Έχει γίνει ένας από τους καλοκαιρινούς θεσμούς της κοινότητας όσων παρακολουθούν την αγορά τεχνολογίας: οι επικείμενες ανακοινώσεις της Apple και η διασπορά φημών σχετικά με το “Επόμενο Μεγάλο Πράγμα™” που θα ανακοινώσει ο Τιμ Κουκ (πλέον) ή ο Στιβ Τζομπς ως το 2011. Και λέω “διασπορά φημών” και όχι ειδήσεων γιατί όπως έχει δείξει η ιστορία, λιγότερη σημασία έχει αν κανείς θα πέσει μέσα ή όχι (όλοι πέφτουν λίγο-πολύ μέσα, υποπτεύομαι επειδή η Apple ελέγχει τις φήμες που κυκλοφορούν) και περισσότερη αν θα διατηρήσει τον μύθο ζωντανό.
Όπως κάθε καλοκαίρι, έτσι και φέτος, πιστός σε μια από τις “γραμμές” της παράδοσης, θα ενώσω τη φωνή μου με τους υπόλοιπους αντί-fan boys και θα αναρωτηθώ αν τελικά αξίζει τον κόπο να κάνουμε μεγάλο θέμα το επόμενο Apple Watch καθώς σχεδόν όλοι συμφωνούν ότι από εκεί θα μας έρθει το επόμενο χτύπημα του Κουπερτίνο. Ήδη αναφερθήκαμε σ' αυτό και ήδη όλα τα ΜΜΕ έχουν καταθέσει τον όβολό τους –από το MacRumors ως το CNBC και από το Fortune ως το ZDNet. Όμως προσωπικά δεν μπορώ να βρω έναν τρόπο να καταπολεμήσω μια πολύ βαθιά δυσπιστία σχετικά με το συγκεκριμένο προϊόν. Και νομίζω δεν είμαι ο μόνος.
Υπάρχει κάτι που μου έχει κάνει ιδιαίτερη εντύπωση: ζώντας σε μια χώρα που σπεύδει να υιοθετήσει σχεδόν οποιοδήποτε γκάτζετ με ταχύτητα που θα έκανε ακόμα και μια τινέιτζερ από την Καλιφόρνια να αισθανθεί ναυτία, ειδικά όταν το γκάτζετ προέρχεται από τις ΗΠΑ, με ένα κοινό που έχει την οικονομική δυνατότητα να αντέξει ακόμα και τις, κατά βάση παράλογες, τιμές της Apple και με παράδοση στα ρολόγια που ξεπερνάει τον ένα αιώνα, έχω εντυπωσιαστεί από το πόσο δε βλέπω Apple Watch γύρω μου. Και αυτό δε συμβαίνει επειδή η Apple δεν προσπαθεί: οι διαφημίσεις της βρίσκονται παντού και διαθέτει επίσημα καταστήματα σε διάφορα κομβικά σημεία της ιαπωνικής μητρόπολης και διαπιστευμένους ντίλερ σε ακόμα περισσότερα.
Γιατί συμβαίνει; Ίσως γιατί τελικά, το μεγαλύτερο μέρος του θορύβου σχετικά με το ρολόι της Apple, πέρα από εποχές όπως αυτή, αναλώνεται στα καινούρια λουριά που κυκλοφορούν –μ' άλλα λόγια γιατί το όλο πράγμα είναι τελικά μια ακριβή συσκευή με μέτριες δυνατότητες που υπάρχει κυρίως για να αγοράζει κανείς διαφορετικά (διακοσμητικά και ενίοτε λειτουργικά) λουριά γι αυτή. Και παρότι το όλο πράγμα μοιάζει απόλυτα ταιριαστό για το προφίλ μιας εταιρείας που στηρίζεται εξίσου (αν όχι περισσότερο) στην εικόνα που έχει για τον εαυτό του αυτός που αγοράζει τα προϊόντα της παρά για την πραγματική λειτουργικότητα των προϊόντων αυτών, φαίνεται ότι τελικά το κοινό δεν ανταποκρίνεται όσο η εταιρεία θα ήθελε.
Η Apple είναι διαβόητη για την απροθυμία της να ανακοινώσει στοιχεία για τις συσκευές που πουλάει, συνεπώς ό,τι νούμερο και αν ακούσει κανείς θα πρέπει να το αντιμετωπίσει με επιφύλαξη. Προσωπικά κρατάω τα 14,7 εκατομμύρια που αναφέρει το Wearable, το οποίο αν και θα έκανε πολλές εταιρείες να ξεσπάσουν σε δάκρυα χαράς, σίγουρα δεν είναι η κορυφαία στιγμή της εταιρείας του iPhone και του iPad, ακόμα και αν μιλάμε μόνο για wearables και πολύ περισσότερο αν μιλάμε και για τα άλλα της προϊόντα. Ακόμα και αν ο αριθμός αυτός έχει πέσει έξω κατά 100% προς τα κάτω (και οι πιθανότητες να συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι πολύ μικρές), παραμένει μικρός και από την άποψη των καθαρών πωλήσεων και από την άποψη της συνεισφοράς στο γόητρο μιας εταιρείας που θέλει να παρουσιάζεται σαν υποκινητής παγκόσμιων αλλαγών.
Μάλλον είμαι ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο που θα μπορούσε να πει στον Τιμ Κουκ ποια είναι η καλύτερη στρατηγική για την εταιρεία του. Όμως βλέποντας όλα αυτά, πραγματικά εκπλήσσομαι που ο επικεφαλής της Apple, ένας άνθρωπος με πολύ πιο ώριμη αντίληψη από τον θρυλικό προκάτοχό του, δεν ακολουθεί μια τακτική λίγο πιο συντηρητική –για παράδειγμα μια περίοδο συγκράτησης για έναν χρόνο και μετά ένα θριαμβευτικό comeback με πραγματικά μεγάλες αλλαγές σε όλα τα προϊόντα της εταιρείας (και γιατί όχι, και στο ρολόι). Από την άλλη πλευρά, ίσως η απάντηση να είναι απλή: ίσως να μην μπορεί...
Σχόλια