Μεγάλα μαγαζιά μεγάλες αντιφάσεις και η περίπτωση των Financial Times επιβεβαιώνει το ρητό το οποίο γεννήθηκε πριν από λίγα δευτερόλεπτα, όταν δηλαδή άρχισες να διαβάζεις αυτές τις γραμμές.
Η μεγάλη οικονομική εφημερίδα γενικά τα πάει πολύ καλά στον ψηφιακό κόσμο. Το online προϊόν της ξεπερνάει το κλασικό έντυπο από πλευράς εσόδων και γενικά οι FT είναι ένα σημείο αναφοράς στον χώρο τους. Αν θέλεις να τους διαβάσεις θα πρέπει να περιοριστείς στον μικρό αριθμό δωρεάν άρθρων που σου προσφέρονται ανά μήνα ή να προστρέξεις στις υπηρεσίες της Google. Κάπου εδώ έχουμε μια ωραιότατη αντίφαση.
Αν πληκτρολογήσεις έναν τίτλο των FT στο Google και πατήσεις στο σχετικό link που θα εμφανιστεί θα μπορέσεις να διαβάσεις το κομμάτι που έψαχνες χωρίς χρέωση. Μπορεις να το επαναλάβεις αυτό 4 φορές σε μια ημέρα, συνολικά δηλαδή 5 δωρεάν άρθρα. Στο 6ο θα πρέπει να βάλεις το χέρι στην τσέπη. Ως εδώ καλά; Ως εδώ καλά.
Πάμε τώρα στο twitter. Αν παρακολουθείς τα μηνύματα των FT και θέλεις να διαβάσεις μια είδηση πέφτεις με τα μούτρα πάνω στον "τοίχο", η εφημερίδα σου ζητάει να εγγραφείς με τον λογαριασμό σου και αν έχεις ξεπεράσει τον αριθμό των δημοσιευμάτων που δικαιούσαι να διαβάσεις σε μηνιαία βάση θα πρέπει να πληρώσεις.
Ετσι έχουμε: Μέσω Google 5 δωρεάν τον μήνα, μέσω twitter ουσιαστικά κανένα. Η αντίφαση συνεχίζεται. Οταν κάποιος παρακολουθεί τους FT στο twittter και πατήσει σε ένα link είναι σαν να τον προσκαλούν οι FT να διαβάσει, σωστά; Οπότε γιατί ο "τοίχος" της συνδρομής;
Αν ίσχυε το ίδιο και μέσω Google θα φαινόταν σωστό, αλλά η πλάστιγγα γέρνει υπέρ όσων κάνουν τη... λαθρανάγνωσή τους μέσω των υπηρεσιών της συγκεκριμένης εταιρείας. Παράξενο δεν φαίνεται τουλάχιστον από πλευράς συμπεριφοράς; Να σε καλούν μέσω twitter να διαβάσεις κείμενά τους και να πρέπει να πληρώσεις αλλά να περνάς τσάμπα την πόρτα ακάλεστος μέσω Google;
Σχόλια