Έγραφα ακριβώς πριν από μια εβδομάδα για την τελευταία μεγάλη επίθεση που δέχτηκε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ –σύμφωνα με την είδηση όπως κυκλοφόρησε τότε, οι εισβολείς απέκτησαν πρόσβαση στα προσωπικά δεδομένα 4 εκατομμυρίων ανθρώπων, όλων υπαλλήλων του ισχυρότερου κράτους του πλανήτη. Και αναρωτιόμουν πώς θα αξιοποιηθούν τα δεδομένα αυτά καθώς η περίπτωση της κλοπής ταυτότητας δε μου φαινόταν ιδιαίτερα ρεαλιστική.
Την απάντηση (ή εν πάση περιπτώσει, μια απάντηση) δίνει σε σημερινό δημοσίευμά του το Reuters: μέρος των δεδομένων αυτών ήταν και πληροφορίες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για εκβιασμό ορισμένων από τους ενδιαφερόμενους και για τη μετατροπή τους σε στόχο κατασκόπων. Και με δεδομένο ότι πρόκειται για εργαζόμενους διαφόρων βαθμίδων και με διαφορετικούς βαθμούς πρόσβασης σε πραγματικά ευαίσθητες κρατικές πληροφορίες, το τελευταίο ακούγεται ιδιαίτερα ανησυχητικό.
Ένα παράδειγμα που δίνει –φυσικά ανώνυμα- το πρακτορείο είναι για κάποιον στρατιωτικό ο οποίος αφότου προσλήφθηκε σε μια εταιρεία που συνεργάζεται σε αμυντικά θέματα με την αμερικανική κυβέρνηση, έκανε αίτηση για να αποκτήσει πρόσβαση σε απόρρητα ζητήματα: ο στρατιωτικός αποκάλυψε μια πολυετή εξωσυζυγική σχέση η οποία πέρασε μεν ασχολίαστη από την κυβέρνηση αλλά ενδέχεται να φανεί πολύ χρήσιμη στις μυστικές υπηρεσίες κάποιας τρίτης χώρας. Δε χρειάζεται κανείς να έχει παρακολουθήσει πολύ «Homeland» για να καταλάβει το δυνητικό πρόβλημα.
Το οποίο δεν τελειώνει με τις εξωσυζυγικές σχέσεις, όσο σημαντικές και αν είναι αυτές: τα δεδομένα περιλαμβάνουν οικονομικά προβλήματα, προβλήματα υγείας, πληροφορίες σχετικά με τον εθισμό σε αλκοόλ ή ναρκωτικά –σωρεία δηλαδή πληροφοριών που μπορούν να φανούν εξαιρετικά χρήσιμες σε κάποιον που θα ήθελε να… δανειστεί την πρόσβαση των ανθρώπων αυτών σε απόρρητα δεδομένα. Όπως λένε και οι marketers κάθε καινούριου λογισμικού, «the possibilities are endless».
Αυτό που κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα είναι ότι κανείς δεν ξέρει ακόμα πόσοι από τα 4 εκατομμύρια θυμάτων της εισβολής έχουν σκελετούς στο ντουλάπι τους, ούτε πόσες από τις περιπτώσεις αυτών που έχουν όντως τέτοιους σκελετούς μπορεί να χρησιμοποιηθούν από τους εχθρούς των ΗΠΑ –ή πότε ή από ποιον ακριβώς εχθρό (βεβαίως οι ευρέως συζητούμενες θεωρίες δείχνουν προς την Κίνα όμως κανείς δεν μπορεί να πει τίποτα με βεβαιότητα). Συνεπώς, το μόνο πράγμα που μπορούν να κάνουν προς το παρόν οι Αμερικανοί –αν δεν το έχουν ξεκινήσει ήδη- είναι να επιδοθούν σε μια φρενήρη επεξεργασία των ίδιων δεδομένων με την ελπίδα να βουλώσουν όσο περισσότερες τρύπες μπορούν. Αν θα τα καταφέρουν ή όχι, θα το δείξει η ειδησεογραφία –και, φευ, η ιστορία.
Σχόλια