Ηταν 2003. Το Napster είχε κλείσει. Διάφορες peer-to-peer πλατφόρμες επιχειρούσαν να κλείσουν το κενό του. Οι άνθρωποι είχαν αρχίσει να γυρίζουν την πλάτη τους στα δισκοπωλεία και τις δισκογραφικές εταιρείες και να μοιράζονται τη μουσική που αγόραζαν. Αυτό οι εταιρείες το αποκαλούσαν πειρατεία και το πάλεψαν με νύχια και με δόντια.
Και μετά;
Μετά ήρθε το iTunes. Η πειρατεία (ή “πειρατεία” εξαρτάται πώς το βλέπεις) δεν νικήθηκε. Ο κόσμος σιγά σιγά όμως άρχισε να πειραματίζεται μαζί του. Μαζί του, όμως, γνώρισε και το φοβερό και τρομερό μηχανισμό διαχείρισης δικαιωμάτων (γνωστό με το ακρωνύμιο DRM) που δεν επέτρεπε την εύκολη αναπαραγωγή των μουσικών αρχείων. Η αλήθεια είναι πως η Apple είχε κάνει καλή δουλειά και, στην πορεία, οι προσπάθειες να παρακαμφθεί ο μηχανισμός του ψηφιακού λουκέτου έπεσαν στο κενό είτε εξαιτίας των μηχανικών είτε εξαιτίας των δικηγόρων της αμερικανικής εταιρείας.
Ναι, έχετε δίκιο, η ακρόαση μουσικής από ψηφιοποιημένα αρχεία είναι σε γενικές γραμμές υποδεέστερης ποιότητας σε σύγκριση με το βινύλιο. Οι φανατικοί της υψηλής πιστότητας έχουν πολλά να πουν γι' αυτό. Η πλειονότητα όμως των ανθρώπων ακούει μουσική εκεί που δεν μπορεί να έχει εξοπλισμό υψηλής ποιότητας.
Αφήστε, δε, που το iTunes έδινε στον καταναλωτή το δικαίωμα να αγοράσει ένα τραγούδι από μια συλλογή ή ένα άλμπουμ και να πληρώσει μόνο γι' αυτό. Αργότερα, οι δισκογραφικές εταιρείες έκαναν την καρδιά τους πέτρα και άρχισαν να διανέμουν μέσω του iTunes παραγωγές χωρίς DRM και άλλα “λουκέτα” με ελαφρώς πιο αυξημένο αντίτιμο.
Βοήθησε το iTunes στον εκδημοκρατισμό της μουσικής; Ισως όχι, μάλλον όχι... Αλλά “εκπαίδευσε” μια ολόκληρη γενιά χρηστών του διαδικτύου στις αγορές με χαμηλό αντίτιμο και τους ετοίμασε για τα AppStore και τα Google Play του σήμερα. Από αυτή την άποψη ήταν μια καινοτομία.
Τον περασμένο Φεβρουάριο η Apple ανακοίνωσε πως μέσω του iTunes είχαν διανεμηθεί 25 δισ. αρχεία μουσικής. Ο κατάλογός του περιέχει 25 εκατ. τίτλους τραγουδιών και η υπηρεσία διανομής είναι διαθέσιμη σε 119 χώρες.
Σχόλια