σε ένα από τα λίγα εναπομείναντα ενεργά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας και της ελληνικής αγοράς, αυτό που δρα στο χώρο της τεχνολογίας και που θα μπορούσε να αποτελέσει την πραγματική ατμομηχανή για την πρόοδο της χώρας.
Σχόλια