Killzone: Shadow Fall (PS4) - Το Review

Τα first person shooters είναι η κορυφαία κατηγορία παιχνιδιών εδώ και πολλά χρόνια παγκοσμίως, και ας μην είναι δική μου αγαπημένη. Το Killzone έχει γράψει τη δική του ιστορία στο genre και αποτελεί σταθμό στην εξέλιξη του Playstation. Και δεν θα περίμενα τίποτα λιγότερο από το Shadow Fall, που αποτελεί έναν από τους βασικούς τίτλους εκκίνησης του PS4.

Make it or break it

Το να πρέπει να δημιουργήσεις το απόλυτο παιχνίδι που θα προσελκύσει εκατομμύρια παίκτες και θα τους βάλει στον κόσμο του νέου PS4 είναι από μόνο του ένα τεράστιο εγχείρημα. Η Guerilla Games λοιπόν είχε δύσκολο έργο από την αρχή, όταν πριν από 2,5 χρόνια ξεκίνησε την κατασκευή του Shadow Fall. Η ευκαιρία τεράστια, όπως όμως και το ρίσκο.

Προς τιμήν τους, οι δημιουργοί του Killzone προσπάθησαν όχι μόνο να φτιάξουν ένα παιχνίδι-επίδειξη για το τι μπορεί να κάνει το PS4, αλλά ξαναμελέτησαν και ολόκληρη την ιδέα πίσω από αυτό. Με την πίεση του χρόνου όμως κάπου έπρεπε να υπάρξουν υποχωρήσεις, και όντως αυτές έχουν γίνει. Το παιχνίδι είναι καλό, τα γραφικά εξαιρετικά, αλλά κάπου κάτι δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Προσωπικά, το Killzone δεν το βρήκα τόσο διασκεδαστικό να το παίζεις, δεν το χάρηκα.

Από τεχνικής άποψης, το Shadow Fall είναι άψογο, εξαιρετικό δείγμα για το τι μπορεί να κάνει η νέα κονσόλα της Sony. Κρυστάλινα, καθαρά, γρήγορα Full HD γραφικά, στα 30fps στο Campaign mode και στα 60fps στο multiplayer. Οι ενδιάμεσες «κινηματογραφικές» σκηνές είναι απλά μεγαλοπρεπείς. Η λεπτομέρεια της εικόνας απίστευτη και ο φωτισμός φυσικότατος, ίσως ότι καλύτερο έχει υπάρξει σε videogame.

Παγκόσμιος πόλεμος από το μέλλον

Η ιστορία ξεκινά αμέσως μετά την καταστροφή του Helghan, μητρικού πλανήτη των Helgasts, από την Διαπλανητική Στρατηγική Συμμαχία. Η εκεχειρία έχει οδηγήσει σε μια περίοδο Ψυχρού πολέμου, με τους πρώτους να ζουν πλέον σε ένα κομμάτι που τους έχει παραχωρηθεί στον πλανήτη Vekta. Το όλο σκηνικό μοιάζει έντονα με το διχοτομημένο Βερολίνο, με ένα κολοσσιαίο τείχος να χωρίζει την πλούσια υπερκαταναλωτική κοινωνία των Vektans, με τους γυάλινους ουρανοξύστες, από εκείνη των Helghasts, με τις «παραγκουπόλεις» από στοιβαγμένα σε πύργους εκατοντάδων μέτρων κοντέινερς. Η εικόνα αυτή έρχεται ως «φυσική» συνέχεια της συγκεκριμένης σειράς παιχνιδιών, που με την πρώτη ματιά θυμίζουν έντονα τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τους Ναζί από τη μία και τον Συμμάχους από την άλλη.

Εσείς αναλαμβάνετε το ρόλο του Lucas Kellan, ενός υπερστρατιώτη-κατασκόπου. Απέναντί σας θα βρείτε μια τρομοκρατική ομάδα επονομαζόμενη «Μαύρο Χέρι», η οποία όσο προχωράτε στο παιχνίδι θα δείτε ότι δεν είναι απέχει και πολύ από την επίσημη εξουσία των Helghasts. Σύντροφος και... φύλακας-άγγελός σας είναι το OWL, ένα drone το οποίο χειρίζεστε και του δίνετε εντολές, όπως να επιτεθεί σε αντιπάλους, να hackάρει συστήματα ή να υψώσει ασπίδα προστασίας μπροστά σας. Μπορεί ακόμη και να σας αναστήσει όταν πεθάνετε, αρκεί να έχετε μια δόση αδρεναλίνης (μπορείτε να κουβαλάτε μέχρι 2). Πιστέψτε με, η... Κουκουβάγια (OWL) μπορεί να κάνει όλη τη βρώμικη δουλειά για εσάς και να καθαρίσει έως και το 70% των αντιπάλων σας στο παιχνίδι. Για να εξηγούμαστε, οπωσδήποτε όχι στο hard level.

Απολαύστε το θέαμα, ακονίστε τα αντανακλαστικά σας

Όλη η δράση εξελίσσεται σε δύο κύρια τοπία. Στην διχοτομημένη πρωτεύουσα του Vektan (και από τις δύο πλευρές του τείχους) και στο διάστημα, σε βάσεις της Συμμαχίας και των Helghasts. Επί του εδάφους έχουμε να κάνουμε με μια Μητρόπολη εκατομμυρίων κατοίκων, με πολυτέλεια και μεγαλοπρέπεια από τη μία, σαν τη Νέα Υόρκη, και κατεστραμμένες χαμογειτονιές από την άλλη, όπως τις γειτονιές του Μογκαντίσου, στο Black Hawk Down. Spoiler: Απολαύστε το όμορφο κομμάτι της μεγαλούπολης όσο υπάρχει...

Το παιχνίδι χωρίζεται σε σχετικά σύντομα κεφάλαια και δεν θα σας πάρει πάνω από 10 ώρες σε πολύ χαλαρό ρυθμό για να ολοκληρώσετε το campaign. Οι αντίπαλοι σκοτώνονται με μια σφαίρα στο κεφάλι ή εξ επαφής με τα χέρια σας, διαφορετικά για να γλιτώσετε από αυτούς θα πρέπει να φάνε περισσότερες σφαίρες από ότι οι... συνάδελφοί τους σε άλλα παιχνίδια του είδους. Το AI είναι πολύ καλό και οι Helghasts δεν είναι οι πιο εύκολοι στόχοι. Αρκετά αργότερα θα βρείτε απέναντί σας «ενισχυμένους» στρατιώτες, αλλά και μεγάλες πολεμικές μηχανές και drones που χρειάζονται διαφορετική προσέγγιση αντιμετώπισης.

Κάτι που ίσως προκαλέσει απορίες στους περισσότερους φαν των shooters είναι ο σχετικά περιορισμένος αριθμός όπλων. Πραγματικά είναι μετρημένα στα δάχτυλα, σαν να μην πρόλαβαν οι προγραμματιστές να ενσωματώσουν στο παιχνίδι περισσότερες ιδέες. Επί της ουσίας, με 3-4 θα πορευτείτε σε όλο το Shadow Fall, με μόλις 1-2 να έχουν ιδιαίτερες ιδιότητες για να αντιμετωπίσετε υψηλού επιπέδου αντιπάλους.

Στα πρώτα κεφάλαια οι «πίστες» είναι πιο ανοικτές, πιο ελεύθερες και προκαλεί εντύπωση ότι όσο προχωράει το παιχνίδι τόσο οι χώροι δείχνουν να «κλείνουν», να περιορίζονται, το οποίο έχει και, αρνητικό, αντίκτυπο στο gameplay. Πάντως, κανένας εχθρός ή εμπόδιο δεν είναι ανυπέρβλητος και με λίγη υπομονή, παρά τη σχετική δυσκολία, όλοι θα μπορέσουν να τερματίσουν το Killzone.

Προσοχή: Όταν ολοκληρώσετε το παιχνίδι και πέσουν οι τίτλοι τέλους μην απομακρυνθείτε από την οθόνη σας, υπάρχει το κάτι παραπάνω, που αφήνει ορθάνοικτο το παράθυρο επιλογών για τις επόμενες συνέχειες του παιχνιδιού.

Δημιουργήστε το δικό σας παιχνίδι

Στο multiplayer υπάρχουν δύο επιλογές. Στο Custom Warzones, το οποίο έχει πολύ ενδιαφέρον, θα παίξετε σε πίστες... κατά παραγγελία, τις οποίες μπορείτε να δημιουργήσετε όπως εσείς επιθυμείτε. Η προσπάθεια της Guerilla είναι πολύ καλή, με τους κανόνες να θυμίζουν πολύ το Little Big Planet. Η εταιρεία σας δίνει τα εργαλεία, εσείς βάζετε την φαντασία και οι πίστες τους καθενός βαθμολογούνται από την υπόλοιπη κοινότητα.

Και μετά υπάρχει το Classic Warzones, με τους παίκτες να παίζουν σε ομάδες υπό πιο κλασικές συνθήκες, όπως ολική επικράτηση ή catch the flag, ενώ τα modes μπορούν να εναλλάσσονται κάθε 5 λεπτά. Και αυτό το κομμάτι είναι στιβαρό και αξιοπρεπέστατο, χωρίς να απογοητεύσει τους λάτρεις του είδους.

Μπορείτε να διαλέξετε τρεις κατηγορίες στρατιώτη, Scout, Assault και Support, ενώ υπάρχουν πάνω από 1.500 επιτεύγματα που μπορείτε να κυνηγήσετε, ξεκλειδώνοντας όπλα και αναβαθμίσεις.

Οι παίκτες θα μάθουν εύκολα τους, σε γενικές γραμμές, «μαζεμένους» χάρτες, ενώ ο στίβος μάχης προσφέρει πολλές εναλλακτικές προσεγγίσεις, όπως stealth ή επίθεση από ψηλά, ενώ δύκολα θα στριμωχτείτε σε κάποιο σημείο.

Ξεκίνησαν καλά, αλλά δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν;

Το Killzone: Shadow Fall είναι ένα παιχνίδι ιδιαίτερο. Όντας από τους τίτλους που συνόδευσαν το PS4 στην πρεμιέρα του είχε δύσκολη αποστολή. Από τεχνικής απόψεως το παιχνίδι είναι πάρα πολύ καλό, εκπληκτικό δείγμα των δυνατοτήτων του PS4, βάζει την κονσόλα να δουλεύει σε υψηλές στροφές με το καλημέρα. Από πλευράς gameplay, όμως, δεν είναι εξίσου δυνατό. Το σενάριο δεν ενθουσιάζει και τα κεφάλαια αρχίζουν από νωρίς να επαναλαμβάνονται. Ξεκλειδώνω αίθουσα, προχωράω, μου την πέφτουν, τους σκοτώνω όλους και πάλι από την αρχή, χωρίς πολλές εξάρσεις.

Ένα «παράπονο» που έχω είναι ότι το παιχνίδι είναι σχετικά δύσκολο και στο εύκολο επίπεδο, χωρίς λόγο. Δεν είναι ότι δεν μπορεί να το παίξει κανείς, αλλά είναι τόσο γραμμικό που δεν εξηγείται γιατί είναι τόσο δύσκολο εξαρχής. Πάντως, αν ξεπεράσετε το αρχικό «σοκ», τα επόμενα κεφάλαια θα σας φανούν παιχνιδάκι.

Και για να κλείσω, αυτό που διάβασα κάπου αλλού ίσως είναι η πιο μεστή κριτική αυτού του 1^st person shooter: Το Killzone Shadow Fall είναι ένα παιχνίδι που οι περισσότεροι κάτοχοι PS4 θα θέλουν να επιδείξουν στους φίλους τους, αλλά λίγοι θα θυμούνται όταν εμφανιστεί το PS5…